Hosein Ghiasi

در انتظار عید قربان مانده اسماعیل
سر می دهد هر روز اسماعیلی از این ایل

این درد ِ از دیروز تا امروز پا بر جا
جاریست موسی وار بر دلشوره های نیل

هر چند سوی قصر وحشت می رود، اما
آرامشی خوابیده در تقدیر این زنبیل

از دشمنان ِ خشمگین ِ کعبه می ترسم
لب تشنه ام لب تشنه ی اعجاز عام الفیل

با آتش نمرود شاید سر برآوردند
ققنوس هایی تازه از خاکستر انجیل

ققنوس هایی تازه از نسل پرستو ها
ققنوس هایی از تبار «کیدَ فی تضلیل»

ما ساکنان سرزمینی گنگ و گمراهیم
اعجاز کن،اعجاز کن،اعجاز ابراهیم

اعجاز کن آه ای خلیل الله دوران ها
زمزم بجوشان از گلوی این بیابان ها

 من ماندم و بت های شوم ناجوانمردی
ای کاش می شد که تبر در دست برگردی

دلشوره می بارد از این تکرار هاجر وار
شیطان نشو ای مثنوی دست از سرم بردار

این بیت ها مرز شعارو شعر خواهد شد
این بیت های در گلویم مانده ی ناچار

بگذار تا فریاد هایم را برآشوبم
من از مسلمان بودن خود عار دارم،عار

من درد دارم،درد دارم،درد ابراهیم
ای کاش روزی بسته می شد راه استغفار

تا حاجیان در آسمان مکه می دیدند
خیل ِ ابابیل ِ خدا را سنگ در منقار

«تقصیر ِ»این حج را من ِ دیوانه «سر»دادم
دیوانگی ها می دهد منصور را بر  دار

#حسين_غياثي

#پانوشت_دلنوشت

رابطه ی نامبارکی ست میان عید با کشتار
همیشه به این فکر می کنم که شکار کردن حیوانات بسیار جوانمردانه تر از پروش دادن و کشتن آنهاست
شکار غریضه است حیوانات انتظار کشته شدن در طبیعت را دارند
به نظر شما نظر انسان های هزار سال دیگر در مورد پروش دادن ، فراهم کردن محل مناسب زندگی ،مهربانی کردن و نهایتا کشتن حیوانات توسط ما چه خواهد بود و چه تصوری از احساسات ما خواهند داشت
@hoseinghiasi

اتوبوس کرمان- مشهد همیشه مشکوک می زند
در اولین ایست بازرسی مسافران نماز می خوانند
و من آب انگور فاسد می خورم
تا به شما نزدیکتر شوم

حَرم از هُرم عشق می سوزد
تو قدم می زنی در این برهوت
شیونِ بی قرارِ آدم ها
بال بالِ فرشته های سکوت

خواهر کوچکم خدایش را
تکه ای ابر می کشد در شب
مادرم عاجزانه رو به خدا
به خودش فحش می دهد هر شب

صورتی شکل التماس دعا
چشم هایی به گریه افتاده
پس چرا دانه های تسبیحش
گل ندادند روی سجاده

سرم داغ می شود
آنقدر داغ که فکر می کنم اگر این
فرشته های مراقب
بال های رنگی شان را تکان ندهند
حرم آتش می گیرد

مادر دلشکسته ام پسرت
از دعای تو بی نیاز شده
این دو گلدسته دست های من است
که به سمت خدا دراز شده

لا به لای صفوف نور و نماز
دوست دارم تلو تلو بخورم
دور گنبد چه خوب می چرخند
سرِ من را کبوتران حرم


تک و تنهایی و مصیبت ها
رو به این ازدحام می خندند
تو شفیعی و ضامنی اما
آهوان گله گله در بندند

شهر آتش گرفته در تن من
کاش می شد که شعله ور بشوم
«کفش هایم کجاست می خواهم
سر شب راهی سفر بشوم»

به کفشداری می روم
مرد لبخند می زند
و یک جفت بال به من می دهد
کسی پیشانیم را می بوسد
مشهد سکوت می کند
و مادر بلند بلند زیارت نامه می خواند

#حسین_غیاثی
@hoseinghiasi