‍ در عجبم دنبال نقطه ی شروع میگردم که بدانم از کجا شروع کنم ، یک دقیقه موسیقی مملو از حس های متفاوت که از ثانیه‌ای به ثانیه دیگر رنگ عوض میکنند
گاهی ریتم در اوج آرامشبخشی و لذت تند میشود ، اگر با زندگی خودمان مقایسه‌اش کنیم همان لحظاتی هستند که نمیدانیم ساعت چند است و به قدری زود میگذرند با فکر کردن به شروع مسیرمان ناخواسته زیر لب میگوییم " چه زود گذشت ... یادش بخیر "
تک نوازی های این قطعه را میتوان برای تنهایی هایمان در دوران های مختلف ، در ثانیه های مختلف موسیقی ، مثال زد . تنهایی نه به معنی خودمان و خودمان ، به معنی خودمان در خودمان ... هرچه گوش خود را به صدا های اطراف حساس میکنیم جز صدای درون خودمان چیزی ادراک نمیشود دیگران سخت در تلاش‌اند بشنوند و به روی خود نیاورند گاهی سری تکان داده به نشانه‌ی تحسین اما دریغ از هم‌نواز و هم‌نوازی...
محدود تکه های یکنواخت اثر زیبایی خاصی را از خود نشر میدهند و نشان از تکرار و تکرار‌های بیشمار در زندگی در انسان دارند. تکرار هایی که گاه حس پوچی و بی ارزش به ادمی میدهند و گاه حتی انگیزه و شوق حرکت را از انسان می گیرند
ویولون حس آرامشی را در من زنده میکند که گاه غم انگیزست و پیانو شاید کامل کننده‌ی این حس است
از یک دقیقه موسیقی میتوان هزاران برداشت بر سر قلم آورد ولی امان از اون برداشت هایی که بر سر قلم جای نمیگیرند و کلمات گوشه ای از آن را نیز نمیگیرند
#کوشا‌صباغی
۱۵ اردیبهشت ماه ۹۸