موج سپید

از : بن بست ها و شاهراه ؛ خاطرات شفاهی
#محمد_علی_سپانلو


خودکشی اخوان ثالث!
در خاطرات دوستان و شاعران هم‌دوره اخوان ثالث در اینجا و آنجا اما خاطره‌ای از ایران‌خانم و مشکلات او بازگو شده است. نمونه‌ای از سختی‌های زندگی با هنرمندی که روح حساس دارد و ایران‌خانم در مصاحبه‌ٔ خود به آن اشاره داشت را در خاطرات شفاهی محمدعلی سپانلو می‌خوانیم:
«یک‌بار در سال‌ ۶۴ [#مهدی_اخوان_ثالث] به من تلفن کرد و گفت بیا خانهٔ ما کارت دارم. رفتم و دیدم وضع بدی است. نشسته بود، کتاب‌هایش نیمه‌باز دور و برش؛ گاهی حاشیه‌ای یا بیتی می‌نوشت و گاهی تار می‌زد. یک غزل هم خواند و بعد شروع کرد به وصیت کردن. من متوچه شدم که می‌خواهد خودکشی کند. مسئله این بود که او با زنش دعوا کرده بود، بعد می‌خوابد و در خوابِ کابوس‌مانندی، آن‌ها از خانه می‌روند. رفته بودند میهمانی و او فکر می‌کند که ترکش کرده‌اند. بنابراین تصمیم می‌گیرد خودکشی کند. بعد فکر می‌کند به چه کسی باید حرف‌هایش را بگوید، و من را انتخاب می‌کند. به هرحال، شروع کرد به خواندن شعر عاشقانه‌ای برای زنش که با او بدرفتاری کرده بود. به آواز هم می‌خواند. «کندوی خود گم کرده‌ام، از باد سرد آزرده‌ام». در همین حال و اوضاع بود که در خانه باز شد و سر و صدایی شنیدیم. همسر و بچه‌هایش از میهمانی برگشته‌ بودند به خانه. اخوان دوباره جان گرفت و شروع کرد به داد و بیداد و بازخواست کردن!»


@Mojeesepid

#شمس_لنگرودي


دلم به بوی تو آغشته است
سپیده دمان
کلمات سرگردان برمی خیزند و
خواب آلوده دهان مرا می‌جویند
تا از تــــــو سخن بگویم
کجای جهان رفته‌ای
نشان قدم هایت
چون دان پرندگان
همه سویی ریخته است
باز نمی‌گردی، می‌دانم
و شعر
چون گنجشک بخارآلودی
بر بام زمستانی
به پاره یخی
بدل خواهد شد.

من این راه دراز را آمدم
که تو را ببینم.
زمین شخم زده را دیده ام
پاره خشت و ماه بریده را دیده ام
شگفت کودکان
و پایمال علف ها را دیده ام
سايباني خاك و شعله ي آه را ديده ام
باد را دیده ام؛
و تو را
ندیدم.


@Mojeesepid

#هوشنگ_ابتهاج


دیر است گالیا!
هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست
هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان
هنگامهٔ رهایی لبها و دست هاست
عصیان زندگی است
در روی من مخند!
شیرینی نگاه تو بر من حرام باد
بر من حرام باد از این پس شراب و عشق
بر من حرام باد تپشهای قلب شاد
یاران من به بند،
در دخمه‌ های تیره و نمناک باغشاه
در عزلت تب آور تبعیدگاه خارک
در هر کنار و گوشهٔ این دوزخ سیاه
زود است گاليا
در گوش من فسانهٔ دلدادگي مخوان
اکنون ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!
زود است گالیا! نرسیدست کاروان
روزی که بازوان بلورین صبحدم
برداشت تیغ و پردهٔ تاریک شب شکافت،
روزی که آفتاب
از هر دریچه تافت،
روزی که گونه و لب یاران همنبرد
رنگ نشاط و خندهٔ گمگشته بازیافت،
من نیز باز خواهم گردید آن زمان
سوی ترانه‌ها و غزلها و بوسه ها
سوی بهارهای دل انگیز گل فشان
سوی تو،
عشق من !


@Mojeesepid