🎶🎧 «کافه آرامش» 🎶 🎧

نه هر مخاطب و هر حرف و هر حدیث خوش است
كه جز تو با دگرم نیست ذوق گفت و شنید ...

حسین منزوی

☘🌿☘🌿☘

https://t.me/+9X57vikioVxiMGI0

۲۱ فروردین زادروز بانو #هایده

(زاده ۲۱ فروردین ۱۳۲۱ تهران – درگذشته ۳۰ دی ۱۳۶۸ کالیفرنیا) خواننده

او خواننده موسیقی سنتی و پاپ ایرانی و دارای صدای کنترآلتو بود و بیش از دو دهه در اجرای آواز و ترانه‌های ایرانی فعالیت  داشت.
نام اصلی او معصومه، نام پدرش محمد دده‌بالا افسر گارد جاویدان، مادرش زینت بلغاری و خواهر کوچکترش مهستی بود که پیش از او خوانندگی را آغاز کرده بود.
صدای هایده به لحاظ زیباشناختی با صدای بانو دلکش مقایسه می‌شد. وی آموزش را با علی تجویدی، مربی آواز، استاد ویلون و آهنگساز شروع کرد، تجویدی کسی بود که با دلکش نیز همکاری داشت. البته هایده پیش از آنکه تجویدی صدای وی را در اجرایی عمومی بشنود، تبحری در موسیقی یافته بود.
هایده، آنگونه که بارها در چندین مصاحبه گفته بود، تحت تأثیر صدای پر قدرت و شیوه آوازخوانی دلکش، خواننده صاحب سبک و بلندآوازه آن دوران، روی به عالم موسیقی آورد. وی در سال ۱۳۴۷، فعالیت حرفه‌ای‌اش را با خواندن ترانه «آزاده» که اثر استادش علی تجویدی بر روی آخرین سروده رهی معیری بود، آغاز کرد. اجرای ترانه «آزاده» با ارکستر بزرگ گل‌ها در رادیو تهران انجام شد. وی پس از اجرای چندین اثر دیگر از تجویدی و دیگر آهنگسازان معروف، از جمله همایون خرم در برنامه گلها، از نخستین سال‌های دهه ۱۳۵۰ به خواندن ترانه‌های پاپ علاقه‌مند شد که بیشتر از ساخته‌های فریدون خشنود، جهانبخش پازوکی، محمد حیدری و انوشیروان روحانی بودند..
هایده در شهریور ۱۳۵۷، چند ماه پیش از  انقلاب، ایران را به‌مقصد بریتانیا ترک کرد. او تا پایان عمر از این رویداد به‌عنوان تلخ‌ترین خاطره زندگی خود یاد می‌کرد.
همکاری او با آهنگساز سرشناس ایرانی صادق نوجوکی پس از مهاجرت به آمریکا فزونی یافت و  منجر به تهیه آلبوم‌های «بزن تار» و «شب عشق» شد. آلبوم «شب عشق» به‌عنوان پرفروش‌ترین آلبوم دهه شصت شرکت ترانه معرفی شد و همچنین از آلبوم «بزن تار» به عنوان آلبوم سال (۱۹۹۰) یاد شد.


۱۵ فروردین سال ۱۳۹۸ برابر با ۴ آوریل ۲۰۱۹ شهرداری لس‌آنجلس ستاره‌ این خواننده را در بلوار مشاهیر این شهر قرار داد. همچنین روز پنجم آوریل به نام هایده در تقویم لس‌آنجلس ثبت شد.

☘🌿☘🌿☘


https://t.me/+9X57vikioVxiMGI0
‎

رمان کوری نوشته‌ی ژوزه ساراماگو چاپ سی‌و‌هشتم بهار ۱۴۰۲
داستان این رمان از پشت چراغ قرمز یک چهارراه در كشوري بي‌نام آغاز می‌شود. راننده‌ اتومبیلی به ناگاه دچار کوری می‌گردد. به فاصله‌ اندکی، افراد دیگری که همگی از بیماران یک چشم‌پزشك هستند، دچار کوری می‌شوند. پزشک با معاینه‌ چشم آنها درمی‌یابد که چشم این افراد کاملاً سالم است، اما آنها هیچ چیز نمی‌بینند. جالب آن است که بر خلاف بیماری کوری که همه چیز سیاه است، تمامی این افراد دچار دیدی سفید می‌شوند. پزشک می‌فهمد که این نوع کوری است که به چشم ارتباطی پیدا نمی‌کند. از طرف دولت، تمامی افراد نابینا جمع‌آوری و در یک آسایشگاه جمع مي‌كند. پزشک نیز خود دچار این بیماری می‌شود. پلیس برای جلوگیری از شیوع بیماری، پزشک را نیز روانه آسایشگاه می‌کند. همسر پزشک نیز به دروغ  به کوری تمارض می‌كند تا  در کنار شوهرش باشد. آنها به آسایشگاه مي‌برند. نیروهای امنیتی برای افراد غذا تهیه می‌کنند، اما برای عدم سرایت کوری تنها غذاها را تا در آسایشگاه حمل می‌کنند. نابینایان برای تقسیم غذا با هم درگیر می‌شوند. کم کم

خوی حیوانی افراد در این وضعیت فلاکت‌بار بروز می‌کند. عده‌ای از کورها كه پيش از اين اپيدمي هم كور بودند، تحویل غذا را به دست می‌گیرند و غذا را به افراد دیگری می‌فروشند. کورها برای زنده ماندن از تمامی چیزهای باارزش خود می‌گذرند تا جایی  که افراد زورگیر مسلح اما كور از زن‌ها و دختران كورهاي ديگر هم نمي‌گذرند و در اين ميان تنها زن دکتر عاشقانه در بهبود وضعیت  افراد می‌كوشد، اما به هیچ عنوان اجازه نمی‌دهد کسی حس كند بیناست.

☘🌿☘🌿☘

https://t.me/+9X57vikioVxiMGI0