یادداشت های من

محبوب من

به زبان‌ گندمها برایتان شعری گفته ام
بیابانها را درو کنید با نگاهتان


به زبان نقطه چین ، حرف زده ام
نقطه ها ، ستاره شده اند
آسمان را بخوانید

محبوبم ، من کلمه نمیدانم
حرفهایم دیمه اند
شما باران ...

تکه تکه ام ...
تکه ای از من ، در حوالی دستهای مادرم ، عطر زنانگی می خواهند‌ و مادرانه های همیشگی ،
تکه ای از من ، برای مادر بودن ، در ساحل های دور ، شناور است کجاها گم بوده ، کجاها پیدا ؟ کجاها موج ، کجاها آرام ؛ دارد گیس دخترش را می بافد و کنار تخت پسرها که حالا سبیل درآورده اند ، لالایی می خواند ...
از من ، تکه ای هست در قله های راه زشک به گراخک ، دنبال دماوند و سبلان می گردد . بالا می رود و در کوچه باغهای گراخک ، به شاخه های توت و گیلاس که از شانه دیوار باغ ، بیرون زده اند ، فکر می کند و زیر درختهای البالو ، دستمال گل کلی را ، نمی تواند بفهمد ...
تکه ای از من ، مدام غصه میخورد . برای جوانی که شغلش را از دست داده و میان هزار راه ، در بیراهی مطلق است. برای دوستش که نمیتواند زبان مشترکی با همسرش پیدا کرده باشد و سی سال ست زیر یک سقف ، مشترکا زندگی می کنند . برای پسرکی که از آینده اش می ترسد . برای مادری که کودکش را پوشک می کند و نگران فردای مبهم اوست.
تکه ای از من ، رویا یی دارد و هرصبح ، برای نزدیک شدن رویایش ، فقط می تواند یک قدم بردارد . یک قدم هایی که گاهی به عقب هستند . تکه هایی از من ، بعضی جاها ، جا مانده اند. و من جرات ندارم برای برداشتن شان بروم ! مثلا اداره ثبت ، واحد مهریه ...
میان ده هزار زن که پشت میزهایی بلند ، که آنطرف مردهایی که نمی شنوند ، داد می کشند و هیچ کس نمی بیندشان ؛ ظهر که می شود میروند خانه و برای بچه هایشان ، غذای خوشمزه ای درست می کنند ...
مثلا تکه هایی افتاده اند دور فلکه ی کوچک شهری که روی نقشه نقطه ایست و حرفهای مردم آنقدر شلوغش کرده اند ، نمی شود برداشت شان ...
تکه ای پشت دار قالی ، یا کنار جوی آب ، شلغم می شوید برای گوسفندها ؛
یا ان که کنار میز قاضی نشسته ، از وقت پرونده خیلی گذشته و نمیداند که چرا قاضی برای رسیدن به پرونده ، دست دست می کند ...

من با تمام این تکه ها ، در چند کلمه ،جمع می شوم و کلمه هایم گاهی در سکوت هایم جا خوش می کنند و من حوالی دستهای مادر ، تماشا می شوم و پیازداغم که سوخت ، برمیگردم کنار اجاق ...
ادم خمپاره که می خورد تکه هایش دور اند ، پراکنده اند ، ولی فرصت جمع کردن دوباره یعنی تولد زندگی ...

یک بار هم به من گفت :
«سلام ، صبح من !»
انگار که اسمم نه ، خودم صبحش باشم !
از آنوقت ، انگار دنیا و او ، زندگی ترند برای من !

درون و بیرونم ، آشفته است. آرام نیستم.
وطن در تلاطم غوغای اب است‌ و من مدام در ذهنم ، بیابانهای «تاسک» بسته ی کویر ، نقش می بندد با دخترکی که یک جعبه وازلین در دست دارد و لبهای خشک پدربزرگ را ، نوازش می کند.
دلم می رود کنار «سبو»های اب کنار سردتر سرا ، با ان خنکای لطیف تابستانهای داغ ؛
دلگیرم ، دلواپسم ، نمیدانم در کوچه های شهر ، چه اشوبی ست. حتما پرنده ها تشنه اند . ناودانها ، انجیرها ، لاله عباسیها ...

جنجال اب که بنشیند ، یک کاسه آب نذر گنجشکها کرده ام برای ابد ...

داشت می گفت :
دستکش استفاده کنین خانوما! ظرفا رو بریزین تو ماشین !
برسین به دستاتون! بهترین کرم رو بزنین بهشون ...
فقط پرسیده بودم که ببین انگشتره به دستم میاد ؟!
داشت می گفت : ببین کی بهتون گفتم من! پس فردا ، دستاتون چروک پروک بشه ، بهانه میاد دستشون که دستاتو نمیخوام ! پیرن ، الن، بلن !! بعدم میره دنبال بقیه هایی که دستاشون پیر نیستن، پودر و ریکا و وایتکس نخورده بهشون ...
دستامو چند باری زیرورو کردم و یاد دستهای مادرجون افتادم ...

بابا (خدابیامرز) ، دستهای مادر رو ، وقتی چروک شدند ، بیشتر دوست می داشت !
به چین دستهاش ، قسم می خورد !
پشت سر مادر می گفت که دلش برای دستای مادر ، چقدر می سوزه ...

پارک کوچه محله ی ما ، مربعی ست به محیط ۲۵۰ قدم من ضربدر چهار ؛
دیروز غروب که به ذوال روزهای زوج داشتم ده هزار قدم می زدم ، از جریان زندگی داخل پارک ، لذت بردم. دبستان دخترانه ی کوچکی در یک ضلع آن قرار گرفته که حتی وقتی بچه ها نیستند ، صدای تق تق کفش های شان با موهای خرگوشی بافته شده شان ، از پشت دیوارها می آید.
پسرها و توپ و دروازه ، رفقای همیشگی عصرهایند. و دخترها برای وسطنا و با هم گل گفتن و گل شنیدن ...
مامانها فرش پهن کرده اند و بساط چایی و جوانها ، چند گوشه ی پارک از تیم محبوب و بازیکن دلخواهشان می گویند.
مردهای ریش سفید هم ان وسط ، روی صندلیها نشسته و کنارش ایستاده ، قیمت سیب زمینی و گوجه فرنگی را ...
من هم بعد پیاده روی می نشینم به تماشای ماه ، و آسمان ، و ستاره هایی که نیستند ...
اینها چیزهایی هستند که من دوست دارم ببینم. بوستان محله مان ان شکلی که دوست دارم باشد ! و نه آن شکلی که دقیقا هست ...

در دلش گفت :
از دنیایی که الان دارد ، راضی ست .
و همین خیلی خوب هست !
این راضی بودن ،
گرچه مثل همه ی چیزها ، میداند که دایمی نیست. ولی از این دایمی نبودن هم ،
راضی ست. راضی !