✏️ از دست رفتن #اعتماد به انتخابات؛ میراث خطرناک لولو‌سازی سیاسی
🪟 در صحنۀ سیاست، گاهی برخی دولت‌ها که فاقد انسجام مدیریتی یا برنامه‌ای مشخص هستند، برای فرار از پاسخگویی در قبال ناکارآمدی‌ها یا بحران‌های جاری، به‌سراغ خلق تهدیدهای ساختگی می‌روند. این روش، که می‌توان آن را « #لولو‌سازی » نامید، در اصل با هدف منحرف‌کردن افکار عمومی از کاستی‌ها و مشکلات حقیقی به کار گرفته می‌شود. در ایران نیز می‌توان ردپای این رویکرد را در برخوردهای رسانه‌ای و تبلیغاتی مشاهده کرد. #دولت_پزشکیان معمولاً تلاش می‌کند با برجسته‌ساختن یک «تهدید» خارجی یا حتی رقبای داخلی به‌عنوان «لولو»، حامیان خود را حفظ کرده و مخالفان را به حاشیه براند.
🔗 البته، من منکر وجود سنگ‌اندازی‌های داخلی یا تهدیدات خارجی نیستم، اما در راهبرد #دولت_چهاردهم ، این مسئله بیش از اندازه برجسته شده و کاملاً به ابزاری برای فرار از پاسخگویی تبدیل شده است. این سؤال مطرح می‌شود که آیا این دولت، با وجود بی‌اطلاعی از شرایط کشور، مشکلات بین‌المللی و قدرت رقبا، باز هم برای کسب قدرت پا به میدان انتخابات گذاشته است؟
🔊 ترفند «لولو‌سازی»، ضمن فراهم‌کردن بهانۀ همبستگی ظاهری هواداران، محور هجوم تبلیغاتی آن‌ها را متوجه رقبای سیاسی یا منتقدان داخلی می‌کند تا هرگونه مطالبۀ پاسخگویی و اصلاح را کاهش دهد. این رویکرد، در کوتاه‌مدت، ممکن است بخشی از افکار عمومی طرفدار دولت را قانع کند، اما در بلندمدت، نه‌تنها بدنه رأی 16 میلیونی دولت را از دست می‌دهد، بلکه آن 30 میلیون نفری که در انتخابات شرکت نکردند را نیز ناامیدتر از همیشه می‌کند.
🔔 با این سرعت شکست و نتایج بلندمدت راهبرد لولو‌سازی، در انتخابات ریاست‌جمهوری #دولت_پانزدهم ، احتمالاً تنها یک جمعیت 13 میلیونی از رای دهدنگان به جریان #جلیلی باقی خواهد ماند. حتی از همین 16 میلیون نفر رای دهنده به #پزشکیان نیز، نیمی ممکن است به دلیل ناتوانی و شکست دولت چهاردهم، نسبت به تغییر از طریق فرایند #انتخابات دچار ناامیدی شوند. و در انتخابات شرکت نکنند. (به نظر من کسی که به پزشکاین رای داده انتخاب دومش رای ندادن است نه رای به جریان رقیب)
🚪 به عبارت دیگر، شکست دولت پزشکیان نه‌تنها منجر به فقر بیشتر و مشکلات اجتماعی گسترده‌تر خواهد شد، بلکه از همه مهم‌تر، نوع نگاهی را در کشور تثبیت می‌کند که باور دارد از طریق فرایند انتخابات نمی‌توان تغییری ایجاد کرد. این پیامد، خطرناک‌ترین نتیجه‌ای است که می‌تواند اعتماد عمومی به سازوکارهای دموکراتیک را به‌طور جدی تضعیف کند.
🪟 در صحنۀ سیاست، گاهی برخی دولت‌ها که فاقد انسجام مدیریتی یا برنامه‌ای مشخص هستند، برای فرار از پاسخگویی در قبال ناکارآمدی‌ها یا بحران‌های جاری، به‌سراغ خلق تهدیدهای ساختگی می‌روند. این روش، که می‌توان آن را « #لولو‌سازی » نامید، در اصل با هدف منحرف‌کردن افکار عمومی از کاستی‌ها و مشکلات حقیقی به کار گرفته می‌شود. در ایران نیز می‌توان ردپای این رویکرد را در برخوردهای رسانه‌ای و تبلیغاتی مشاهده کرد. #دولت_پزشکیان معمولاً تلاش می‌کند با برجسته‌ساختن یک «تهدید» خارجی یا حتی رقبای داخلی به‌عنوان «لولو»، حامیان خود را حفظ کرده و مخالفان را به حاشیه براند.
🔗 البته، من منکر وجود سنگ‌اندازی‌های داخلی یا تهدیدات خارجی نیستم، اما در راهبرد #دولت_چهاردهم ، این مسئله بیش از اندازه برجسته شده و کاملاً به ابزاری برای فرار از پاسخگویی تبدیل شده است. این سؤال مطرح می‌شود که آیا این دولت، با وجود بی‌اطلاعی از شرایط کشور، مشکلات بین‌المللی و قدرت رقبا، باز هم برای کسب قدرت پا به میدان انتخابات گذاشته است؟
🔊 ترفند «لولو‌سازی»، ضمن فراهم‌کردن بهانۀ همبستگی ظاهری هواداران، محور هجوم تبلیغاتی آن‌ها را متوجه رقبای سیاسی یا منتقدان داخلی می‌کند تا هرگونه مطالبۀ پاسخگویی و اصلاح را کاهش دهد. این رویکرد، در کوتاه‌مدت، ممکن است بخشی از افکار عمومی طرفدار دولت را قانع کند، اما در بلندمدت، نه‌تنها بدنه رأی 16 میلیونی دولت را از دست می‌دهد، بلکه آن 30 میلیون نفری که در انتخابات شرکت نکردند را نیز ناامیدتر از همیشه می‌کند.
🔔 با این سرعت شکست و نتایج بلندمدت راهبرد لولو‌سازی، در انتخابات ریاست‌جمهوری #دولت_پانزدهم ، احتمالاً تنها یک جمعیت 13 میلیونی از رای دهدنگان به جریان #جلیلی باقی خواهد ماند. حتی از همین 16 میلیون نفر رای دهنده به #پزشکیان نیز، نیمی ممکن است به دلیل ناتوانی و شکست دولت چهاردهم، نسبت به تغییر از طریق فرایند #انتخابات دچار ناامیدی شوند. و در انتخابات شرکت نکنند. (به نظر من کسی که به پزشکاین رای داده انتخاب دومش رای ندادن است نه رای به جریان رقیب)
🚪 به عبارت دیگر، شکست دولت پزشکیان نه‌تنها منجر به فقر بیشتر و مشکلات اجتماعی گسترده‌تر خواهد شد، بلکه از همه مهم‌تر، نوع نگاهی را در کشور تثبیت می‌کند که باور دارد از طریق فرایند انتخابات نمی‌توان تغییری ایجاد کرد. این پیامد، خطرناک‌ترین نتیجه‌ای است که می‌تواند اعتماد عمومی به سازوکارهای دموکراتیک را به‌طور جدی تضعیف کند.