تصویر اول: یک مبارز نستوه، پیرو معلم شهید، رهرو راه عرفان، آزادی برابری، در کنار همسری مبارز که پژوهشگر دردهای اجتماعی است. گویی قله‌ای از تعهد نمانده که این زوج فتح نکرده باشند. ببینید وارستگی زن تا کجا است که عزیزترین کسانش را رها می‌کند تا به ایران برگشته و روایت‌گر دردهای زنان محروم سرزمینش باشد.

تصویر دوم: جلوتر که می‌روید، دقیق تر که نگاه می کنید، تصویر به کلی در هم می‌ریزد: زن خرد شده و درهم شکسته از آزارهای جسمانی و روانی همسرش به ایران می‌گریزد، به تنها جایی که برایش مانده. همسر نستوه مبارز یک نرینه خاورمیانه‌ای سرشار از عقده‌ سلطه‌جویی بیشتر نبوده، یک حامل پرهراس زخم‌های پدرسالاری.

طایفه‌ی پنجاه‌و هفتی‌ها را باید در پستوی خانه‌هایشان شناخت نه در بیوگرافی‌ها و مجالس سخنرانی. باید پای روایت زنان و فرزندانشان نشست تا به روشنی رویت کرد که چگونه غرور و احساسات خونین و لگدمال شده دوران کودکی در فراشدی ناخودآگاه به آرمان‌های سیاسی پر کبکبه و خیالی پناه می‌برد تا به عظمت و قدرتی بی‌کران دست یازد، تنها برای تسکین آن زخم‌های نخستین.