.
.

ورای جهان

(به مانوئل انگلز اوریتس)


صحنه
دژهای سر به فلک کشیده.
پهناب‌های عظیم

فرشته:
انگشتری زناشویی را
که نیاکانت به دست می‌کردند بردار.
صد دست، زیر سنگینی خاک خویش
به بی‌بهره‌گی از آن اندوه می‌خورد.

من:
من بر آنم که در دستان خویش
گلِ سترگ انگشتان را احساس کنم،
کنایتی از انگشتری.
خواهان آن نیستم.

دژهای سر به فلک کشیده.
پهناب‌های عظیم.



فدریکو گارسیا لورکا
ترجمه: احمد شاملو

@SherTarjome