Дарахтмисол бир най бор эди
Ҳовлимизда,
Ёдимга тушар...
Шамол чалса, ғовакларидан
Учар эди ноталар – қушлар.
Дўстим эди, жулдур соясин
Кун, ёғинда доим илинчак.
Дуррасидан сирғалиб қочган
Икки тола оқ соч – ҳалинчак.
Тебранардим, учардим беғам,
Тебранарди пойимда боғлар.
Жўр бўлганда, қуёш ипларин
Чертиб-чертиб нохин япроқлар.
Энди бари ўтмиш, хаёл, туш,
Улаб турар соғинч жунуни.
Билмай суйдим у шаммисолнинг
Туғилган ва ўлган кунини!
Энди ҳаёт оёқдан чалар,
Тебратади маромда карвон.
Энди ўзим дарахт,
Илдизим
Сочларидан босган бир довон.
Энди ўзим найман,
Куйларим
Кимларгадир кетган хослашиб.
Энди ўзим қушман,
Қанотим
Паналашга қолган мослашиб...
Энди-энди ҳамма нарсам бор,
Ҳар кимим бор, лекин камдайман.
Юрагида бундоқ кўкарган
Одамлари йўқ одамдайман.
Қабрларда ётган дарахтлар
Мевалари доим бозорда.
Капалаклар – қанотли хатлар,
Сўрайман шу бахтни озурда.
Учгим келар ўшандай ҳануз,
Нурни елпиб гул-чечакларга.
Лекин энди шу руҳим билан
Ярашмайман ҳалинчакларга...
Ярашмайман бу дунёга ҳам,
Ортган сайин дилнинг гуноҳи.
Бари оддий – таом, либос, ғам...
...Киприкларим қонайди гоҳи...
То бор экан шу ҳарирранг хун,
То Ажални нажотдай жўнат –
Бола бўлиб учмоғим учун
Энди ёлғиз умидим жаннат.
Энди ёлғиз умидим жаннат!
✍
Ирода Умарова@GarashaliKungil
