عشق به کشور و ته سیگار!
« یک بار من به عنوان یک کار میدانی از تهران تا چالوس که در ماشین نشسته بودم و راننده هم نبودم
یک تکه کاغذ دستم گرفتم و بطور هدفمند در جاده نگاه می کردم.
تمام زباله هایی که مردم از ماشین شان بیرون می ریختند من شماره گذاری می کردم و بعد یک وزن حدسی هم جلویش می گذاشتم.
از فیلتر سیگار گرفته تا یک ماشینی که یک کیسه بزرگی را بیرون انداخت، فکر می کنم حدود هشت کیلو وزن داشت.
بعد از تهران تا چالوس وقتی که این ها را جمع زدم 502 کیلو اشغال از ماشینها به بیرون در جاده پرت شد.
این یک مثال کوچک است ولی معنا دارد و معرف تعلق خاطر ما به کشور است.
می خواهم بگویم تعلق به جامعه باعث می شود که من خیلی از این کارها را انجام ندهم.
یعنی بگویم که این جاده ها مال من است، مال کشور من است
من اگر زباله ای در ماشینم دارم، یک پلاستیک بر دارم و هر وقت به محل مناسبی رسیدم دور ریزم.
دهها و صدها نوع از این مصداق ها را می شود مطرح کرد.
تعلق خاطر به کشور یک مساله عقلانی است
یعنی باید یک جایی در وجود انسان، کشور برایش مهم باشد
و ما خیلی کارها انجام می دهیم، خیلی حرفها می زنیم، خیلی واکنش ها نشان می دهیم که اینها به صلاح کشور نیست، به صلاح هارمونی یک ملت نیست.
به خاطر اینکه کشور هنوز خیلی برای ما مهم نیست.
ما در هرم وفاداری سه عنصر داریم:
وفاداری به فرد، وفاداری به گروه، وفاداری به کشور.
به نظر من ما ایرانیها عمدتا بین وفاداری به فرد و وفاداری به گروه کار می کنیم. وفاداری به کشور در ما بسیار ضعیف است.»
محمود سریع القلم_استاد روابط بین الملل دانشگاه شهید بهشتی
@philosophysbu
