گروه فنی و مهندسی آونگ

شنیده‌ایم که "یا راهی را می‌یابیم، یا راهی را می‌سازیم."
بسیاری از ما تا حدی در این زمینه سوء تفاهم و سوء سابقه داریم:
در تشخیص اینکه کجا باید راه بسازیم، زیاد اشتباه می‌کنیم ...
به بهانه‌ی ساختن راه به کوشش و خطا عادت کرده‌ایم ...
وقت و هزینه‌ی زیادی را صرف اختراع دوباره‌ی چرخ می‌کنیم ...

ساختن راه، همیشه حسن نیست، اگر راه‌هایی را داریم می‌سازیم که به موازاتش بزرگراه وجود دارد، یا راه‌هایی را داریم می‌سازیم که به هیچستان می‌رود، داریم وقت و هزینه‌ی خود را تلف می‌کنیم.

شاید با وقت و هزینه‌ای که می‌خواهیم یک بزرگراه را دوطبقه کنیم، بشود یک راه جدید یا صدتا زیرگذر درست کرد و بهره‌ی بسیار بیشتری برد.

#روز_مهندس بر مهندسان عزیزی که راه را وقتی هست می‌یابند و به خوبی طی می‌کنند و تنها وقتی که نیست و ساختنش لازم است آن را به بهترین نحو می‌سازند، مبارک باد 💐❤️


🆔 @avang_eng

#فرار_مغزها

مدرسه که بودیم، گفتیم 10 روز مونده به عید، کلاس ها رو می زنیم زمین! یکی از معلمان بزرگوار گفتند خب شما حضور نداشته باشید ما هم نمی آییم! چون ما به خاطر شما اینجاییم! "ما به خاطر شما اینجاییم" حرف ساده ای بود! اما در بطنش به ما عزت نفس داد، به ما اعتماد به نفس و خودباوری داد، به ما یاد داد که حق انتخاب داریم! سپس پرسیدم؟ اگر ما باشیم شما خواهید بود؟ گفت البته! ما به خاطر حضورمان حقوق دریافت می کنیم و باید به شما تدریس کنیم! صرفا این سخن معلم باعث شد به خاطر کلاس ایشان، یک هفته بیشتر در مدرسه بمانیم.

کافیست سری به آموزشگاه های آموزش تافل و آیلتس بزنید، ازدانش آموز اول دبیرستان تا کارمندی با سابقه 20 سال، از پزشکی با سابقه 10 سال و دانشجوی ناامید سال آخر دکتری، از 15 ساله تا 50 ساله، مجرد و متاهل! فوج فوج به سمت آموزش زبان کشوری رهسپار شده اند که از بچگی گفته اند مرگ بر انگلیس! اکنون سنگین ترین دارای های یک سرزمین، یعنی سرمایه انسانی اش، با دست خود میلیون ها پول هزینه می کند تا مگر یک مدرک زبان بگیرید! و به گوشه ای از این دنیا، جایی غیر از ایران فرار کند!

همه آنها تنها در یک چیز مشترک هستند، بدانها کسی نگفته که ما به خاطر شما اینجا هستیم، شما نباشید و یا ما را نخواهید، ما هم نخواهیم بود، بلکه بدان ها گفته شده یا باید به خاطر ما بمانید و یا می روید که بروید، به درک!

و این ساده ترین شکل بروز فرار نخبه هاست!

🆔 @avang_eng

با توجه به زمان دفاع های کارشناسی ارشد که این روزها برگزار می شود، چند نکته را دقت بکنید:
🚩 قبل از دفاع نهایی، یکبار برای استاد راهنمای خود و چندین بار در مقابل آینه، پاورپوینت تهیه شده را ارائه کنید.
🚩یک لیوان آب در کنار دست خود در روز دفاع قرار دهید. لباس رسمی بپوشید.
🚩 قلم و کاغذ داشته باشید و هر چه داوران می گویند را به دقت یادداشت کنید.
🚩 یک نسخه از تز به صورت پرینت شده و فایل پی دی اف در روز دفاع همراه داشته باشید.
🚩همیشه به چشم حاضرین در زمان ارایه نگاه کنید. خیره شده به صفحه نمایش کامپیوتر یا به متن روی دیوار اصلا مناسب نیست و نشان از کمبود اعتماد به نفس شما دارد. حاضرین برای شنیدن سخنان شما در آن مجلس حاضرند پس به وجودشان ارزش قایل باشد.
🚩 در ابتدا از حضار بابت حضور تشکر کنید و در انتها از همه افرادی که شما را کمک کرده اند.
🚩در پاورپوینت، تعداد کل اسلایدها ذکر شود، از بیان جملات طولانی جدا خودداری شود، از فعل تا حد ممکن استفاده نکنید.
🚩 رعایت زمان یکی از مهم ترین عوامل یک ارائه مناسب است. باید بتوانید هر حجم مطلبی را در هر زمانی با رعایت اولویت ارائه کنید. هیچ بهانه ای در این راستا قابل قبول نیست.
🚩از القاب و صفات مثل آقا، خانم، دکتر، پروفسور استفاده نکنید.
🚩حتما چندین دفاع ارشد و دکتری برگزار شده در دانشکده خود در زمان دانشجویی خودتان شرکت بکنید تا به تجربه از افراد مختلف نحوه ارائه خوب و نحوه پاسخ مناسب به داوران را یاد بگیرید.
🚩شدت صدا نباید مونوتون و یکنواخت و کسال بار باشد. نباید خیلی رسمی و نه خیلی صمیمی باشد.
🚩 مناسب است پس از شنیدن سوال داور کمی مکث کنید و سپس پاسخ او را با دقت بدهید.
🚩 همیشه روز قبل یا نیم ساعت زودتر در محل ارائه حاضر باشید و سیستم خود را به پروژکتور متصل کنید تا مشکل خاصی پیش نیاد.

