✔️🖌
دیروز پرنده‌ای را دیدم
که در بال‌هایش اسیر شده بود
بال‌هایش او را
از این پشت بام به آن پشت بام می‌بُردند
مردی که در اتومبیلِ گران قیمتش زندانی بود
در خیابان‌ها چرخانده می‌شد
زنی که حبس شده بود
در قعر کیف دستی‌اش
مدام چیزهای تازه می‌خرید
تا سیاهچالش را زیباتر کند
با صدایت نردبانی بساز
بالا برو
و خورشید را صدا بزن
بپرس:
چگونه می‌رود
آنکه ایستاده است
با چشم‌هایم
می‌ایستم رو به روی آینه
چشم‌هایم که ایستاده‌اند و می‌روند
من چند مرد را در لباس‌های چروکیده‌ام
چند مرد را در پوست کهنه‌ام
و چند خورشید را در سرم زندانی کرده‌ام
که کسی صدایشان را نمی‌شنود
مرزی‌ست میان زندانی و زندانبان
مرزی‌ست میان کارگر و کارفرما
مرزی‌ست میان آن زن و مرد
که همدیگر را در آغوش کشیده‌اند
مرزی میانِ همه چیز است
و صدای هیچکس به هیچکس نمی‌رسد
پوست تنم مرزی‌ست
که مرا از جهان جدا کرده است
اما مرزی هم هست
که آن را نمی‌بینم
مرزی که خودم را از خودم جدا کرده است
آنقدر جدا که صدایم به خودم نمی‌رسد
و آدم‌هایی بیرون از من اسلحه برداشته‌اند
آدم‌های درونم را می‌کُشَند
بیرون می‌زنم از لباس‌هایم
بیرون می‌زنم از پوست تنم
سفر چیست
جز رفتن از سلولی به سلولی دیگر؟
قفسم را زیر بال‌هایم پنهان کرده‌ام
تپانچه‌ام را در سینه‌ام
و هر ثانیه
بیمارستانی در شقیقه‌هایم خمپاره می‌خورَد
خون جاری شده بر شانه‌ها
خون جاری شده بر سینه‌ام
خون از نهرهای کف دست‌هایم بیرون می‌زند
کف دست‌هایت را نگاه کن
جهان از کف دست‌های ما جوانه زده است
جهان لوبیای سحر آمیزی‌ست
خدا از کفِ دست‌های ما بالا رفت
خدا از کف دست‌های ما به خدایی رسید
مانده‌ام مَردُم
این همه پینه را کجا پنهان می‌کنند
که خدا از قنوت‌هایشان به وحشت نمی‌افتد
حرف‌هایم بال‌های من‌اند
من در بال‌هایم اسیر شده‌ام
و آنقدر از مرزی به مرزی دیگر می‌روم
تا سیاره‌ی زمین در خودش مچاله شود
وطن
واژه‌ی خنده‌داری‌ست
برای پرنده‌ای که در قفس به دنیا آمده
دستت را دراز کن
سیاره‌ی زمین را بردار و
از جهان پرتاب کن بیرون
✔️ #پوریا_پلیکان
📔 #ردبخیه
👁🗨®️
📯اینجا، شاعرانِ نو سخنِ امروزِ ایران، گرد هم آمده اند.
@IRANIAN_POETS_TODAY_TRIBUNE
دیروز پرنده‌ای را دیدم
که در بال‌هایش اسیر شده بود
بال‌هایش او را
از این پشت بام به آن پشت بام می‌بُردند
مردی که در اتومبیلِ گران قیمتش زندانی بود
در خیابان‌ها چرخانده می‌شد
زنی که حبس شده بود
در قعر کیف دستی‌اش
مدام چیزهای تازه می‌خرید
تا سیاهچالش را زیباتر کند
با صدایت نردبانی بساز
بالا برو
و خورشید را صدا بزن
بپرس:
چگونه می‌رود
آنکه ایستاده است
با چشم‌هایم
می‌ایستم رو به روی آینه
چشم‌هایم که ایستاده‌اند و می‌روند
من چند مرد را در لباس‌های چروکیده‌ام
چند مرد را در پوست کهنه‌ام
و چند خورشید را در سرم زندانی کرده‌ام
که کسی صدایشان را نمی‌شنود
مرزی‌ست میان زندانی و زندانبان
مرزی‌ست میان کارگر و کارفرما
مرزی‌ست میان آن زن و مرد
که همدیگر را در آغوش کشیده‌اند
مرزی میانِ همه چیز است
و صدای هیچکس به هیچکس نمی‌رسد
پوست تنم مرزی‌ست
که مرا از جهان جدا کرده است
اما مرزی هم هست
که آن را نمی‌بینم
مرزی که خودم را از خودم جدا کرده است
آنقدر جدا که صدایم به خودم نمی‌رسد
و آدم‌هایی بیرون از من اسلحه برداشته‌اند
آدم‌های درونم را می‌کُشَند
بیرون می‌زنم از لباس‌هایم
بیرون می‌زنم از پوست تنم
سفر چیست
جز رفتن از سلولی به سلولی دیگر؟
قفسم را زیر بال‌هایم پنهان کرده‌ام
تپانچه‌ام را در سینه‌ام
و هر ثانیه
بیمارستانی در شقیقه‌هایم خمپاره می‌خورَد
خون جاری شده بر شانه‌ها
خون جاری شده بر سینه‌ام
خون از نهرهای کف دست‌هایم بیرون می‌زند
کف دست‌هایت را نگاه کن
جهان از کف دست‌های ما جوانه زده است
جهان لوبیای سحر آمیزی‌ست
خدا از کفِ دست‌های ما بالا رفت
خدا از کف دست‌های ما به خدایی رسید
مانده‌ام مَردُم
این همه پینه را کجا پنهان می‌کنند
که خدا از قنوت‌هایشان به وحشت نمی‌افتد
حرف‌هایم بال‌های من‌اند
من در بال‌هایم اسیر شده‌ام
و آنقدر از مرزی به مرزی دیگر می‌روم
تا سیاره‌ی زمین در خودش مچاله شود
وطن
واژه‌ی خنده‌داری‌ست
برای پرنده‌ای که در قفس به دنیا آمده
دستت را دراز کن
سیاره‌ی زمین را بردار و
از جهان پرتاب کن بیرون
✔️ #پوریا_پلیکان
📔 #ردبخیه
👁🗨®️
📯اینجا، شاعرانِ نو سخنِ امروزِ ایران، گرد هم آمده اند.
@IRANIAN_POETS_TODAY_TRIBUNE