https://telegram.me/aydinliq
گفتمان سازی ،روشی برای عبور از مرحله خطرناک پوپولیسم و استبداد.
در غیبت روشنفکران ،نخبگان و متخصصین در جریان اتفاقات سیاسی و اجتماعی در هر جامعه ای آن جامعه اسیر و ملعبه دست مشتی پوپولیست و منفعت طلبانی می گردد که صرفا یا مشغول خودنمایی هستند و یا تنها به سود و منفعت خویش اندیشیده و هر چیزی را فدای ذهنیت بیمار خود می کنند. پهلوانان پنبه ای که سعی دارند تا همواره از تلاشها و فداکاریهای دیگران خوشه چینی نموده و جامعه را وجه المصالحه منافع و عقده های خود نمایند. سلبریتی هایی که تنها موج سواری نموده و هر روز بر شاخه ای نشسته و بر دیگران سنگ انداخته و صرفا به جای خدمت و فعالیت مشغول جناح بازی و دسته گرایی هستند.
در چنین شرایطی دلسوزان جامعه فاقد میدان تاثیر گذاری شده و قادر به ارتباط با بخش عقل محور جامعه نخواهند بود. اهداف عالی تبدیل به شعارهای توخالی و فریبنده شده و هر بی مایه ای ادعای بزرگی می نماید. اندیشه و برنامه ،عمل استراتژی گوهرهای نایاب چنین جوامعی هستند. جوامعی که اسیر دست نمایشگران بی هنر شده و تداوم حرکت و حیات و بقای آنها در گرداب سطحی گرایی و بی خردی و بی برنامگی و بحران پوولیسم در حال نابودی است. هر کسی خود را قیّم جامعه پنداشته و پدرسالارانه بر هر چیزی حکم صادر می کند. بی توجهی به خواست و مطالبات جامعه و خوارداشت مردم در کنار خودبزرگ بینی های کودکانه و مسخره سکه رایج در چنین جوامعی است. عدم درک واقعیت ها و نبود نگاه همه جانبه کارشناسی باعث می گردد تا نخبگان و دلسوزان جامعه به خلوت گزینی مجبور شده و دغلکاران و مردم فریبان با ماسک نجات بخشان ،جامعه را به پرتگاه نابودی کشانده و هر روز بیشتر از قبل بنیانهای اجتماعی را به ویرانه بکشانند.
تنها راه مقابله با چنین شرایطی ارجحیت و اولویت گفتمان بر شخص و غلبه گفتمان محوری بر پوپولیسم است .جامعه ای موفق است که در آن نه افراد و سلایقشان که گفتمانها و اهدافشان به رقابت و دیالوگ پرداخته و گفتمان محوری اساس تشکیل هر نوع تشکل و همگرایی باشد. بدون گفتمان مشخص و فراگیر ،جامعه اسیر افراد خواهد بود. نتیجه سلیقه گرایی فردی و حتی جمعی ظهور ،حضور و حاکمیت استبداد است.
استبداد در هر نوع و جنس و ماهیتش خود عامل فروپاشی جامعه بوده و همواره تولید کننده جامعه ای ضعیف و فلج می باشد. چنین جامعه ای نه جامعه پویا و خود بنیاد و باطراوت که جامعه ای همواره آسیب پذیر و شکست خورده است که دائما در حال تولید و صادرات بحران است.
برای جلوگیری از چنین روندی باید روشنفکران ،اندیشمندان و نخبگان جامعه دست به کار شده و با تولید اندیشه و گفتمان و متن جامعه را از سقوط در دامان پوپولیسم و استبداد و سطحی گرایی نجات دهند.
https://telegram.me/aydinliq
@Araz_tv
@Azerbaycansesi
@azfadayi
@urmu_az
گفتمان سازی ،روشی برای عبور از مرحله خطرناک پوپولیسم و استبداد.
در غیبت روشنفکران ،نخبگان و متخصصین در جریان اتفاقات سیاسی و اجتماعی در هر جامعه ای آن جامعه اسیر و ملعبه دست مشتی پوپولیست و منفعت طلبانی می گردد که صرفا یا مشغول خودنمایی هستند و یا تنها به سود و منفعت خویش اندیشیده و هر چیزی را فدای ذهنیت بیمار خود می کنند. پهلوانان پنبه ای که سعی دارند تا همواره از تلاشها و فداکاریهای دیگران خوشه چینی نموده و جامعه را وجه المصالحه منافع و عقده های خود نمایند. سلبریتی هایی که تنها موج سواری نموده و هر روز بر شاخه ای نشسته و بر دیگران سنگ انداخته و صرفا به جای خدمت و فعالیت مشغول جناح بازی و دسته گرایی هستند.
در چنین شرایطی دلسوزان جامعه فاقد میدان تاثیر گذاری شده و قادر به ارتباط با بخش عقل محور جامعه نخواهند بود. اهداف عالی تبدیل به شعارهای توخالی و فریبنده شده و هر بی مایه ای ادعای بزرگی می نماید. اندیشه و برنامه ،عمل استراتژی گوهرهای نایاب چنین جوامعی هستند. جوامعی که اسیر دست نمایشگران بی هنر شده و تداوم حرکت و حیات و بقای آنها در گرداب سطحی گرایی و بی خردی و بی برنامگی و بحران پوولیسم در حال نابودی است. هر کسی خود را قیّم جامعه پنداشته و پدرسالارانه بر هر چیزی حکم صادر می کند. بی توجهی به خواست و مطالبات جامعه و خوارداشت مردم در کنار خودبزرگ بینی های کودکانه و مسخره سکه رایج در چنین جوامعی است. عدم درک واقعیت ها و نبود نگاه همه جانبه کارشناسی باعث می گردد تا نخبگان و دلسوزان جامعه به خلوت گزینی مجبور شده و دغلکاران و مردم فریبان با ماسک نجات بخشان ،جامعه را به پرتگاه نابودی کشانده و هر روز بیشتر از قبل بنیانهای اجتماعی را به ویرانه بکشانند.
تنها راه مقابله با چنین شرایطی ارجحیت و اولویت گفتمان بر شخص و غلبه گفتمان محوری بر پوپولیسم است .جامعه ای موفق است که در آن نه افراد و سلایقشان که گفتمانها و اهدافشان به رقابت و دیالوگ پرداخته و گفتمان محوری اساس تشکیل هر نوع تشکل و همگرایی باشد. بدون گفتمان مشخص و فراگیر ،جامعه اسیر افراد خواهد بود. نتیجه سلیقه گرایی فردی و حتی جمعی ظهور ،حضور و حاکمیت استبداد است.
استبداد در هر نوع و جنس و ماهیتش خود عامل فروپاشی جامعه بوده و همواره تولید کننده جامعه ای ضعیف و فلج می باشد. چنین جامعه ای نه جامعه پویا و خود بنیاد و باطراوت که جامعه ای همواره آسیب پذیر و شکست خورده است که دائما در حال تولید و صادرات بحران است.
برای جلوگیری از چنین روندی باید روشنفکران ،اندیشمندان و نخبگان جامعه دست به کار شده و با تولید اندیشه و گفتمان و متن جامعه را از سقوط در دامان پوپولیسم و استبداد و سطحی گرایی نجات دهند.
https://telegram.me/aydinliq
@Araz_tv
@Azerbaycansesi
@azfadayi
@urmu_az