ЧАПАК ҲАҚИДА

Подшохлик даврларида у ёки бу сабаб билан шоҳнинг ҳузурига олиб кирилган фуқороларнинг тақдири кўпинча чапак билан ҳал бўлган экан. Битта чапак бошини танасидан жудо қилишни, иккитаси зиндонбод қилишни, учтаси эса ҳадя ва сарупо кийдириш ишорасини берган экан. Бу ажиб холатни мажозий маънода оддий ҳаётимизга ҳам кўчирмоқчи бўлдим. Юрак ҳурижига учраб, бир зумда оламдан ўтиб қолганларни битта чапакка, шифоҳоналарга тушиб, ҳаётга қайтиш умидида ётганларни иккита чапакка ва нихоят шифо топиб, ҳаётга қайтганларни учта чапакка ўҳшатдим. Ўҳшатишлар учун олдиндан узур сўрайман. Нима демоқчиман? Қизиғи шундаки, инсон ҳеч қачон зиндондан озод бўлганида ҳам шифоҳонадан соғайиб чиққанида ҳам табиий чапак чалмайди. Балки Аллоҳга юкиниб, ҳамду сано ва шукрона айтади. Ҳамд бу ибодат. Чапак эса ўз-ўзидан ибодат саналмайди. Модамийки шундай экан бизни ҳаяжонга солиб, чапак чалишга мажбур қилган холат учун “Алҳмду лиллаҳ” ёки “Маша Аллоҳ” деб қўйсак яҳши эмасмикан деб ўйлаб қоламан. Тўғрисиям, бу ҳурсандчиликнинг сабабчиси Аллоҳ-ку!