تجربه ی طراحی خدمات

در هر حرفه و شغلی که هستید، نه اجازه دهید که به بدبینی های بی حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تاسف بار که برای هر ملتی پیش می آید شما را به یاس و نا امیدی بکشاند.

در آرامش و متانت حاکم بر آزمایشگاه ها و کتابخانه هایتان زندگی کنید.

نخست از خود بپرسید: "من برای یادگیری خود چه کرده ام؟"
سپس همچنان که پیش تر می روید بپرسید: "من برای کشورم چه کرده ام؟"
و این پرسش را آنقدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش و هیجان انگیز برسید که: "شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته اید."

اما صرفنظر از هر پاداشی که زندگی به تلاش هایمان بدهد یا ندهد، آنگاه که لحظه مرگ فرا می رسد هر کدام از ما باید قادر باشیم که بگوییم:
«من آنچه در توان داشتم انجام دادم»

لوئی پاستور

‏@persianschooloflife

بازنگری و خویشتنداری
(محمد فاضلی)
وقت آن است که نخبگان و روشنفکران، آن‌ها که نگران ایران هستند، قدرت سیاسی را به بازنگری انتقادی در خود و شنیدن صدای مردم دعوت کنند؛ و هم‌زمان معترضان را به خویشتنداری و نفی خشونت فرابخوانند. صاحبان قدرت و توده‌های معترض اغلب اوقات در یک ویژگی شبیه‌اند: هر دو تاریخ نخوانده‌اند و اگر خوانده‌اند هر کدام به دلایلی کاملاً متفاوت بدان توجهی ندارند. آن‌ها که تاریخ خوانده‌اند بیشتر می‌توانند بگویند که از خشونت، آن هم در بستر خاورمیانه پرآشوب، درخت دموکراسی، توسعه و حقوق بشر؛ کرامت انسانی، اشتغال و رونق نمی‌روید. قدرت را به بازنگری و خویشتنداری، و معترضان را به نفی خشونت فرابخوانیم. ناسزا گفتن، مشت بر دیوار کوفتن، و کافه را به هم ریختن، گاه دل آدم را خنک می‌کند، اما هیچ بیکاری را شاغل نمی‌کند و هیچ کارخانه‌ای را به رونق نمی‌رساند.
(این پیام را اگر می‌پسندید، برای دیگران نیز ارسال کنید.) @fazeli_mohammad

⭕️اهمیت شناخت خود واقعی

🔹 هرکدام از ما اگر به خود واقعی همواره تاکید کنیم می‌فهمیم که این من مصطفی نقاط ضعفش کجا است، نقاط قوتش کجا است، حد دانایی و توانایی‌اش چقدر است اما وقتی که به سراغ من سوم و چهار و پنج رفتم دیگر با خود من، سر و کار ندارم و در این شرایط من هیچ‌گاه نمی‌توانم یک تصور واقعی از خود به دست بیاورم و انتظارات متناسب با توانایی‌های واقعی خود از خود داشته باشم.
ملکیان افزود: مثال دیگری که من می‌توانم بزنم در خصوص خرید یک یخچال است. اگر هنگام خرید و استفاده از یخچال، ساختاری که از یخچال در ذهن من است به ساختار واقعی آن نزدیک باشد و دوم آن‌که علاوه بر شناخت ساختار، قوانین حاکم بر یخچال را بشناسم و سوم نیز بدانم که یخچال در مجموعه اسباب و اثاثیه خانه چه نقشی دارد در آن صورت از یخچالم تا آنجا که دوام داشته باشد استفاده می‌کنم و با مشکلی نیز مواجه خواهم نشد. اما اگر در یکی از این سه دانش نقصی داشته باشم یخچالم را از بین خواهم برد در حالی که هیچ نیت شری نسبت به یخچالم نداشته‌ام و من اتفاقا می‌خواسته‌ام این یخچال بماند.

🔹حال ما نیز مانند همین یخچال هستیم. من باید دو چیز را درباره خودم بدانم یکی این‌که ببینم من واقعی چه هستم، این‌که شما نسبت به من چه حسی دارید را باید رها کنم چون این من واقعیت دارد نه آن، آن‌ها تصورات هستند. ما باید خود را اصلاح کنیم، تصورات به خودی خود اصلاح خواهندشد. چرا باید خود را اصلاح کنم چون که این تصورات دیگران رنگی از واقعیت من هستند و بنابراین اگر می‌خواهم اصلاحی کنم باید این اصلاح در درون خودم صورت بگیرد به جای آن‌که رنگ و تصویر خود را اصلاح کنم.

