درستشم همینه ;)

ما خیلی پرتوقع بودیم که واکسن میخواستیم
اینا تو تامین برق کشور موندن



@architecture_a_r_t💎

آنانکه میفهمند عذاب میکشند ، آنانکه نمیفهمند عذاب میدهند



@architecture_a_r_t💎

یکم شلخته بیتکوین استخراج کنید برق به ما خوشه چین هام برسه



@architecture_a_r_t💎

کرونایِ ایرانی خیلی پیچیده‌س!
تو محرم از بین میره!
وقت دورهمی و یلدا زیاد میشه!
برای انتخابات کم میشه!
حوالی آبان زیاد میشه!
هرچی به ۲۲ بهمن نزدیک میشیم کمتر میشه!

حتما برنامش اینه برای عید زیاد بشه
فکرکنم ویروس نیست؛ سیاستمداره! :/



@architecture_a_r_t💎

روزی که #امیر_کبیر گریست
به مناسبت سالروز شهادت میرزا تقی خان امیرکبیر ۱۲۳۰ ه- ش

سال 1264 قمرى، نخستين برنامه‌ى دولت ايران براى واکسن زدن به فرمان اميرکبير آغاز شد.

در آن برنامه، کودکان و نوجوانانى ايرانى را آبله‌کوبى مى‌کردند. اما چند روز پس از آغاز آبله‌کوبى به امير کبير خبردادند که مردم از روى ناآگاهى نمى‌خواهند واکسن بزنند. به‌ويژه که چند تن از فالگيرها و دعانويس‌ها در شهر شايعه کرده بودند که واکسن زدن باعث راه ‌يافتن جن به خون انسان مى‌شود.

هنگامى که خبر رسيد پنج نفر به علت ابتلا به بيمارى آبله جان باخته‌اند، امير بى‌درنگ فرمان داد هر کسى که حاضر نشود آبله بکوبد بايد پنج تومان به صندوق دولت جريمه بپردازد. او تصور مى کرد که با اين فرمان همه مردم آبله مى‌کوبند. اما نفوذ سخن دعانويس‌ها و نادانى مردم بيش از آن بود که فرمان امير را بپذيرند. شمارى که پول کافى داشتند، پنج تومان را پرداختند و از آبله‌کوبى سرباز زدند. شمارى ديگر هنگام مراجعه مأموران در آب انبارها پنهان مى‌شدند يا از شهر بيرون مى‌رفتند.

روز بيست و هشتم ماه ربيع الاول به امير اطلاع دادند که در همه‌ شهر تهران و روستاهاى پيرامون آن فقط سى‌صد و سى نفر آبله کوبيده‌اند. در همان روز، پاره دوزى را که فرزندش از بيمارى آبله مرده بود، به نزد او آوردند. امير به جسد کودک نگريست و آنگاه گفت: ما که براى نجات بچه‌هايتان آبله‌کوب فرستاديم. پيرمرد با اندوه فراوان گفت: حضرت امير، به من گفته بودند که اگر بچه را آبله بکوبيم جن زده مى‌شود. امير فرياد کشيد: واى از جهل و نادانى، حال، گذشته از اينکه فرزندت را از دست داده‌اى بايد پنج تومان هم جريمه بدهي.. پيرمرد با التماس گفت: باور کنيد که هيچ ندارم.. اميرکبير دست در جيب خود کرد و پنج تومان به او داد و سپس گفت: حکم برنمى‌گردد، اين پنج تومان را به صندوق دولت بپرداز.

چند دقيقه ديگر، بقالى را آوردند که فرزند او نيز از آبله مرده بود. اين بار اميرکبير ديگر نتوانست تحمل کند. روى صندلى نشست و با حالى زار شروع به گريستن کرد...
در آن هنگام ميرزا آقاخان وارد شد. او در کمتر زمانى اميرکبير را در حال گريستن ديده بود. علت را پرسيد و ملازمان امير گفتند که دو کودک شيرخوار پاره دوز و بقالى از بيمارى آبله مرده‌اند. ميرزا آقاخان با شگفتى گفت: عجب، من تصور مى‌کردم که ميرزا احمدخان، پسر امير، مرده است که او اين چنين هاى‌هاى مى‌گريد. سپس، به امير نزديک شد و گفت: گريستن، آن هم به اين گونه، براى دو بچه‌ شيرخوار بقال و چقال در شأن شما نيست.

