۱۹ دی زادروز استادم سرکار خانم دکتر گیتی تجربه کار کرمانی است. هرچند دختران حوا بالاتر از بیست سال سن ندارند ولی استادم شصت و هفت ساله شدند. در دوره کارشناسی در دانشگاه گیلان در همان ترم اول (پاییز و زمستان ۱۳۷۴) با ایشان شاهنامه و رودکی و فرخی داشتیم. تدریسِ شاهنامه و رودکی و فرخی برازندة ایشان بود. محکم و استوار بودند. به فردوسی می مانست. وقتی از راهروي دانشکده عبور می کردند تا به کلاس درس بروند به گُردآفریدي مانند بودند که به آوردگاه می رفتند. در پسِ چهرة جدي ایشان قلبی مهربان وجود داشت که دانشجویان را به منزلۀ فرزند خودشان می دانستند. یادم می آید شنبه ها را در همان نیمسالِ نخست دانشجویی با کلاسِ شاهنامه آغاز می کردیم. کلاس صبحِ شنبه برگزار می شد. استاد تجربه کار نسبت به حضور و غیاب دانشجویان خیلی حساس بودند. یک بار وقتی می خواستم شبانه با اتوبوس از مازندران به گیلان بروم باران شدیدي باریدن گرفت و نتوانستم به موقع خودم را به گیلان برسانم و در کلاس استاد حاضر شوم. خیلی نگران بودم. دلم هزار راه رفت. پیشِ خودم فکر می کردم بدون تردید استاد درسم را حذف می کنند. بعدازظهر به دانشگاه رسیدم. نومید و هراسان به دفتر استاد رفتم. ماجرا را با «تنی لرز لرزان و رخ سندروس» به ایشان گفتم. با تبسمی به
من فرمودند: «پسرم، عزیزم، نگران نباش». با همین چهار کلمه حرف به آرامش رسیدم و تمام نگرانی هایم را فراموش کردم. هر زمان نام دکتر گیتی تجربه کار را می شنوم بی اختیار واژه هاي زیر در ذهنم روشن می شوند: ایران، فردوسی، شاهنامه، رستم، سهراب، آزادگی، خردورزي، نجابت، نیکنامی، سامانیان، رودکی، سمرقند و بخارا. صلابت و شکوه و عظمت سبک خراسانی را می توانستی در کلام استاد ببینی. کلاس هاي ایشان روزگار سامانیان و نجابت و بزرگی و آزادگیِ ایرانیان را در وجودم زنده می کرد و مرا به سمرقند و بخارا می برد. زنده باشند و سلامت

🆔 @golafshani