لیمو🍋

مراسم تدفین چارلز بوکوفسکی بوسیلهٔ راهبان بودایی انجام شد. بر روی سنگ قبر او این عبارت خوانده می‌شود: «Don't Try»
به قول «لیندا لی بوکوفسکی» منظور از سنگ نوشته قبر شوهرش چیزی شبیه به این گفته‌است: «اگه شما تمام وقتتان را برای تلاش کردن صرف کنید، آنگاه همه آن چیزی که انجام دادید تلاش کردن بوده، پس تلاش نکنید و فقط انجامش بدید.»

این پیام رو فوروارد کنید توی چنلتون تا
بهتون بگم وایب چه آهنگی رو میدین 😔🤌🏻
تا اخر امشب مهلت دارید ☹️
اگه چنلتون پرایوت برام لینکشو بفرستید !

قضیه ازین قراره که یه روز که کافکا داشته توی پارک قدم میزده یه دختر کوچولویی رو میبینه که داره خیلی شدید گریه میکنه، ازش میپرسه که چیشده و دختر جواب میده که عروسکش گم شده. کافکا در لحظه داستانی خلق میکنه و به دخترک میگه، عروسکت رفته سفر. دخترک میپرسه از کجا میدونی؟ کافکا جواب میده چون برای من نامه نوشته. کافکا اینقدر مطمئن جوابشو میده که دخترک لحظه ای مردد میشه، می‌پرسه: نامه‌ش رو داری؟ کافکا میگه: متاسفم نامه رو توی خونه جا گذاشتم. ولی فردا اون رو برات میارم.
کافکا به خونه برمیگرده تا نامه رو بنویسه، پارتنر اون زمان کافکا تعریف میکنه که کافکا درست با جدیتی که در نوشتن آثارش از خودش نشون میداد دست به نوشتن نامه میزده، قصد نداشته سرشو کلاه بذاره.
می‌نویسه که عروسک متاسفه ولی از دست آدم ها خسته شده و میخواد مدتی ازشون دور باشه، میخواد بره سفر و باید مدتی از هم دور باشند اما قول میده هر روز برای دخترک نامه بنویسه و اون رو در جریان قرار بده.
فردای اون روز کافکا میره پارک و از اون جایی که دخترک خوندن بلد نبود نامه رو براش میخونه.
و این روند تا سه هفته ی تمام ادامه داشت، کافکا هر روز نامه می‌نوشت و می‌رفت پارک تا برای دخترک بخونتشون.
کم کم دخترک رو برای لحظه ای که باید برای همیشه با عروسک وداع کنه آماده میکنه، نهایتا داستان عروسک رو اینطور پیش میبره که عروسک عاشق شده و میخواد ازدواج کنه، به جای خیلی خیلی دوری بره که دیگه نمی‌تونه برای دخترک نامه بنویسه. در این زمان دیگه دخترک به نبود عروسک عادت کرده. کافکا با این کار رنج دخترک رو التیام میده و اون رو برای ترک همیشگی عروسکش آماده میکنه. این شانس رو بهش میده که در ماجرا و داستانی خیالی زندگی کنه تا درد های دنیای واقعی براش آسونتر بگذرن...

‌ ‌ ‌
معمولی بودن !
معمولی بودن تو زندگی، میتونه سخت ترین وضعیت ممکن باشه.
مثلا:
شاگرد معمولی بودن، قیافه معمولی داشتن، دونده معمولی بودن، نقاش معمولی بودن، دانشجوی معمولی بودن، نویسنده معمولی بودن، معمولی ساز زدن و معمولی رقصیدن و معمولی جشن عروسی بر پاکردن، معمولی مهمانی دادن، فرزند معمولی داشتن
...
منظورم از "معمولی" همونه که عالی و ایده آل و منحصر به فرد و کمیاب نیست، بلکه همین جا، روی زمین، کنار ما، زیاد هست.
فرهنگ ایده آل گرایی تیغ دولبه ایه که هم انگیزه ایه مثبت برای پیشرفت و هم می تونه شوق و ذوق زیاد آدمهای معمولی رو از بین ببره. من مثلا بعد از سالها با علاقه نقاشی کشیدم، روزی که فهمیدم تو نقاشی خیلی معمولی ام برای همیشه نقاشی رو کنار گذاشتم. این کنار کشیدن زمانی بود که همکلاسی دبیرستانم، در عرض دو دقیقه با مداد بی جونش، چهره معلممون رو کوبید کنار طرحی که من بیست دقیقه طول کشیده بود تا دزدکی تو حاشیه جزوش بکشم.
حقیقت اینه که دوستم تو نقاشی یه نابغه بود و تمرین و پیگیری من خیلی با نبوغ اون فاصله داشت و من لذت نقاشی کشیدن رو از خودم گرفتم تا خفت معمولی بودن رو تحمل نکنم.
اون روزا انقدر ضعیف بودم که با شاخصای "ترین" زندگی می کردم و خودمو مقایسه می کردم. و این ترین بودن آدمو ضعیف و شکننده می کنه.
شاید همه آدما اینطور نباشن. من اما، همیشه تو وجودم یه سوپر انسان داشتم که می خواست اگه دست به گچ بزنه، اون گچ حتماً طلا بشه. یه توانای مطلق که تو هیچ کاری حق معمولی بودن رو نداره.
اما امروز فهمیدم که معمولی بودن شجاعت می خواد. آدم اگه یاد بگیره معمولی باشه نه نقاشی رو میزاره کنار، نه دماغش اگه معمولیه رو عمل می کنه، نه حق غذا خوردن تو یه سری از رستورانای معمولی رو از خودش میگیره، نه حق لبخند زدن به یه سری آدما رو، نه حق پوشیدن یه سری لباسا.
حقیقت اینه که "ترین" ها همیشه تو ترس زندگی می کنن. ترس سقوط تو لایه آدمای "معمولی". و این ترس می تونه حتی لذت زندگی، نوشتن، درس خوندن، نقاشی کشیدن، ساز زدن، خوردن، نوشیدن و پوشیدن رو از دماغشون دربیاره.
تصمیم گرفتم خودِ معمولیم رو پرورش بدم. نمی خوام دیگه آدما منو فقط با "ترین"هام بشناسن. از حالا خودِ معمولیم رو به نمایش میذارم و
به خود معمولیم عشق می ورزم و به آدما هم اجازه میدم به منِ معمولی عشق بورزن.

من زنده ام. چند روزیه که نقاشی نمی‌کشم، با دولینگو فرانسه یاد نمیگیرم، یهویی دویست سیصد صفحه کتاب نمیخونم و ورزش نمیکنم، اما زندم. من شعله ی زندگی رو توی قلبم احساس میکنم. اون قایقه تو انیمه ی پونیو رو یادته؟ که با شعله ی شمع حرکت میکرد؟
من گرمای شعله ی زندگی و زنده بودن رو زیر دیگ قلبم حس میکنم. رویاها و شادی‌هایی که قل قل می‌کنند رو حس میکنم.
خسته‌م، اما زنده هم هستم.
نفس میکشم و به جلو میرم. چون میگذره، قبلیا گذشت و این هم میگذره، جوری که انگار هرگز وجود نداشته.