امير سر برداشت و با خشم به او نگريست، آنچنان که ميرزا آقاخان از ترس بر خود لرزيد. امير اشک‌هايش را پاک کرد و گفت: خاموش باش. تا زمانى که ما سرپرستى اين ملت را بر عهده داريم، مسئول مرگشان ما هستيم.
ميرزا آقاخان آهسته گفت: ولى اينان خود در اثر جهل آبله نکوبيده‌اند.

امير با صداى رسا گفت: و مسئول جهلشان نيز ما هستيم.. اگر ما در هر روستا و کوچه و خيابانى مدرسه بسازيم و کتابخانه ايجاد کنيم، دعانويس‌ها بساطشان را جمع مى‌کنند. تمام ايرانى‌ها اولاد حقيقى من هستند و من از اين مى‌گريم که چرا اين مردم بايد اين قدر جاهل باشند که در اثر نکوبيدن آبله بميرند.



#تابناک
@architecture_a_r_t💎

مادام‌که نخبگان سیاسی، اولویت رشد اقتصادی را نپذیرند، از بحرانی به بحران دیگر می‌رسیم

یک ویژگی مشترکِ حکمرانی میانِ چهار قدرتِ اول جهان، (آلمان، چین، آمریکا و ژاپن)، نگاه های دراز مدت در واکنشها و تصمیم سازی هاست

اصولاً وقتی حکمرانان، اولویت اول خود را رشد و توسعۀ اقتصادی تعریف کنند، بر اساس بازه های زمانی طولانی مدت تصمیم میگیرند.

آلمانی ها
برای آنکه بیهوده نگران ناامنی از ناحیۀ روس ها نشوند، پروژه ای چند میلیارد دلاری برای انتقال گاز طبیعی روسیه به آلمان تعریف کردند تا با ایجاد نوعی وابستگی متقابل، هم در تامین امنیت و هم تامین منابع گاز و انرژی برای دراز مدت برنامه ریزی کنند. این پروژه علیرغم مخالفت آمریکا در حال تکمیل است.

ژاپنی ها
که برتری اقتصادی چین را نهایی می دانند با نادیده گرفتن اختلافات عمیق تاریخی، به روابطِ گسترده ای با چینی ها به خصوص در دهۀ اخیر اهتمام ورزیدهاند.

اروپا
برای آنکه انگیزۀ مهاجرت از آفریقا به اتحادیه اروپا به تدریج کاسته شود، این اتحادیه تصمیم گرفته سرمایه گذاری و فعالیت های گسترده ای را در اقتصاد کشورهای آفریقایی شروع کند تا در یک بازۀ زمانی 10 ساله که پیش بینی می شود200 میلیون نفر به جمعیت آفریقا اضافه شود، مهاجرت آفریقا یی ها به اروپا را به حداقل برساند.

آمریکا
برای آنکه برتری خود را نسبت به چین در چند دهۀ آینده حفظ کند، به دنبالِ روابطِ استراتژیک با کشورهایی است که یکی از این ویژگی ها را داشته باشد: بازار مصرفی و سرمایه (برزیل و هند)، سرمایه (عربستان، آلمان، کانادا و انگلیس) و فناوری (سنگاپور، هند، اسراییل و کرۀ جنوبی).

عموم این کشورها به تثبیتِ موقعیت خود در حدودِ سال ۲۰۵۰ فکر و برنامه ریزی میکنند.

عربستان
که 80 سال به درآمدهای نفتی وابسته بوده، در تلاشی همه جانبه در پی عملیاتی کردن چندین استراتژی موازی برای کسب درآمد های غیرنفتی است.

اگر کاهشِ تقاضایِ انرژی در جهان را مبنا بدانیم، کیفیتِ حیات اقتصادی در ایران که عمدتاً به صادرات انرژیهای فسیلی وابسته است، تابع کدام درآمدهای ارزی خواهد بود؟ در میان عمومِ متغیرهای موفقیتِ اقتصادی، «عنصر زمان» علیه ماست. هرچند ناکارآمدی داخلی بخشی ازمشکل است ولی درعین حال، بیش از 15 سال است که تبعاتِ ناشی از مسائل خارجی و مذاکرات هسته‌ای، رشد اقتصادی را به صفر و در دورِۀ کرونا به زیر صفر رسانده است.

