زغالی

I want a late night adventure. I want
someone to call me up and say, “I'm outside. Let's go do something!"
I want to go out late at night in my pj's and my hair all tied up. Maybe drive around. Go to a park and just swing on the swings. Maybe sit in the grass and watch the stars or maybe go to a 24 hour food place and pig out. I just want a late night adventure with people I like to be around. No drama. Nothing but good vibes and good company.

از یک شَمَن سوال شد: سم چیست؟
پاسخ داد: "هر آنچه که بیش از نیاز و ضرورت ما باشد سم است"، مانند قدرت، تنبلی، غذا، ایگو، جاه طلبی، غرور، ترس و یا هر چیز دیگری...
شاگرد دوباره پرسید: ترس چیست؟
استاد پاسخ داد: عدم پذیرش ناپایداری چیزها در زندگی... چنانچه ما این ناپایداری را در زندگی پذیرا باشیم، به ماجراجویی تبدیل خواهد شد!
شاگرد بار دیگر پرسید: حسادت چیست؟
استاد ادامه داد: عدم پذیرش داشته ها و موقعیت های خوب در دیگران. اگر ما آن خوبیها در دیگران را بپذیریم، به الهام و انگیزه تبدیل خواهد شد.
شاگرد پرسید: خشم چیست؟
استاد پاسخ داد: رد و عدم قبول چیزهایی که فراتر از کنترل و توانایی ما است. اگر ما آن را پذیرا باشیم، این ویژگی به صبر و شکیبایی بدل خواهد شد.
شاگرد: نفرت چیست؟
استاد: عدم پذیرش شخص به همان صورتی که هست. اگر ما شخص را بدون قید و شرط پذیرا باشیم، این نفرت به عشق تبدیل خواهد شد.

چشمانم را باز میکنم. در حالت گیجی و خماریِ خواب نفس عمیقی کشیده و بوی خاک تمام مشامم را پر می‌کند. در ذهن خواب آلودم تنها این جملات نقش می بندد:
" اگر به گرد و غباری ناچیز در هوا تبدیل شوم، آنوقت میتوانم آزادانه به هرکجا که می خواهم بروم؟"
پلک های سنگینم مقاومتم برای بیدار ماندن را
در هم می شکند و دوباره، در حالیکه به آزادیِ گرد و غبار حسادت میکنم، به خواب میروم.

همیشه دلم میخواست از اون دسته آدم های پوکر فیس باشم که هیچ بنی بشری نتونه تشخیص بده اوضاع و احوالم به چه صورته.
ولی متاسفانه همیشه خوشحال و یا ناراحت بودنم از فاصله ی دو کیلومتری هم مشخصه :)

از این که بار همه چیز رو، روی دوشم احساس میکنم خسته شدم.
حتی از گفتن جمله ی دو کلمه ایِ "خسته شدم" هم خسته شدم...
این روزها فقط با انجام دادن های پروژه هام و کارهای روزمره، سر خودم رو گرم میکنم که نخوام به علتش فکر کنم و نشخوار ذهنی راه بندازم.
کی اوضاع انقدر فاکداپ شد و ما نفهمیدیم؟

از این که به دلیل زندگی در خانه پدری،حضور هر بنی بشری که حوصله اش را ندارم باید تحمل کنم، بدم می آید.
اما هربار هم که میخواهم اعتراضی بکنم، این سوال در ذهنم اکو میشود :
"خب الان که داری غر میزنی پولی برای گرفتن خونه ی جدا و مستقل شدن داری؟"
جواب سوال آنقدر عیان است که احتیاجی به پاسخگویی ندارد. بنابراین سکوت کرده و سعی میکنم به پذیرش شرایط مورد نظر بپردازم.
بسوزد پدر اقتصاد نابود مملکت که شرایط مستقل شدن از خانواده را آنقدر دور از تصور کرده، که ما را به گفتن جمله "همینه که هست آش کشک خالته" عادت داده است.

