📝 .. نُت برداشته‌ای از کتاب «پول» نوشته‌ی کنت جونز، ترجمه‌ی بابک کریمی/سعیده طاهری، نشر شورآفرین

🔹جنبه‌های سینمای «روبر برسون» ـ همچون تصویرسازیِ مکان، شیوه‌ی روایت، صدا و سبک بازیگری ـ جملگی حاصل خُلق و خو و نگاهی یکتاست که نسبت به فیلم‌هایش از هر حیث واکنش‌هایی افراطی برانگیخته است. فیلم‌های او برای بسیاری از سینماروهای عادی به شکلی آزاردهنده فاقد احساسند. در راستای واکنش‌های عوامانه به موسیقیِ ناموزون و نقاشیِ انتزاعی، فقدان نوساناتِ احساسی در (نا)بازیگران آثار برسون را میتوان با شدت و حدتِ فقدان ملودی در آثار «وبرن» و یا غیاب بازنمایی در نقاشی‌های «موندریان» قیاس کرد : در هر یک نوگرایی و دقت در فرم به بهای از دست رفتن درگیری حسیِ رایج است که در نتیجه اثر را، ضد عوامانه و نخبه گرا می‌نماید. اگر بتوان ریسمانی برای ارتباط تمام نوشته‌های موجود پیرامون برسون متصور شد، آن حس یکپارچه‌ی [حضور] هنرمندی عمیق، سختگیر و بسیار دقیق است که کمال نکته سنجی‌اش به دقتی نظام‌مند پهلو میزند و همچون رابطِ میان جنبه‌های وجود عمل میکند که فراتر از کلمات اند؛ جنبه‌هایی ناشناختنی که تنها حس میشوند. چگونه برسون به چیزی بیش از هنرمندی بزرگ تبدیل شده است؟ چطور میشود که فیلم‌های او خارج از جریان‌های معمول سینما قرار میگیرند، به گونه ای که هر یک به مثابه تجربه ای فراسینمایی در نظر گرفته میشود؟ تا کنون هیچ فیلمساز دیگری نبوده که انتخاب‌هایش در فرم به این گستردگی مورد تحلیل قرار گرفته باشد؛ تحلیل‌هایی که اغلب با این امید انجام میگیرند که دست آخر «ضد سینما»یی تماما فیگورال، عاری از تمامی "ظرافت‌های شریرانه" همچون همذات پنداری، برجسته سازی (از طریق موسیقی، حرکت دوربین، جنون تدوین و بازیگریِ تئاترگون) و بازنمایی، نمایان خواهد گشت.

#نت_برداشته‌های_سینمایی
ارائه ای از مجموعه‌ی ناسینما
____________________________

@NAcinema