تامین امنیت اقتصادی نه به سمینار نیاز دارد و نه جلسات طولانی و سخنرانی. تابع 10 اصل زیر است:
اجماعِ عمومِ جریان های سیاسی حولِ اولویتِ رشد و توسعۀ اقتصادی؛
تبدیل دستگاهِ دیپلماسی به وزارت خانه ای جهت تسهیل تجارت و سرمایه گذاری اقتصادی؛
سیاستِ خارجی یعنی روابط اقتصادی خارجی؛
ثباتِ سیاسی؛
تمرکز بر چندین مزیت نسبی برای کسبِ سهم بازارِ منطقه ای و جهانی؛
پیوستن به سازمانِ تجارت جهانی؛
روابطِ عادی و قابل پیش بینی با عموم همسایگان؛
اندونزیایی کردن سیاست خارجی (روابطِ متعادل با ژاپن، هند، روسیه، چین، آمریکا، استرالیا و اتحادیۀ اروپا)؛
نظامِ حقوقی و بوروکراتیک شفاف؛
مصونیت کاملِ رسانه ها در مبارزه با فساد اقتصادی.

این ده اصل تابع 5 مفروض بنیادی زیرند:
بدون ارتباطات بین المللی نمی توان به رشد اقتصادی و مازاد دست یافت؛
بدون روابط عادی و امن با همسایگان نمیتوان به رشد اقتصادی و مازاد دست یافت؛
امنیت داخلی، امنیت ملی، انسجام اجتماعی و وفاداری به کشورعمدتاً تابع امنیتِ اقتصادی و مازاد هستند؛
ثبات اقتصادی به ثبات سیاسی می انجامد؛

با توجه به واقعیت های منظومه جهانِ فعلی
مادامی که نخبگان سیاسی به اولویت 80 % رشد و توسعه اقتصادی در نظام فکری و استنباطی خود دست نیابند، از یک بحران به بحرانی دیگر حرکت خواهند کرد

یکی از خطاهای تحلیلی درمحافلِ علوم انسانی کشور
این است که ایران را یک «مورد خاص» می‌بیند در حالی که مطالعۀ مقایسه ای نشان می دهد که:
کشورهای چند قومی هم پیشرفت کرده اند (مالزی)؛
کشورهای مستقر در مناطق ژئوپلیتیک هم پیشرفت کرده اند (کرۀ جنوبی)؛
کشورهایی که با استعمار مبارزه کرده اند هم پیشرفت کرده اند (ویتنام)؛
کشورهایی که همسایۀ قدرتمند دارند هم پیشرفت کرده اند (مکزیک)؛
کشورهایی که سوابق ایدئولوژیک دارند هم پیشرفت کرده اند (چین)؛
کشورهایی که به آنها حمله شده و مستعمره شده اند هم پیشرفت کرده اند (هند).

هیچ کشوری بدون بین‌المللی شدن اندیشه و عملکرد نخبگان سیاسی آن نتوانسته است پیشرفت کند. بعضی با مطالعه و تشخیص بین المللی می شوند (سنگاپور و مالزی). بعضی با تعددِ بحران ها بین المللی می شوند (چین).

و بعضی ها بدون بین المللی شدن، نسل های آیندۀ خود را فقیرتر می کنند (بولیوی، کوبا و کرۀ شمالی)


#دکتر_محمود_سریع_القلم
@architecture_a_r_t💎

همه چیز برای انسان، حتا سیاست


هر حکومتی باید شادکامی شهروندان خود را آماج بگیرد و همه‌ی سیاست‌گذاری‌ها و خط‌مشی‌ها و تنظیمات و مقررات خود را وسائلی در جهت نیل به این هدف تلقی کند و پیش‌فرض‌هایی داشته باشد که مهمترین آنها بدین قرارند:

۱- حکومت در روابط و مناسبات‌اش با سایر نهادهای اجتماعی قدرت، وادارنده‌گی یا بازدارندگی دارد. شادکامیِ انسان‌ها، ... به اموری بستگی دارد که در نهادهای اجتماعی‌ای مانند خانواده، اقتصاد، علم و فن و هنر، اخلاق، دین و مذهب، و تعلیم و تربیت جریان دارند. اگر نهادِ حکومت در این نهادهای دیگر قدرتِ دخل و تصرف نداشته باشد ، چه‌گونه میتواند تصمیماتی اتخاذ کند و به موقع اجرا گذارد که تامین کننده‌ی عوامل موثر در شادکامی باشند؟