🆔 @avang_eng

مریم عزیزم سلام . من در چهل و یک سالگی به بسیاری از آن چیزهایی که امروز آرزوی جوانان و دانشجویان است رسیده ام. پزشک ، جراح ، فوق تخصص ، استاد و حتی رییس ! اما امروز بعد از این راهِ دراز و پر مشقّت ، یک آرزو بیشتر ندارم . همه این ها را که برشمردم را پس بدهم . در عوض لحظه ای کنارِ تو بنشینم ، در چشمانت نگاه کنم و فنجان چایی با هم بنوشیم و این بار قول میدهم که چای را نه یکباره و داغ که با آرامش و پا به پای تو بنوشم.

مریم عزیزم ؛ این روزها جوانترها آنچنان برای پیشرفت ، عجله دارند که نگاهِ مادر ؛ نفسِ پدر و عشقِ همسر را نمی بینند و برای رسیدنِ هر چه سریعتر به قله ، بسیاری را در دامنه جای میگذارند .

مریم عزیزم ، من پشیمانم از تمامِ شبهایی که صحبتِ تو را نمی شنیدم و به فکرِ تشویقِ حاضرینِ در سخنرانیِ فردایم بودم. من پشیمانم.

مریم جان بگذار جوانترها را نصیحتی کنم .

در بالای قلّه ها و آن سوی ابرها خبری نیست ، هر چه هست در دامنه زندگی شماست.


📝 (پست اینستاگرامی دکتر سعید مهرپور خطاب به همسر مرحومش، دکتر مریم غریب‌دوست)

🆔 @avang_eng

من درسم را خوب خوانده بودم!!!

آماده برای کنکوری موفق!
همه چیز داشت خوب پیش میرفت!
از روی برنامه قبلی با تست ادبیات شروع کردم...
که ای کاش این کار را نمیکردم!
سوال اول آرایه ادبی بود
شعری از هوشنگ ابتهاج....
"بسترم ...صدف خالی یک تنهاییست
و تو چون مروارید
گردن آویز کسان دگری...."
و نتیجه این شعر...
کنکوری با رتبه افتضاح بود...!
و من
سر جلسه کنکور
تمام داستان های خفته در این شعر را به چشم دیدم!
دیدم که اینگونه پریشان شدم!
همه سرگرم تست زدن
و پسرکی سرگردان در خیابان...
نمیدانم هوشنگ ابتهاج را نبخشم یا مشاور را که گفت با ادبیات شروع کن، حتما صد میزنی!
هیچ کدام فکر این جا را نکرده بودیم که قرار است طراح سوال...
با یک شعر نیم خطی
گذشته را گره بزند به آینده!
فدای سرت...
دانشگاه آزاد زیاد هم بد نیست...

#منهاى_مهندسی
🆔 @avang_eng

من به عنوان کسی که در این کشور درس خوانده و درس می‌دهد نمی‌توانم و نمی‌گویم که: «درس نخوانید».

به قول قدیمی‌ها، «رطب خورده منع رطب کی توان کرد؟!»

من حرفم این است که در دنیای امروز تحصیلات در بهترین حالت می‌تواند شرط لازم برای موفقیت باشد نه شرط کافی!

شرط دیگری که می‌تواند شانس موفقیت را افزایش دهد «تمایز» است.

در کشوری که صد سال مردم بستنی «اکبر مشدی» خوردند، «آیس پک» ثروتمند شد این قانون دنیاست: «متمایز باش یا بمیر!».

دو راه مشخص برای تمایز وجود دارد:

راه اول: رها کردن مسیر دانشگاهی و در پی مسیر زندگی رفتن (مدیران زیادی در کشور در این شرایط هستند)

راه دوم: درس خواندن و در همان مسیر درسی و دانشگاهی راهی برای تمایز پیدا کردن.

در کلاسی که استیو جابز رسم الخط می‌آموخت ۳۰ نفر دیگر هم بودند اما فقط رسم الخط یاد گرفتند. استیو بود که تصمیم گرفت زیبایی رسم الخط را به دنیای دیجیتال هدیه دهد.

من زمانی که مکانیک می‌خواندم فهمیدم که عمده دانشجویان مکانیک از برق و کامپیوتر سر در نمی‌آورند. این بود که وقتم را برای برنامه نویسی و میکرو کنترلرها و طراحی مدارهای واسط و … گذاشتم و همان‌ها شد که موفقیت بیشتر در کار فنی را برای من به همراه آورد.

