Arameshe&zendegi dan repost
راهکارهای رفتار با کودکان پرخاشگر
پرخاشگری نیز نوعی از وجوه شخصیتی انسان هاست. اینکه کودک شما گرایش به پرخاشگری داشته باشد میتواند یک امر طبیعی باشد، بنابراین از آن نگران نباشید. پرخاشگری لزوما ابراز رفتارهایی مانند کتک زدن، گاز گرفتن، مو کشیدن یا رفتارهایی از این دست نیست، بلکه گفتن جملات اجتنابی و ناراحت کننده مانند:" ازت متنفرم مامان!" نیز نشان پرخاشگری کودک می باشد. عموما پرخاشگری از عدم توانایی کودک در ابزار احساساتش به وجود می آید. احساساتی مانند غم، ترس و خشم… بنابراین آموزش به کودکان در جهت ابراز احساساتشان می تواند کمک موثری برای والدین باشد. در ادامه توصیه هایی برای والدین در جهت کنترل پرخاشگری کودکان داریم که امیدواریم مفید واقع شود: نائومی آلدورت، نویسنده ی کتاب مشهور" رشد کودک مان، رشد ماست" بیان می کند که احساس اولیه ای که در کودک منجر به خشم می شود حس "بی توجهی" است. اگر فرزندتان در مقابل شما رفتار پرخاشگرانه بروز می دهد، به این معنی است که از جانب شما احساس بی توجهی می کند. پیشنهاد ما این است که کودک خود را تحت کنترل و پشتیبانی بیشتری قرار دهید و رابطه ی خود را با او بهبود ببخشید. اما اگر کودک شما در مقابل کودک دیگری ابراز خشم می کند به این معنی است که در بیان خواسته اش دچار مشکل است و در واقع خواسته اش را با رفتارهایی نظیر هل دادن، داد زدن و… بروز می دهد. پس بهترین راه کمک به او در جهت بروز احساساتش به صورت درست و منطقی و از راه صحبت کردن است. بیش از آنکه رفتار کودکتان را در نظر بگیرید احساساتش را درک کنید. وقتی فرزند شما خشمگین است، اولین قدم این است که احساساتشان را در نظر بگیرید. سعی کنید از احساسات منفی دوری کنید، رفتار پرخاشگرانه ی فرزندتان را نادیده بگیرید و او را متوجه این مورد کنید که او فقط در این موقعیت یک شخص "غمگین" است نه چیزی بیشتر. اینکه به رفتار کودک تان مسئولانه بازخورد بدهید بسیار مهم است. سعی کنید بازخوردی که به رفتار کودکتان نشان می دهید در عین حال که بسیار محکم است به دور از خشم و قضاوت باشد. فرزندان ما باید باور داشته باشند که ما آنها را بدون هیچ قید و شرطی دوست می داریم، وقتی آنها خیلی ناراحت و عصبانی هستند ممکن است کنترل شان را بر جسمشان از دست بدهند بنابراین ما باید عصبانیت آنها را به سمتی هدایت کنیم که موجب تنبیه زبانی و جسمی نشده تا حس نکنند به دلیل این موقعیت حمایت ما را از دست داده اند و یا دوست داشته نشده اند. احساس کودک خود را به درستی تشریح و توصیف کنید و از او هم همین کار را بخواهید که انجام دهد. اینکه شما با چه لحنی به کودک خود بازخورد نشان میدهید بسیار مهم است. سعی کنید با لحن توصیفی و با تشریح اتفاقی که رخ داده کودک را از رفتار خود آگاه کنید. برای مثال به او بگویید:" دخترم(پسرم) من میتوانم ببینم که تو غمگین و خشمگین هستی یا ترسیدی، اما از تو انتظار می رود که با "کلمات درست" آن را بیان کنی!" به فرزندتان کلماتی آموزش دهید تا بتواند خودش را به درستی ابزار کند. برای مثال می توانید به کودکتان آموزش دهید که جملاتی اینگونه بگویند: "من از اینکه تو اسباب بازی من را برداشتی ناراحت در حالی که هنوز میخواستم با آن بازی کنم، ناراحت شدم.
