گفته بود که گاهی
دردهای کوچکی برای آدم روزی میشود
تا رنجهای بزرگش را
بیقراریهای بی درمانش را
دلتنگیهای عمیقش را
کمرنگ کنند.
مثل درد امروز من ؛
حالا که درد ، سرم را رها کرده و رفته ،
به زحمت ، از پنجره به آن تکه ی کمی از آسمان که سهم من است، نگاه می کنم
آن "هفت برادر"ی که دارند تابوت پدرشان را تشییع می کنند را در ذهن چشمم می سازم و درون آن تابوت ،
سعی میکنم گوشه های ناخوشایندی از فکرم را جای بدهم که جایی به دورها سپرده باشم.
خاک دوباره رویاهایم را سبز کند.
خاک باز دوباره بوی باران بگیرد .
دوباره جان دهد.
من دستهایم را به خاک می سپارم.
چشمهایم را چال میکنم
قلبم را اما ، در آسمان می کارم
تا دوباره ها سبز شود.
و تو را که هر شب ،
در گلدان دلم ...

عکس ماه را من گرفتم. نازنین صداگذاری کرد.