امید یک انتخاب است. بعضی دوست دارند همیشه ناامید باشند. اسم آنرا واقعگرایی می‌گذارند. بر سر گوری که هنوز مرده‌ای در آن نخوابیده شیون می‌کنند. آنقدر که رمقی برایشان نمی‌ماند. آنقدر که شاید قبل از مرده‌ای که منتظرش هستند، خودشان بمیرند و در آنجا دفن شوند.
عُرَفا می‌گویند دنیا همه چیزش بازی است. بازی را جدی گرفتن هم یکی از عجیب‌ترین بازی‌های همین دنیا است.
فوتبال، بازی ملتهاست. تورنمنت‌های جام جهانی برای این است که روح غرور و همدلی و استقامت و ایثار و دوستی و آشنایی را در انسانهای این عصر زنده نگاه دارد. فوتبال رسانه‌ای‌ست که پیامش را به کائنات می‌فرستد تا بازخوردهایی را که نمی‌دانیم برایمان به ارمغان بیاورد و چشم ما را به دنیا بگشاید. اینکه پسر وقارعلی‌خان کارگردان پاکستانی بخاطر مردود شمرده شدن گل ایران مثل ابر بهار گریه می‌کند و اینکه لبنانی‌ها در کافه‌ای در بیروت هنگام زدن همین گل از جا می‌پرند و شادی می‌کنند. اینها ملتهای ما هستند و ما ملت آنها هستیم. اینها دوستان ما هستند و ما دوستان آنهاییم. اینگونه است که فوتبال به ما دوستی و مهربانی و همسایگی را به یاد می‌آورد و می‌آموزد. به ما یادآوری می‌کند که در منطقه‌ی بحران خیز خاورمیانه تصمیمات و اقدامات ایران کل ملتهای منطقه را در برمی‌گیرد. ما حق نداریم خودسرانه بازی کنیم نه در فوتبال و نه در سیاست. ما متعلق به غرب آسیا هستیم. مرزها فقط علامتهایی بر روی زمین هستند. وقتی قدم برمی‌داریم باید بدانیم که یک منطقه با سیصد میلیون جمعیتِ نگران، به ما نگاه می‌کند. باید دقیق و مسئولانه حرکت کنیم، همانطور که تیم ملی دیشب در مقابل اسپانیا مسئولانه بازی کرد. و در پایان نتیجه را به خدا واگذاریم. گاهی می‌بریم و گاهی می‌بازیم. باری، بازی همین است و نیز دنیا چنین است.
@MohammadHossein_Ghiasi