وقتی نیستی، مثال من مانند به کودکیست که والدینش را میان ازدحامی از مردم گم کرده؛
وقتی نیستی،گوشه گیر ترین آدم دنیا میشوم گویی همه برایم غریبه هستند و در این دنیا تنها آشنای من تویی.
تنها آغوش گرم من، تنها پناه منی؛با من باش، بگذار دوستت بدارم، هنوز حرف هایی در دل دارم که از گفتنشان به تو اجتناب کردم.
ای تویی که همانند خون در رگ های من جاری هستی
تویی که هر روز به امید دیدنش، زود از خواب بیدارم میشوم
در دل من، تو تنها ترینی
من هستم، ببین مرا؛من دوستت دارم.
وقتی تو نیستی، انگار دنیا، خالی از هر آدمی است؛
تصویر تو نیست، که سیاه سفید چشمانم را، رنگی کند.
با خواندن هر بیت از سعدی، یادت میوفتم.
میدانی؟من ماهر ترین آدمم، در سکوتِ رو به روی تو، اما حال میخواهم عشقم را به تو، فریاد زنم و گویم تویی که در دل و جان من ریشه کردی؛
چشمانم را که میبینی؟برقش برای توست
تو، دلیل ذوق و شوق روز های من هستی
وقتی نگاهم میکنی، قلبم هم رنگ رنگین کمان میشود،
تو هستی که برایش مینویسم
و تویی که اگر قلمی به دستم افتد، نقاشی اش را میکشم.
بیا رو به روی چشمانم باش، همانند روزهای دیگر.
قول میدهم، فقط چشمانت و لبخند هایت را تماشا کنم
فقط و فقط نگاه،
سکوت مطلق.

اِلْ
[۱۷ بهمن، زمستان ۱۴۰۱]