۲- شادکامی انسان‌ها یا منحصرا و یا عمدتا به اوضاع و احوالِ بیرونی، و عینی آنان بستگی دارد. تیررسِ اقداماتِ حکومت، اعم از تصمیم‌ها و اجزاء تصمیم‌ها، اوضاع احوال بیرونی و عینی شهروندان است. آن‌ها می‌توانند به مدد فنون مختلف از جمله مهندسی، پزشکی و مدیریت اقتصادی در طبیعت، بدنِ انسان‌ها، و اوضاع و احوالِ معیشتی از جمله خوراک و نوشاک و پوشاک، سوخت و مسکن، کار و فراغت... شادکامی ایجاد کنند، یعنی اوضاع و احوال بیرونی و عینی آنان را بهبود بخشند. اما اگر متفکران ادعا کنند که شادکامی انسانها منحصرا یا عمدتا به اوضاع و احوال انفسی، درونی و ذهنیِ آنان یعنی نگرش و نظرگاه خودشان بستگی دارد... آنگاه نمی‌توان از حکومت مطالبه شادکامی شهروندانش را کرد....

۳- همه انسان‌ها یا دست کم همه شهروندان یک جامعه، فهرستی کمابیش مشترکی از خواسته‌ها دارند. بدین معنا که خواسته‌هاشان به تعدد گروه‌های اجتماعی، یا به تعدد افراد، متعدد و متکثر نمی‌شود.اگر چنین تعدد، تکثر، و تفاوتی در کار باشد، باز مطالبه‌ی شادکامی شهروندان از حکومت مطالبه‌ی امر محال است.

۴- خواسته‌های انسان سرانجام با نیازهای‌شان تضاد و تعارض ندارند. تضاد و تعارض میان خواسته و نیاز، یا خوش‌آیند/ بدآیند با مصلحت/ مفسده یا سود کوتاه مدت یا سودنهایی و دراز مدت در زمانی که دوران طفولیت ‌مان را طی می‌کنیم، پدیده‌ای بسیار رایج است. بدن ما به فلان خوراک نیاز دارد، اما آن را نمی‌خوریم. بهمان خوراک به بدن زیان می‌رساند اما آن را می‌خواهیم.به قرص و کپسول نیاز داریم اما سخت خواستار بستنی یا شکلات ایم که به مصلحت و سود نهایی و دراز مدت بدن‌مان نیست ... اگر نتوانیم مرز بین طفولیت و بلوغ اخلاقی مان را تعیین کنیم همواره در معرض این خطریم که خوش آمدمان را به مصلحت‌مان رجحان دهیم... برای رفع سوءتفاهم تاکید میکنم که تشخیص نیازهای آدمیان را از هیچ ایدئولوژیی، اعم از دینی و غیر دینی نباید خواست. همچنان که یک متخصص تغذیه میتواند به ما بگوید که هر شبانه روز به چه مقدار پروتئین، کلسیم... نیاز داریم، سایر نیازهای ذهنی و روانی‌مان را نیز باید متخصصان علوم مختلف تعیین کنند نه هیچ مقام و مرجع دیگری.

۵- علوم بشری به حدی از پیشرفت دست یافته‌اند که بتوانند بین دو چیز، یکی نیازهای انسان و دیگری تعارضِ / عدم تعارضِ خواسته‌های انسان با نیازهای او، را دریابند.

۶- حکومت خواسته‌ یا نیازهای متعارض با شهروندان ندارد نباید داشته باشد. پیداست اگر چنین تعارضی وجود داشته باشد و یا وجود یابد، واقع‌نگری حکم می‌کند که توقع نداشته باشیم که حکومت خواسته‌ها و نیازهای خود را فدای خواسته‌ها و نیازهای شهروندان کند. چنین توقعی خلاف تجربهِ تاریخی نوع بشر و خلاف شهود درونی هر فرد انسانی نیست؟



#مصطفی_ملکیان
#مشق_فردا_شماره_پنجم
@architecture_a_r_t💎

فقط خود مردم مقصرن!

