قدیما یه دوست داشتم که وایبمون دقیقا یه‌همچین‌چیزی بود. خیلی هم دوست خوبی بود خیلی خیلی. بخش پررنگش هم این بود که کنارش تماما خودم بودم و اونم همینطور، یعالمه غر می‌زدیم اصلا هم برامون مهم نبود شاید طرف‌مقابل فکر اشتباهی بکنه، بهرحال خودمون بودیم.
بخاطر یک اتفاق، درست نبود اون دوستی ادامه پیدا کنه. اما بعضی‌وقتا برای داشتن همچین حسی کنار یک دوست، دلم تنگ می‌شه.