قدم های آهسته‌ام بر کف چوبیِ کتابخانه‌ام طنین می‌اندازد.
کتابخانه‌ای که با کتاب های کوچک و بزرگ پر شده،کتاب هایی که هرکدام سرگذشت انسان هایی‌ست که در لابه لای کلمات خفته‌اند.
از بخش تاریخ می‌گذرم،از ورق هایی که خدا می‌داند نویسندگان در حالی که هر لحظه محکوم به مرگ بودند با چه ترسی آن ها را پر‌میکردند.
به بخش الهیات می‌رسم،دین هایی که از عقاید بشر نشات می‌گیرد نه از پروردگارشان.
بخش کودکان؛نویسندگانی که از آدم بزرگ‌ها فراری شدند و به کودکی و خیال های بی‌حدومرزش پناه بردند و به خواب خرگوشی رفتند.
دستی به بخش کتاب های عملی می‌کشم،دانش بشر که نسل به نسل چرخیده و در میان قفسه‌هایم مبحوس شده.
نگاهم را به سمت عاشقانه ها می‌اندازم.هزاران داستان از عالی ترین حالت عشق وصال و هزاران داستان از اشک هایی که موقع جدایی بر زمین سرد ریختند.
قدمی به عقب برمی‌دارم تا نمای کلی‌ای به کتابخانه‌ام را داشته باشم.
اینجا پر بود،پر بود از جسم های کاغذینی که از حرف زیاد پر شدند و سکوت کردند.
و چقدر هرکداممان کتابی پر حرفی بودیم که به سکوت محکوم شده‌ایم.
ﾑﾘﾚﾑ.13Apr2023