به عنوان آدمی که در ده‌ها مجموعه درگیر کسب و کار است صریحا می‌گویم که اگر در بدنه دولت کار کنید تفاوت لیسانس و فوق لیسانس می‌شود چند ده هزار تومان افزایش حقوق. دکترا هم همین‌طور.

در بخش خصوصی هم هیچ‌کس پول مدرک شما را نمی‌دهد، بلکه پول توانایی‌های شما را می‌دهد و «ثروتی» که برای شرکت خلق می‌کنید.

#محمدرضا_شعبانعلی

متن قابل تامل يك استاد بازنشسته در مورد مقايسه دانشگاههاي ايران و خارج

سلام و احترام
حقير بعد از ٣٥ سال كار اموزشى و پژوهشى حدود يكسال و نيم قبل بازنشسته دانشگاه شده و فعلا در اروپا زندگى مى كنم .
اولا با معيارهاى فعلى كشورمان در دوران كارى ام بد عمل نكردم مثلا در ٤٣ سالگى استاد شدم . حدود ٣٥ دانشجوى دكترى و ١٧٠ ارشد را راهنماى پايان نامه بودم استاد نمونه كشور و حدود ١٣٠ مقاله ISI و سردبيرى مجلات علمى و دبيرى چندين كنفرانس هاى بينالمللى را داشتم .
پوزش مى طلبم جسارت نشود كه هدفم از گفتن مطالب بالا تعريف از خود نيست .
ثانيا در يكسال گذشته در اروپا خيلى دانشگاهها و مراكز پژوهشى و همايشها را سرزدم. متاسفم متاسفم بگويم دانشگاههاى ما فقط دبيرستان بزرگ هستند. در مقايسه با تحولاتى كه در دانشگاههاى غرب افتاده ما در ايران بهترين هنرمان تربيت گلادياتورهاى جوان براى امريكا و كاناداست . يعنى بچه هاى پركار و تيزهوش كه بهترينهاشون بعد از ليسانس يا ارشد بروند و بشوند نيروى تحقيقاتى خارج .
و اما تفاوتهاى اساسى دانشگاه ما و اروپا يا امريكا
١- پژوهش حرف اول را مى زنه و براى كمك به پژوهش واحدهاى درسى طراحى مى شود
٢- دروس مرتب تغيير مى كنه و براساس نيازهاى تكنولوژيك دروس جديد ارائه و بعضى دروس از رده خارج مى شود
٣- ازمايشگاههاى پژوهشى از نظر زير بنايى از نظر ايمنى از نظر تجهيزاتى بقدرى متحول شده اند كه ازمايشگاههاى ما در ايران به نظر من ٢٠ درصد شبيه ازمايشگاه هستند.
٤- اساتيد سالى متوسط ٤-٨ بار كنفرانس مى روند و همه هزينه از بودجه تحقيقاتى انهاست.
٥- استادان همسن حقير ٦٦ ساله داراى اچ ايندكس
٦٠-١٢٠ و حداقل ٢٥٠ مقاله
٦- اگر استادى بودجه تحقيقاتى نياورد شغلش در خطر است و اساتيد حداقل يكى دو بار در سال بايد سخنران مدعو باشند
٧- بودجه هايى كه صنعت يا مديريتهاى پژوهش ملى به اساتيد ميدهند عموما ٥٠٠ تا يك مليون دلار است
البته دهها مورد ١٠ مليون دلارى هم ديدم
٨- اكثر اساتيد چند نفر پست دكترى دارند كه دانشجويان دكترى راهم كمك مى كنند
٩- استخدام اساتيد بر مبناى نياز پژوهش در زمينه خاص بنيانگذارى مى شود و نه مانند ايران كه مى پرسيم كدوم درس رو ميتونى ارائه كنى !
١٠- اگر فردى دو بار پست دكترى نگذرانده باشد استخدامش به عنوان استاديار سخت تر است
١١- صنعت كه قرارداد پژوهشى مى بندد اولا خيلى مثبت همكارى مى كند ثانيا عموما در پروژه دو دانشجوى دكترى درگير مى شوند.
١٢- دانشجويان بوزسيه حدود ٢٠٠٠ دلار مى گيرند و فول تايم هستند.
١٣- استاديار تا حداقل دانشيار نشده كار اجرايى نمى گيرد!
١٤- روساى گروه عموما پروفسور هستند.
١٥- دروس بقدرى متحول شده اند كه من بعضى مطالبى كه در ايران درس ميدادم اينجا نمى فهمم دروس فقط از كتابها نيست انهم كتاب ٤٠ سال قبل !
حالا من كه در ايران مثلا بد نبودم اينجا با تجهيزات و با پيشرفتها و دروس اينها حيرانم حيران.
ببخشيد زيادى حرف زدم چه كنم بازنشسته ام !
گلستانى فرد
استاد بازنشسته دانشگاه علم و صنعت
مهندسی مواد سرامیک