forever?...

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن

ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده
بر آب دیده ما صد جای آسیا کن

خیره کشی است ما را دارد دلی چو خارا
بکشد کسش نگوید تدبیر خونبها کن

بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد
ای زردروی عاشق تو صبر کن وفا کن

دردی است غیر مردن آن را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن

در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

گر اژدهاست بر ره عشقی است چون زمرد
از برق این زمرد هین دفع اژدها کن

بس کن که بیخودم من ور تو هنرفزایی
تاریخ بوعلی گو تنبیه بوالعلا کن

•مولانا
•دیوان شمس

سلام عزیزم. حرف بزنیم؟
من نیازم را به سختی بیان میکنم. یعنی، کم پیش می‌آید که به کسی پیام بدهم و بگویم که: "سلام، دل‌تنگت شده‌ام... پس کجا ماندی؟" در حالی که در دل‌تنگی غرق شده‌ام و دست‌وپا میزنم. کم پیش می‌آید که گریه کنم. احساساتم، پیش خودم محفوظ است. البته، میتوانم بگویم، پذیرای خشم و مهر و غم خیلی‌ها بودم. غم خودم برایم کافی نیست. صندوقچه‌ بودن را دوست دارم انگار.
سرت را درد ندهم عزیزم. خلاصه اینکه، با تمام احوالی که نوشتم و به رویایت هم گفتم، دل‌تنگ تو هستم. میخواهم اینجا باشی. سر به شانه بگذاریم. بی‌پرده میگویم. ملامتم نکن. اینجا، پیش من باش؛ یک روز. عیب ندارد، باز هم منتظرت میمانم.

خب، به لطف مدیران انقلابی یکی از سنگرهای فهم و آگاهی هم فتح شد و به تاریخ پیوست. نشریه دوچرخه که بیست و دوسال از عمرش می‌گذشت همچون جوان ناکامی به کام نیستی فرستاده شد و آب از آب تکان نخورد. نشریه‌ای که چند نسل با آن خاطره داشته و دارند، بدون هیچ توضیح و توجیهی برای مخاطبانش به تاریکی‌ها پیوست. دوست ندارم برخورد عاطفی کنم و بگویم در شانزده‌سالی که از رکاب‌زن‌های دوچرخه بودم غم‌ها و شادی‌هایمان در تحریریه‌ چه‌قدر بود و خودمان چه حجم خاطره داریم. یکی از دوستان گفته بود بیایید نشستی برای آسیب‌شناسی برگزار کنید و علل و ... را بررسی و ریشه یابی کنید. پیشنهاد خیلی خوبی است. البته هرگاه توانستید علل این فجایع را آسیب‌شناسی کنید:
۱.
۲.
۳.
راستش را بخواهید فهرست مبسوطی از خشکاندنی‌ها نوشته بودم که فقط به نام بردن از چندتایشان اکتفا می‌کنم. خشکاندنی‌هایی مثل رودخانه‌ها، دریاچه‌ها، جنگل‌ها، خلاقیت دانش‌آموزان و دانشجویان، خشکاندن ریشه‌های ارتباط فرهنگی و تاریخی و اشتراکات ملی و ...
بگذریم.
گویی عده‌ای مأموریتشان همین خشکاندن است و برای این کار از خودمان حقوق می‌گیرند. و البته رسانه‌های غیرتبلیغاتی از قدیم مزاحم و دست‌وپاگیر بوده‌اند و باعث طراوت و روشنگری و آگاهی می‌شدند. هفته‌نامه‌ی دوچرخه هم یکی از همین خشکاندنی‌هاست. در سال‌های گذشته برای بقایش خیلی جنگیدیم و با ورود هر مدیری آستین‌ها را بالا می‌زدیم تا از تمامیت آن دفاع کنیم. اما رفته‌رفته دفاع ما ضیعف شد و کم شدیم و در دولت جدید، ابتدا انتشار کاغذی‌اش را متوقف کردند (مثل نفت که بریزی پای درخت) بعد از چند ماه به راحتی کله‌پایش کردند.
همیشه در این خاک سیاست‌زده، کودکان اولین و بهترین قربانیان بوده و هستند. من فقدان این سرمایه فرهنگی و ملی را به همه‌ی کسانی که با ما خاطره داشتند را تسلیت عرض می‌کنم و به تبر به دستان می‌گویم: مراقب زیر پایتان باشید. کودکان و نوجوانانی که امروز حقوقشان را نادیده می‌گیرید و از برنامه‌ها و امکانات فرهنگی، به بهانه‌ی کسری بودجه و موارد غیر ضروری حذف می‌کنید، کودکانی که امروزشان را زیر پا له می‌کنید، طراوت و شادابی‌شان را از جای دیگری کسب می‌کنند. دست کم گرفتن بچه‌ها کج فهمی بزرگ شماست که ارزش سنگ‌ریزه‌ای را پای کوهی نادیده می‌گیرد. چرا که در کوهستان‌، سنگین‌ترین صخره‌ها را سنگریزه‌ها نگه‌ می‌دارند وای به روزی که سنگ‌ریزه بخواهد شانه از تکبر کوه خالی کند.

#نشریه_دوچرخه
#حقوق_کودکان
#دانایی #توانایی #آگاهی
#روزنامه_همشهری
#مطبوعات_کودک_و_نوجوان
#رحمت_ایزدی

فوراور یعنی ایندیلا،کتابخونه،سبزک،کره،مولانا،کانون،سیا،ونسان،قلبِ سبز،هشتگ ها،آقای نویسنده،هالزی،سینما،کتاب،عکس های قدیمی،خونه ی امن و....
یک سالگیِ این همه زیبایی مبارکِ ما💚