خر مشهدی رجب رو شبانه دزدیدن
صبح ، صدای مشهدی بالا رفت و اهالی روستا جمع شدن
یکی گفت: تقصیر معماره که دیوار رو کوتاه ساخته تا دزد به راحتی بیاد تو!

اون یکی گفت: مقصر نجاره که در طویله رو محکم نساخته!
یکی دیگه گفت: تقصیر قفل سازه که قفل ضعیفی ساخته!
نفر بعدی گفت: مقصر خود الاغه که سروصدا نکرده تا مشهدی رجب بفهمه!

یکی گفت: مقصر مشهدی رجبه! باید روزها می‌خوابیده، شب‌ها میرفته پیش الاغش!
خلاصه؛ همه مقصر بودن به جز آقای دزد!
حالا شده حکایت ما که هر چی میشه، مردم مقصرن!



@architecture_a_r_t💎

چرا سیاستِ ما عموماً با عصبانیت همراه بوده است؟ سی دلیل


1-چون متّحدِ قابلِ اتکایی در جهان نداشته ایم؛

2-چون بیوگرافی (بسیار) کم خوانده ایم؛

3-چون خریدار دارد؛

4-چون نیازِعمیقی به مطرح شدن داریم؛

5-چون بیشتراز سکوت و آرامش، از هیجان لذت می بریم؛

6-چون رسانه ها سوژه پیدا می کنند؛

7-چون تفاوت های بین کشورها را کمّی نمی بینیم؛

8-چون تفاهم را عموماً عیب می دانیم؛

9-چون Compromise را به سازش ترجمه کرده ایم؛

10-چون در ناخودآگاه خود، سکوت و شمرده گویی را ضعف می دانیم؛

11-چون خیلی حوصله نداریم استدلال بچینیم؛

12-چون به فردی که آرام و گزیده گو باشد می گوییم مشکل دارد؛

13-چون به جای دوست و شریک، سراغ مرید می گردیم؛

14-چون عمدۀ رسانه ها، بیشتر با مطالبِ هیجانی شهرت پیدا می کنند؛

15-چون منظومۀ رفتاری ما بیشتر واکنشی است؛

16-چون تعریفِ ما از حاکمیتِ سیاسی عمدتاً غیراقتصادی است؛

17-چون در ناخودآگاهِ ما، حماسه ازFact به مراتب جذاب تر است؛

18-چون بیان استدلالی ضعفها را، شکست تلقی می کنیم؛

19-چون قرائت خود را از مسائل، تنها قرائت می دانیم؛

20-چون فردی که در صحبت کردن فریاد بِکشد را حق می دانیم؛

21-چون برای سی سالِ آینده برنامه نداریم؛

22-چون تعریفِ ما از حاکمیتِ ملی، به انزوا نزدیک تراست؛

23-چون وقتی فردی عصبانی می شود احساس می کنیم به او ظلم شده است؛

24-چون Share کردن را نیاموخته ایم؛

25-چون به اثبات دائمی خود نیاز داریم؛

26-چون در سیاست به دنبال صداقت هستیم و پیدا نمی کنیم؛

27-چون مبنای قدرت را تولیدِ ناخالصِ ملی نمی دانیم؛

28-چون عموماً تاریخِ چهار قرنۀ سرمایه داری را نخوانده ایم؛

29-چون خود انتقادی در ناخودآگاه ما، مخزن مهمی ندارد؛

30-چون برای حّلِ مسائل از طریقِ مناظره، آشنایی دقیقی نداریم


#محمود_سریع_القلم
@architecture_a_r_t💎

پدرم حق داشت.
وقتی خبر داوطلب شدن مرا شنید،
عصبانی شد: "احمق، بگذار دیگر پسرهای فامیل بروند."
ولی آنها آنقدر احمق نبودند که داوطلب شوند.
پدرم یک کارگر بود.
می خواهی یک چیزی را به تو بگویم؟
همیشه پسرهای کارگران هستند که در جنگ کشته می شوند.


#اوریانا_فالاچی
#زندگی_جنگ_و_دیگر_هیچ
@architecture_a_r_t💎

هنوز مشخص نشده که سوختن ستمگر در دوزخ آن دنیا،
چه سودی برای مردم ستمدیده ی این دنیا دارد !!


