به بهانه‌ی ۲۵بهمن _ولنتاین(روز عشق)

در سال‌های اخیر شاهد آن هستیم که جشن‌ها و آیین‌های دیگر کشورها به فرهنگ ایرانی راه یافته و مردم خصوصا نسل جوان، آن را گرامی می‌دارند.
این موضوع به خودی خود و فی نفسه بد نیست اما ادامه‌ی این روند، زمانی اشکال ایجاد می‌کند که ما از فرهنگ و آیین و رسم و راه نیاکان خود دور بیفتیم و آن را نشناسیم که البته این از کم‌کاری و بی‌توجهی متولیان فرهنگ در نظام حاکم نشٱت می‌گیرد
✍️فرهاد بشیریان

روز عشق ایرانی:
سپندارمذگان

پنجم اسفند، جشن سپندارمذگان و روز عشق‌های پاک است. سپندارمذگان از جشن‌های باستانی ایرانی است که در گرامیداشت عشق پاک میان زن و شوهر برگزار می‌شود. قطعا عشق زن و شوهر یکی از پاک‌ترین عشق‌هاست که در جوامع گوناگون پذیرفته شده است. برعکس انواع دیگر عشق‌ها که در برخی از جوامع باستانی رواج داشتند و امروز در بسیاری از جوامع پذیرفته شده نیستند و غیر اخلاقی محسوب می شوند.
در جشن سپندارمذگان بانوان گرامی داشته می‌شدند و مردان برای بزرگداشت مقام والای زنان به آنها هدیه می‌دادند.  سپندارمذ (اوستایی: سپنته آرمیتی Spenta Armaiti) نگهبان زمین و زنان پارسا و شوهر دوست است. یعنی این جشن برای بانوان هم نکات ویژه‌ای دارد و به بانوان، همسردوستی و پارسایی را یادآوری می‌کند. بنابراین ما در جشن سپندامذگان شاهد یک درک متقابل هستیم؛ یعنی هم مردان باید زنان را درک کنند و هم زنان باید مردان را درک کنند که بسیار ارزنده و شایسته است.
نماد جشن باستانی سپندارمذگان  سیب است. جالب آنکه میوه‌ای مانند سیب که ساختاری کروی دارد نمادی از سپندارمذ (نگهبان زمین) شده است. فرضیاتی وجود دارد که سیب در سفره‌ی هفت‌سین هم پیوند با سپندامذ و زمین دارد


،