راچِستر

‍«چطور خاورمیانه را به خنگ‌ها آموزش دهیم» | برنار لانگلوآ | ترجمۀ پرهام شهرجردی

اصل شماره ۱: در خاورمیانه، همیشه اعراب‌اند که دست به حمله می‌زنند و همیشه اسراییل است که از خودش دفاع می‌کند. نام‌اش مقابله به مثل است.

اصل شماره ۲: اعراب، فلسطینی‌ها یا لبنانی‌ها حق ندارند غیرنظامیان طرف مقابل را بکشند. نام‌اش تروریسم است.

اصل شماره ۳: اسراییل حق دارد غیرنظامیان عرب را بکشد. نام‌اش دفاع مشروع است.

اصل شماره ۴: وقتی اسراییل زیادی آدم می‌کشد، قدرت‌های غربی ازش می‌خواهند تا کم‌تر بکشد. نام‌اش عکس‌العمل جامعه‌ی بین‌المللی‌ است.

اصل شماره ۵: فلسطینی‌ها و لبنانی‌ها حق ندارند نظامیان اسراییلی را به اسارت بگیرند، حتا اگر تعدادش بسیار محدود باشد و از سه سرباز هم تجاوز نکند.

اصل شماره ۶: اسراییلی‌ها حق دارند آدم‌ ربایی کنند، می‌توانند هر تعداد فلسطینی‌ را که خواستند بردارند و با خودشان ببرند (چیزی نزدیک به ۱۰ هزار زندانی و ۳۰۰ کودک). هیچ حدی در کار نیست. لازم نیست مجرم بودن افراد ربوده شده ثابت شود. کافی‌ست از واژه‌ی جادویی‌ی «تروریست» استفاده کنند.

اصل شماره ۷: وقتی می‌گویید «حزب الله»، باید بلافاصله اضافه کنید «که از طرف ایران و سوریه حمایت می‌شود».

اصل شماره ۸: وقتی می‌گویید «اسراییل»، به‌هیچ وجه نباید بگویید «که از طرف آمریکا، فرانسه و اروپا حمایت می‌شود». ممکن است این توهم پیش بیاید که درگیری‌ی نابرابری در کار است.

اصل شماره ۹: هیج‌وقت نباید از «سرزمین‌های اشغالی» حرف زد، یا از قطع‌نامه‌های سازمان ملل، یا نقض قوانین حقوق بین‌الملل، و یا کنوانسیون‌ ژنو. ممکن است تعادل روحی-روانی‌ی بیننده یا شنونده مختل شود.

اصل شماره ۱۰: فرانسه حرف زدن اسراییلی‌ها بهتر از اعراب است. تنها به این خاطر است که تریبون‌ها در اختیار اسراییلی‌ها و طرف‌داران‌شان قرار می‌گیرد تا به نوبه‌ی خود اصول ۱ تا ۹ را برایمان توضیح بدهند. نام‌اش بی‌طرفی‌ی ژورنالیستی ا‌ست.

اصل شماره ۱۱: اگر با این اصول موافق نیستید و یا فکر می‌کنید این اصول به نفع یک طرف درگیری‌ست، به این دلیل است که شما یک یهودستیز خطرناک‌اید.

برنار لانگلوآ، ژورنالیست و از بنیان‌گذاران هفته‌نامه‌ی «پولیتیس» است. این یادداشت تاریخِ ژوئیه ۲۰۰۶ را دارد و در همان هفته‌نامه منتشر شده. با این‌همه انگار همین امروز و یا حتا فردا نوشته شده.

#موقت
تصویر: نمایی از مستند «اینجا و جاهای‌ دگر» ساختۀ ژان-لوک گدار، ۱۹۷۶.

https://t.me/EdwardFairfaxRochester/5411
به عنوان یه غریبه که در حد توانش می‌خواد بهت کمک کنه، هیچ دلیلی وجود نداره عذاب وجدان داشته باشی تقصیر تو نیست که به همچین وضعی افتادی،
فقط یهو به خودت اومدی و دیدی نمیدونی چیا داره بهت می‌گذره که با هر چیز کوچیکی گریه‌ت می‌گیره
هیچوقت از قصد نخواستی مامانتو ناراحت کنی و باعث شی نگرانت شه
خسته شدی از اینکه همش احساساتت درون خودت باشه و نشون ندی، بخاطر همین حتی جلوی مامانت که انقدر‌ نگرانشی نشون میدی احساساتتو
عمیقا خسته شدی ولی تنها کاری که باید بکنی اینه که بزاری اتفاق بیوفته
هیچوقت دست خودت نبوده، این دوره رو بگذرون و بعد سعی کن تا جایی که میتونی رو بهتر شدن تمرکز کنی
من همیشه اینو به خودم میگم :
تو آدم وحشتناکی نیستی، تو فقط می‌ترسی که آدم وحشتناکی باشی.