#نیچه
@architecture_a_r_t💎

وقتی اسب های توانا راهی برای ورود به میدان مسابقه نداشته باشند هر الاغی میتواند به خط پایان برسد


#وینستون_چرچیل
@architecture_a_r_t💎

چرا مشکلات اقتصادی کاهش نمی یابند؟!

مشکلات و تنگناهای اقتصادی در ایران به نقطه ای رسیده که شیون و فغان از اقشار مختلف مردم بلند شده است. گزارش ها هم نشان می دهد که در کنار تداوم تورم دو رقمی پنجاه ساله اخیر، درآمد مردم اکنون به %۶۰ درآمد سال ۱۳۹۰ کاهش یافته، شمار فقرا به %۳۵ جمعیت کل کشور افزایش یافته و شمار بیکاری در دوران پساکرونا به حدود ۴/۵ میلیون نفر افزایش یافته است. بنابراین در حالی که فرآیند توسعه کشور به طور رسمی متوقف شده، تلاش برای بقاء جایگزین پیشرفت شده، و هیچ چشم انداز امید آفرینی فراروی ایرانیان پیدا نیست، باز هم جای آن است که این پرسش مطرح شود که چرا مشکلات اقتصادی در کشور رو به کاهش نمی رود؟!

بی توجهی به اهمیت اقتصاد سیاسی:
زمانی که به تاثیرات اقتصاد بر سیاست، و از آن مهم تر سیاست بر اقتصاد تمرکز می یابیم از اقتصاد سیاسی سخن می گوییم. واقعیت این است که مشکلات اقتصادی کشور هم اکنون دارای زمینه های جدی در سیاست خارجی و داخلی است. تحریم های امریکا و تودرتویی نهادی در داخل دو عامل مهم در این زمینه محسوب می شوند. امریکا علاوه بر تحریم های اخیر، با مانع تراشی چهل ساله بر سر بهره گیری ایران از بسیاری از موقعیت های ژئو پلیتیک مانند پیمان های استراتژیک منطقه ای کشور را دچار انزوا ساخته و بی برنامگی نظام تصمیم سازی در ترسیم افقی برای اصلاحات ساختاری مملکت را در گردابی از روزمره گی فرو برده است.

فقدان شکل گیری گفت و گوی ملی:
واقعیت این است که آرامش سیاسی کنونی نه نتیجه دستیابی به توافق بلکه ناشی از حاشیه نشینی دغدغه مندان به دلیل باور به بیهودگی تلاش های اصلاحی است. این که با پدیده ناشنوایی سیستماتیک مواجهیم که پژواک صداهای مختلف را بی اثر ساخته است. در چنین شرایطی تنها شکل گیری نوعی گفت و گوی ملی با حضور سیاست گذاران کلان و منتقدین می تواند دریچه ای از امید را به روی جامعه بگشاید. روشن است که این گفت و گو در صورت تداوم می تواند به ترمیم بی اعتمادی فزاینده موجود نسبت به سیستم انجامیده و پشتوانه ای مردمی برای آن تمهید کند.

انکار وجود فساد سیستمی:
رابطه در هم تنیده میان قدرت و ثروت در کشور اکنون بیش از پیش عریان و آشکار شده است. دسترسی به رانت های قدرت موجب برخورداری آقازاده ها از ثروت شده و ثروت های بادآورده در انتخابات نیز اسباب دسترسی به قدرت را فراهم می آورند. در چنین شرایطی اگر فساد را در معنای موسع آن در نظر گرفته و ابعاد ویران گر فرهنگی آن را هم در نظر آوریم اوضاع بسیار اسفناک تر می شود. این که به تدریج در فرهنگ عمومی قبح فساد بیش از پیش ریخته شده است( مساله این نیست که دیگران می دزدند، این است که چرا ما نمی توانیم بدزدیم؟!). در چنین شرایطی اذعان بلندپایگان به وجود فساد سیستمی در کشور و دعوت از رسانه ها به افشای بی پروای بسترهای فساد آور می تواند نخستین اقدام موثر در این مسیر تلقی شود.