🔹به عبارت دیگر قوانین؛ حاکم بر واقعیت‌ها هستند نه بر تصوراتی که ما از واقعیت داریم. قوانین شیمی، قوانین زیست شناختی و روانشناختی و الی آخر حاکم بر واقعیت‌های انسانی اند نه تصورات.
حال اگر شناختم از خودم ناقص باشد یعنی به جای آن‌که نگاه من به خودم باشد به تصویری که شما از من دارید و تصویری که من از تصویرشما از خود، دارم؛ باشد شما می‌گویید تو دونده موفقی هستی و من هم می‌گویم هرکه می‌خواهد بیاید با من مسابقه دهد چون شماها گمان می‌کردید که من دونده خوبی هستم اما در نهایت اتفاقی که می‌افتد این است که من در مسابقه پیروز نخواهم شد چون مصطفی واقعی که دونده خوبی نیست.

🔹بنابراین من باید اولا توانایی‌ها و ضعف‌های خودم را و ثانیا قوانین حاکم بر ذهن خودم را و قوانین حاکم بر جسم و ذهن و روان خودم را هم بدانم و ثانیا بدانم که شان من در عالم هستی چه هست. به عنوان مثال بدانم که هستی مهمانخانه‌ای نیست که برای من آماده کرده باشند یا هتلی نیست که فقط برای من آماده شده باشد.

وی افزود: اگر چنین توقعاتی نداشته باشیم اساسا نگاه ما به زندگی نگاه واقع‌بینانه‌تری خواهدبود. حال اگر ما این سه شناخت را نداشته باشیم و با تصوراتی که دیگران از ما دارند یا با تصوری که دیگران از تصور ما دارند زندگی می‌کنیم، دائما شکست خواهیم خورد زیرا اساسا هرگاه واقعیتی را نشناسیم یک‌جا در باب آن واقعیت، سرمان به سنگ خواهدخورد.

🔹 به عنوان مثال ضریب هوشی من 70 است اما توقع دارم که رتبه من تک رقمی شود و وقتی این اتفاق نیافتاد من ناکام می‌شوم و وقتی ناکام می‌شوم دو اتفاق ممکن است رخ دهد: نگاه اول این است که من بگویم عجب پس من، با من توهمی خودم مواجه شده‌بودم. اما اکثر ما با وجود این فکر این تصور را رها نمی‌کنیم و نگاه دوم را انتخاب می‌کنیم یعنی تصور را ادامه می‌دهم و این ادامه تصور اولین مشکلی که ایجاد می‌کند پارانویا است. یعنی من فکر می‌کنم در کنکور پارتی‌بازی شده‌است یا با من به خاطر پدرم اینگونه رفتار کرده‌اند و این می‌شود هرمنوتیک سوءظن، یعنی تفسیر ناصواب بر اساس بدگمانی. وی ادامه داد: دیگر این‌که بدبینی مفرط پیدا می‌کنم نسبت به تمام کسانی که در زندگی من تاثیر داشته اند و می‌گویم پدر و مادر و معلم من، وظیفه خود را به خوبی انجام نداده‌اند و نمی‌گویم که ذهنیت من از خودم غلط بوده است که چنین اتفاقی برای من رخ داده است. سوم نسبت به شما پرخاشگر می‌شوم چون فکر می‌کنم شما حق من را خورده‌اید و در نهایت فکر می‌کنم اساسا جهان بر اساس عدالت بنا نهاده نشده است چون من با آی‌کیو 140 باید رتبه اول می‌شدم و نمی‌گویم که آی‌کیو من 70 است بعد کم‌کم فکر می‌کنم که اصلا در جهان تلاش به نتیجه نمی‌رسد و یک نیهیلیزم نسبت به جهان پیدا می‌کنم و فکر می‌کنم جهان پوچ اندر پوچ است و این‌ها است که باعث می‌شود من به شما ضرر و زیان برسانم.
🔅سخنرانی معرفی کتاب سرشت شر ؛ پردیس کتاب مشهد،آذر96
@mostafamalekian

#ممالک_جلو_افتاده

اینجا هم یک‌بار شد که ویدئو پروژکتور کار نکند،

اینجا که خارج است و لزوماً همه‌چیزش بهتر است از داخل هم یک‌بار شد که ویدئو پروژکتور کار نکند.

اینجا هم یک‌بار ویدئو پروژکتور کار نکرد و استاد این را دلیلی بر بدبختی محتوم ملت و محکوم به شکست بودن هر تلاشی به‌سوی بهبود در کشورهای جهان سوم ندانست.

اینجا هم یک‌بار ویدئو پروژکتور کار نکرد و استاد نیم ساعت از وقت کلاس را به برشمردن متهمان از رئیس دانشگاه تا وزارت علوم تا بالاتر صرف نکرد.

اینجا هم یک‌بار ویدئو پروژکتور کار نکرد و استاد تمام سعی‌اش را کرد که بتواند کلاس آن روز را به بهترین نحو بدون ویدئو پروژکتور برگزار کند.

