غزل

پاتې شوى ترينه خړ غوندې څادر و
څوك اوده په کناره د سمندر و

تر منزله يې مزل د خوف نه ډک و
زندګي په يوې داسې لار سفر و

ما به هلته هم نارې د امن وکړې
چې به چرته په قدم قدم خطر و

ټول د پيغلو په مستۍ پسې خفه وو
که چينار و، که چينه وه، که ګودر و

ما پرون يوه خبر ځان سره وکړه
او چې نن مې کاته ټول کلى خبر و

د ښارونو خلک غرونو کې دمه وو
ښاريه کې به د غره سړى اوتر و

چې هر څومره يې ما زړه ساتلو خدايه
خو اجل رانه همدومره مرور و

اجل احمدزى