سقوط شدید سرمایه اجتماعی:
امروزه جهان به رابطه نزدیک میان سرمایه اجتماعی و رشد اقتصادی پی برده است. این در حالی است که افول شگفت انگیز این سرمایه در دو دهه اخیر نه تنها مشارکت اجتماعی- اقتصادی ایرانیان را کاهش داده بلکه با افزایش بی اعتمادی عمومی، امکان اصلاحات ساختاری در عرصه اقتصاد را به حداقل رسانده است(رویداد آبان ۹۸ گواهی بر این ادعاست). حال روشن شده که بدون ترمیم بخشی از این سرمایه اوضاع بغرنج تر و چالش ابر بحران ها ژرف تر می شود. درچنین شرایطی بازگشت به مردم و جلب مشارکت نهادی آن ها می تواند اوضاع را کمی به سامان تر سازد.

نکته پایانی: آن مجموعه از نیروهای سیاسی که با شعار نگاه به داخل، عرصه به شدت سیاست آلوده‌ی اقتصاد ایران را از مزاحمت های سیاست خارجی و داخلی پیراسته دیده و راه حل رفع مشکلات را صرفا اقتصادی می بینند تنها پنجره فرصت های آینده را به روی جامعه ایران می بندند. متاسفانه تنها گذشت زمان هم می تواند این فرصت سوزی را برای آیندگان هویدا سازد!


#مهران_صولتی
@architecture_a_r_t💎

پيشانی ار ز داغ گناهی سيه شود
بهتر ز داغ مهر نماز از سر ريا
نام خدا نبردن از آن به كه زير لب
بهر فريب خلق بگوئی خدا خدا

#فروغ_فرخزاد
@architecture_a_r_t💎

عمرت را داده ای
تا آنی شوی
که اکنون هستی
ارزشش را داشت ؟



#ریچارد_باخ
@architecture_a_r_t💎

ذوقی چنان ندارد ، بی دوست زِندگانی💜 #سعدی

تمجید از قاسم سلیمانی در گزارش سفارشی صدا وسیما⁠
⁠
در ویدیوی کوتاهی که از پشت صحنه ضبط یک مصاحبه در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است، خبرنگار صداوسیما «واحد بوشهر» حرف‌های دیکته شده‌ای را در خصوص «قاسم سلیمانی» به مصاحبه‌شونده می‌گوید تا وی رو به دوربین عنوان کند.⁠
⁠
در این ویدیوی کوتاه که در «بندر گناوه» استان بوشهر ضبط شده است، خبرنگار صداوسیما پیش از مطرح کردن سوال «نظر شما در خصوص محبوبیت حاج قاسم سلیمانی در میان مردم ایران و مردم منطقه چه بود؟» از مصاحبه‌شونده می‌خواهد در پاسخ بگوید که قاسم سلیمانی انسان با اخلاصی بوده، مال دنیا‌پرست نبوده و آنچه داشته را در راه خدا و در راه قرآن داده است.⁠
⁠
این ویدیو با واکنش گسترده کاربران شبکه‌های اجتماعی نیز همراه بود. کاربران در خصوص این ویدیو از عباراتی چون «بازجو خبرنگار»، «تهیه گزارش سفارشی!»، «مصاحبه برای گدایی کمی آبرو»، «جمهوری اسلامی یعنی؛ دروغ و تقلب!»، «نوعی دیگر از اعتراف اجباری در صدا و سیما»، «مصاحبه‌های نمایشی و فرمایشی صداوسیما از طریق حرف گذاشتن دهن مردم برای تعریف از قاسم سلیمانی» و ... استفاده کردند.⁠
⁠
پیش از این نیز بارها ویدیوهای مشابه از مصاحبه‌های مردمی با ادبیات و اظهارات دیکته شده از سوی صداوسیما منتشر شده بود.⁠
⁠
این مصاحبه در آستانه سالگرد کشته شدن قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و برای بخش در صداوسیمای جمهوری اسلامی آماده می‌شد.⁠
⁠
قاسم سلیمانی در حمله هوایی پهباد آمریکایی به «فرودگاه بغداد» در ساعات بامدادی، ۱۳ دی ۱۳۹۸ به همراه «ابومهدی المهندس» از فرماندهان گروه شبه‌نظامی عراقی «حشدالشعبی» به‌همراه ۱۰ تن دیگر کشته شدند.⁠
⁠
#اطلاع_رسانی #قاسم_سلیمانی #صدا_و_سیما
@architecture_a_r_t💎

در غربتِ خویشتن، قرنطینه شدیم!




@architecture_a_r_t💎