پرخاشگری نیز نوعی از وجوه شخصیتی انسان هاست. اینکه کودک شما گرایش به پرخاشگری داشته باشد میتواند یک امر طبیعی باشد، بنابراین از آن نگران نباشید. پرخاشگری لزوما ابراز رفتارهایی مانند کتک زدن، گاز گرفتن، مو کشیدن یا رفتارهایی از این دست نیست، بلکه گفتن جملات اجتنابی و ناراحت کننده مانند:" ازت متنفرم مامان!" نیز نشان پرخاشگری کودک می باشد. عموما پرخاشگری از عدم توانایی کودک در ابزار احساساتش به وجود می آید. احساساتی مانند غم، ترس و خشم… بنابراین آموزش به کودکان در جهت ابراز احساساتشان می تواند کمک موثری برای والدین باشد. در ادامه توصیه هایی برای والدین در جهت کنترل پرخاشگری کودکان داریم که امیدواریم مفید واقع شود: نائومی آلدورت، نویسنده ی کتاب مشهور" رشد کودک مان، رشد ماست" بیان می کند که احساس اولیه ای که در کودک منجر به خشم می شود حس "بی توجهی" است. اگر فرزندتان در مقابل شما رفتار پرخاشگرانه بروز می دهد، به این معنی است که از جانب شما احساس بی توجهی می کند. پیشنهاد ما این است که کودک خود را تحت کنترل و پشتیبانی بیشتری قرار دهید و رابطه ی خود را با او بهبود ببخشید. اما اگر کودک شما در مقابل کودک دیگری ابراز خشم می کند به این معنی است که در بیان خواسته اش دچار مشکل است و در واقع خواسته اش را با رفتارهایی نظیر هل دادن، داد زدن و… بروز می دهد. پس بهترین راه کمک به او در جهت بروز احساساتش به صورت درست و منطقی و از راه صحبت کردن است. بیش از آنکه رفتار کودکتان را در نظر بگیرید احساساتش را درک کنید. وقتی فرزند شما خشمگین است، اولین قدم این است که احساساتشان را در نظر بگیرید. سعی کنید از احساسات منفی دوری کنید، رفتار پرخاشگرانه ی فرزندتان را نادیده بگیرید و او را متوجه این مورد کنید که او فقط در این موقعیت یک شخص "غمگین" است نه چیزی بیشتر. اینکه به رفتار کودک تان مسئولانه بازخورد بدهید بسیار مهم است. سعی کنید بازخوردی که به رفتار کودکتان نشان می دهید در عین حال که بسیار محکم است به دور از خشم و قضاوت باشد. فرزندان ما باید باور داشته باشند که ما آنها را بدون هیچ قید و شرطی دوست می داریم، وقتی آنها خیلی ناراحت و عصبانی هستند ممکن است کنترل شان را بر جسمشان از دست بدهند بنابراین ما باید عصبانیت آنها را به سمتی هدایت کنیم که موجب تنبیه زبانی و جسمی نشده تا حس نکنند به دلیل این موقعیت حمایت ما را از دست داده اند و یا دوست داشته نشده اند. احساس کودک خود را به درستی تشریح و توصیف کنید و از او هم همین کار را بخواهید که انجام دهد. اینکه شما با چه لحنی به کودک خود بازخورد نشان میدهید بسیار مهم است. سعی کنید با لحن توصیفی و با تشریح اتفاقی که رخ داده کودک را از رفتار خود آگاه کنید. برای مثال به او بگویید:" دخترم(پسرم) من میتوانم ببینم که تو غمگین و خشمگین هستی یا ترسیدی، اما از تو انتظار می رود که با "کلمات درست" آن را بیان کنی!" به فرزندتان کلماتی آموزش دهید تا بتواند خودش را به درستی ابزار کند. برای مثال می توانید به کودکتان آموزش دهید که جملاتی اینگونه بگویند: "من از اینکه تو اسباب بازی من را برداشتی ناراحت در حالی که هنوز میخواستم با آن بازی کنم، ناراحت شدم.