اینجا که یعنی خارج فرقش با داخل این نیست که مشکلی وجود ندارد، فرقش این است که آدم‌ها پذیرفته‌اند مشکل پیش می‌آید و تمام سعی خود را به‌جای پیدا کردن متهم بر حل مشکل می‌گذارند.

@RRadmann

به هر صورت، امروز زمان مواجهه با نتایج این روش مدیریتی فرا رسیده است: کشور در طول چهل سال، تمام منابع اقتصادی، زیست‌محیطی و اجتماعی خود را مصرف کرده است و در مواجهه با ابرچالش‌های پیش رو، منابع و سلاح‌های سنتی خود را از دست داده است. دیگر بودجه‌ای نداریم که حلال همۀ مشکلات باشد. دیگر نمی‌توانیم هم آب رایگان و نامحدود در اختیار کشاورزان بگذاریم و هم دریاچه‌ها و تالاب‌ها و منابع زیرزمینی را حفاظت کنیم. دیگر نمی‌توانیم خودمان با بهترین امکانات زندگی کنیم و از مردم بخواهیم که برای پیشرفت انقلاب ایثار کنند. نمیتوانیم هم به کارمندان حقوق مکفی بدهیم و هم در مقابل ناکارآمدی آنان سکوت کنیم. نمی‌توانیم به تناقضات خنده‌آوری مثل برگزاری مسابقات بین‌المللی ورزش بانوان در داخل ادامه دهیم. نمیتوانیم انحصارات دولتی و خصوصی را نگه داریم و انتظار بهره‌وری و نوآوری داشته باشیم. نمی‌توانیم فضای کسب‌وکار را به بدترین شکل مدیریت کنیم و شاهد عقب افتادن روزافزون از همسایگان خود نباشیم. نمی‌توانیم انرژی ارزان بدهیم و منتظر اتلاف و آلودگی حاصل از آن نباشیم. نمی‌توانیم انرژی گران بدهیم و مردم را هم راضی از قیمت آن ببینیم. نمی‌توانیم در سازمان تجارت جهانی نباشیم و به صادرکنندۀ واقعی هم تبدیل شویم. نمی‌توانیم اقتصاد را خصولتی کنیم و هرروز فسادهای گسترده را کشف نکنیم. نمی‌توانیم به خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها و آشامیدنی‌ها و دیدنی‌ها و خواندنی‌های مردم دخالت کنیم، اما در برابر اشتغال و رفاه و سلامت آنان مسئولیت نپذیریم. در عرصۀ روابط بین‌المللی، شاهد بحران با اغلب کشورهای قدرتمند باشیم و توقع سرمایه‌گذاری خارجی هم داشته باشیم. نمی‌توانیم روز انتخابات، به حضور اقشاری با پوششی خاص ببالیم و فردای انتخابات، آنان را به خاطر همان پوشش، دستگیر کنیم. نمی‌توانیم با استخدام و ارتقاء و پذیرش دانشجوی دانشگاهیان برخوردهای غیرعلمی کنیم و انتظار داشته باشیم آنان مشکلات جامعه را به شکل علمی حل کنند. نمی‌توانیم اختیارات مدیران را به نهادهای غیرمسئول فرهنگی و امنیتی بسپاریم و از مدیران توقع پاسخگویی داشته باشیم، و الی آخر... .
از این تناقضات، در جامعۀ ما فراوان است و امروز، روز حل آنهاست. همۀ این بحران‌ها به شکلی با هم مرتبط هستند و امکان ندارد که بتوانیم برخی از آنها را واقعاً درمان ( و نه تخدیر) کنیم و بعضی دیگر را نادیده بگیریم.
همۀ اینها، به معنای ناامیدی از اصلاح نیست. حل همۀ این مشکلات فقط نیازمند اصلاح روش حکمرانی است. معضلاتی چون فقر و فساد و تبعیض، زاییدۀ حکمرانی نادرست ما هستند. باید اصول حکمرانی خوب را که در تمام دنیا پذیرفته شده است، ما هم بپذیریم. این اصول، جهانشمول هستند و ربطی به فرهنگ و دین و ویژگیهای جوامع مختلف ندارند. یک نمونه از آنها، انتقال و جذب و کاربرد فناوری برای حل مشکلات است. هم مشکلات اقتصادی (نظیر فقدان رقابت‌پذیری)، هم مشکلات اجتماعی (نظیر فساد و عدم شفافیت) و هم مشکلات زیستمحیطی (نظیر کمآبی) میتوانند از کاربرد فناوریهای مناسب، تخفیف بپذیرند. در کنار آن، باید به اصول دیگری نظیر صداقت، عدالت، شفافیت، تنشزدایی و ... نیز اندیشید. نسل جوان و تحصیلکردهای که پس از انقلاب تولد یافته و رشد کرده‌اند، میتوانند زمام امور را به دست بگیرند و چالشهای پیش رو را حل کنند، البته اگر به حساب آورده شوند.