دو روز مانده بود تا تولد بهترین دوستم فکرم شده بود انتخاب هدیه برای او می دانستم دلش اسیر یک جعبه ی مداد رنگی بیست و چهارتایی ست چون بارها درباره اش با من حرف زده بود اما من فقط هشت سالم بود! پول تو جیبی هایم کفاف این هدیه را نمی داد، فقط یک راه داشتم، اینکه به سراغ قلکم بروم، قلکی که چند ماه تمام امانت دار پول هایم شده بود تا بتوانم اسکیت بخرم ، قلکم را بالا بردم و به زمین کوبیدم، آرزوی خودم را شکاندم، تا او را به آروزیش برسانم اما اصلا هدیه ی من به چشمش نیامد، حتی یک تشکر هم نکرد، من برای خوشحال کردنش از آرزوی خودم گذشته بودم؛ همه ی پس اندازم را خرج آرزوی او کرده بودم اما او هرگز نفهمید من ماندم و یک قلک شکسته ی خالی...

حالا بعد از این همه سال به این فکر می کنم که آدم ها هر کدام قلک هایی دارند که در آن چیزهایی مهم تر از پول را پس انداز می کنند، محبت، وفاداری و عشق را ذخیره می کنند تا در زمان مناسب خرجش کنند
اما گاهی قلکشان را برای آدم اشتباهی می شکنند،کسی که چشمهایش به روی محبت و فداکاری و عشق آن ها بسته ست
کاش حواسمان باشد قلکمان را برای چه کسی می شکنیم،
قلکی که خالی شود خیلی سخت پر می شود!

#کافه_رمان_بوک

••••●✮joined🫴
🆗@caferomanbook