🔘در دهه گذشته نزدیک به ۱۰ میلیون ایرانی در فقر کامل فرو رفته‌اند. بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰، سهم ایرانیانی که زیر خط فقر بین‌المللی برای کشورهای با درآمد متوسط رو به بالا (UMIC) زندگی می‌کنند، که معادل ۶.۸۵ دلار آمریکا در روز در شرایط برابری قدرت خرید در سال ۲۰۱۷ تعریف شده است، از ۲۰ درصد به ۲۸.۱ درصد افزایش یافته است. نه‌تنها شمار ایرانیان فقیر افزایش یافت، بلکه سطح محرومیت آن‌ها نیز بالا رفت. نیمی از ایرانیان مستعد فقر شدید هستند، زیرا خطر فقیرشدن آن‌ها در آینده نزدیک بیشتر از یک نفر از هر پنج نفر است که ۱۰ درصد نسبت به سال ۲۰۱۱ افزایش داشته است.
.
🔘افزایش فقر در ایران بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰ نشان‌دهنده عدم رشد اقتصادی و همچنین نابرابری‌های ساختاری است. اگر رشد مصرف خانوارها طی سال‌های ۱۷-۲۰۱۴ به طور مساوی تقسیم می‌شد، فقر ۲.۷ درصد کاهش می‌یافت. خانوارهای ۴۰ درصد پایین توزیع مصرف از دورههای نادر رشد اقتصادی بهره‌ای نبردند. با نگاهی به الگوهای مصرف، فقیرترین خانوارها در دوران رکود بیشترین آسیب را متحمل شدند و در دوره های رشد اقتصادی کمترین سود را بردند. خانوارهایی که در صدک پایین قرار دارند هر سال به طور متوسط حدود ۲ درصد کاهش مصرف واقعی داشته‌اند، در حالی که این میزان برای ثروتمندترین خانوارها ۱ درصد است.
.
🔘در اثر تورم، دستمزدهای واقعی و درآمدهای خوداشتغالی اساساً در دهه گذشته برای همه به جز پنجک بالا ثابت مانده است. با نگاهی به روند درآمد در بخش‌ها، درآمد مشاغل بخش خدمات یقه سفید در دورههای توسعه بیشتر افزایش یافته و در دورههای انقباض کمتر کاهش یافته است. برعکس این شرایط برای کارگران یقه آبی اتفاق افتاد. بنابراین افزایش فقر ناشی از رکود درآمد در بخش‌های اقتصادی است که فقیرترین افراد در آن تمایل به کار دارند.
.
🔘فقرای ایران به طور فزاینده‌ای در مناطق روستایی متمرکز شده‌اند. تقریبا نیمی از جمعیت روستایی فقیر هستند. فقر در سراسر جهان افزایش یافته است، اما شکاف روستایی-شهری بیشتر شده است. حتی در مناطق روستایی، تفاوت های زیادی در بین بخش‌ها وجود دارد. بیش از نیمی از کارگران کشاورزی ایران در سال ۲۰۲۰ فقیر بودند، در مقایسه با ۳۶ درصد از افراد خوداشتغال در بخش کشاورزی و کارگران غیرکشاورزی. عمق فقر نیز افزایش یافته است، زیرا ساکنان روستایی در واکنش به وخامت شرایط اقتصادی، مصرف خود را به نسبت بیشتری کاهش داده‌اند.
🆔 @mohammadreza_dadgostar
.
🔘افزایش فقر در ایران بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰ نشان‌دهنده عدم رشد اقتصادی و همچنین نابرابری‌های ساختاری است. اگر رشد مصرف خانوارها طی سال‌های ۱۷-۲۰۱۴ به طور مساوی تقسیم می‌شد، فقر ۲.۷ درصد کاهش می‌یافت. خانوارهای ۴۰ درصد پایین توزیع مصرف از دورههای نادر رشد اقتصادی بهره‌ای نبردند. با نگاهی به الگوهای مصرف، فقیرترین خانوارها در دوران رکود بیشترین آسیب را متحمل شدند و در دوره های رشد اقتصادی کمترین سود را بردند. خانوارهایی که در صدک پایین قرار دارند هر سال به طور متوسط حدود ۲ درصد کاهش مصرف واقعی داشته‌اند، در حالی که این میزان برای ثروتمندترین خانوارها ۱ درصد است.
.
🔘در اثر تورم، دستمزدهای واقعی و درآمدهای خوداشتغالی اساساً در دهه گذشته برای همه به جز پنجک بالا ثابت مانده است. با نگاهی به روند درآمد در بخش‌ها، درآمد مشاغل بخش خدمات یقه سفید در دورههای توسعه بیشتر افزایش یافته و در دورههای انقباض کمتر کاهش یافته است. برعکس این شرایط برای کارگران یقه آبی اتفاق افتاد. بنابراین افزایش فقر ناشی از رکود درآمد در بخش‌های اقتصادی است که فقیرترین افراد در آن تمایل به کار دارند.
.
🔘فقرای ایران به طور فزاینده‌ای در مناطق روستایی متمرکز شده‌اند. تقریبا نیمی از جمعیت روستایی فقیر هستند. فقر در سراسر جهان افزایش یافته است، اما شکاف روستایی-شهری بیشتر شده است. حتی در مناطق روستایی، تفاوت های زیادی در بین بخش‌ها وجود دارد. بیش از نیمی از کارگران کشاورزی ایران در سال ۲۰۲۰ فقیر بودند، در مقایسه با ۳۶ درصد از افراد خوداشتغال در بخش کشاورزی و کارگران غیرکشاورزی. عمق فقر نیز افزایش یافته است، زیرا ساکنان روستایی در واکنش به وخامت شرایط اقتصادی، مصرف خود را به نسبت بیشتری کاهش داده‌اند.
🆔 @mohammadreza_dadgostar