بی نقص نیست...
ولی خب شنیدنش خالی از لطف هم نیست :)

نصف اشتباهاتمان ناشی از این است
که وقتی باید فکر کنیم ، احساس می کنیم
و وقتی که باید احساس کنیم ، فکر می کنیم.

📚به آواز باد گوش بسپار
هاروکی موراکامی

The uexpected connections we make might not last,yet stay with us forever...

#unknown

حوصلتون سر رفته؟
زندگی خسته کننده شده؟
بشینید از داستان های صادق چوبک بخونید.
الان ۵ دقیقه س که دارم به توصیفات اروتیکش میخندم :)

و من این روزها عمیقا احترام بسیار زیادی برای مترجمین فیلم قائل هستم .
همیشه هروقت که سریال در حال پخش نگاه میکردم تو قسمت کامنت های سايت غر میزدم که
"پس کی زیرنویسش میاد دیگه؟"
و الان که برای پروژه دانشگاهیم ،بعد از ۴ ساعت،
فقط ۱۰ دقیقه تونستم زیرنویس روی کلیپ ۳۰ دقیقه ای بذارم، هیچ حرفی ندارم جز اینکه شما خیلی کارتون درسته!
دمتون گرم واقعا👌❤️

من نمیدونم چرا بعضیا به صرف تصحیح اشتباه به قول خودشون، اشتباهات رفتاری بقیه رو تو جمع سوژه میکنن. بیشتر وقتا که با این حالت مواجه بشم یا به روی طرفم نمیارم یا وقتی بهش میگم که فقط خودم باشم و خودش. اما بعضیا خیلی راحت طرف رو تو جمع ضایع میکنن. دو هفته پیش دقیقا همچین اتفاقی برای یکی از آشناها رخ داد. طرف اصلا دوس نداشت که تو جمع حضور پیدا کنه و اون شخص اصرار پشت اصرار که نه پاشو بیا برامون چایی بریز و بشین پیشمون. خلاصه طرف اومد و اون خیلی راحت جلوی بقیه طرز چایی ریختنش رو سوژه و مسخره کرد. بار اول چیزی نگفت و خندید و گذر کرد اما دفعات بعدی با هرباری که این اتفاق تکرار میشد، بیشتر چهره ش تو هم میرفت و ساکت تر میشد. زمانی که مهمون ها رفتن، اون فرد با توپ پر اومد که چرا ساکت شده بودی و... و اون هم نگاش کرد و گفت چرا حرف بزنم وقتی که بابت هر چیزی منو سوژه میکنی. اون زد زیر خنده و گفت بابا من شوخی کردم چقدر تو حساسی و فلان. اونم سکوت کرد و یکم بعد بیخیال شد. و من در تمامی اتفاقات فقط نظاره گر بودم چون ترجیح دادم خودشون موضوع شون رو حل کنن. گذشت...
دیروز همون شخص داشت برام تعریف میکرد که تو یک مهمونی دیگه که من نبودم اون فرد یک اشتباه کرده و اون هم مثل خودش اشتباهش رو سوژه کرده. واکنشش چی بود؟ الم شنگه و قهر! و اون هم با خونسردی بهش گفته من که شوخی کردم چرا حساس میشی و...
در آخر ماجراها، وقتی که نظرم رو بهش گفتم که من باشم تو خلوت به طرفم میگم، بهم گفت :" آره حق با توئه منم همینکار رو میکنم ولی بعضی وقتا لازمه با یک نفر دقیقا مثل خودش برخورد کنی. شاید متوجه رفتار اشتباهش نشه ولی حداقل میفهمه با اون رفتارش اون لحظه چه حسی به من منتقل کرده. برای آدمی که قابلیت عوض شدن رو داره، بله؛ میشه با حرف زدن و رفتار صحیح، رفتارش رو تصحیح کنی ولی آدمی که درست بشو نیست، متاسفانه فقط همین براش جوابه."
یکم دو دو تا چارتا که کردم دیدم حق داره. خودم همیشه بیخیالی طی میکنم و اهمیت نمیدم ولی تا حالا فایده ای داشته؟ نه متاسفانه.
#سوژه_شدن_اشتباهات