من فقط نگاهش کردم. اما او دستش را جلو کشید تا لبه ی کتم را مرتب کند. لعنت‌... آن قدر به خودم سقلمه زدم تا صدای قلبم بالا نرود و گوش کوچه را کر نکند که اگر به دیوار برلین وارد میکردی بلافاصله فرو میریخت‌. خواستم دستش را پس بزنم، به درک که ناراحت میشد. اگر تا چند دقیقه ی دیگر‌ به این توجه های بی حساب و کتابش ادامه میداد، خودم را با همه ی وجود به دستش میسپردم.