شرق دور

🔹یک اقتصاددان: درباره برق، به مرحله «تصمیم گیری اضطراری» رسیده‌ایم

مرتضی عزتی، اقتصاددان:

▪️وضعیت درحال بدتر شدن است. تا زمانی که تفکر آقایان تغییر نکند و به فکر توسعه اقتصاد نباشند، وضعیت روند بدتر شدن را طی خواهد کرد. حقیقت این است که وضعیت برق امسال ما بدتر از زمستان سال قبل شده است و سال قبل هم بدتر از سال قبلی آن بوده است. طبیعی است که وقتی تفکر غلط باشد و به فکر وضع اقتصاد مردم نباشند، بهتر از این نمی‌شود، بلکه هر روز بدتر خواهد شد.

▪️مشکل اساسی کشور این است که اندیشه اقتصادی وجود ندارد و این باعث شده است که وضع به اندازه‌ای خراب شود که به وضعیت اضطرار در تصمیم گیری‌ها رسیده‌ایم. یعنی از روی اضطرار یک تصمیم گرفته می‌شود.| فرارو



🐞نگران نباشید مسئولان ما در این پنجاه سال عادت کرده‌اند به اخذ تصمیم در شرایط بحرانی



@Iransharghedoor

عباس عبدی :

در گذشته با درآمدهای نفتی چاله‌چوله‌های مدیریتی پُر می‌شد، اکنون و خوشبختانه آن هم نیست. نوعی از سیاست یا سیاست‌گذاری دیمی را پیشه می‌کنند. سیاست‌گذاری دیمی نیز مصداق حشو قبیح است. زیرا سیاست‌گذاری اوج عقلانیت و برنامه‌ریزی است و با شیوه دیمی محقق نمی‌شود.

اکنون پزشکیان آمده است. دولت او تنها در صورتی می‌تواند برای حل مسائل ایران سیاست‌گذاری کند که در کلیت حاکمیت وحدتی روشن و مبتنی بر عقلانیت شکل گیرد و علم به عنوان اساس راه‌حل‌ها شناخته شود و اهداف نیز باید معطوف به خواست‌های مردم و تامین خیر عمومی باشد و نه مطالبات اقلیت‌های قدرت.



🐞 #ترک_عادت_ موجب_مرض_است

🔹شگفت زدگی؟
✍محمد طبیبیان

همان کلمه surprise است که در فارسی هم رسم شده می گویند سور پریز. پرسش از خودم این که آیا از شرایط موجود یعنی آنچه به نظر می‌رسد ناگهانی ظاهر شده شگفت زده شده‌ام؟ شرایط روابط بین الملل، شرایط “میدان”، وضعیت اقتصاد از جمله تورم و بودجه…، قیمت ارز، وضعیت برق و گاز و غیره، وضعیت محیط زیست غیر قابل زیست…؟ پاسخ این‌که ابداً. بلکه لااقل اینجانب و بسیاری دیگر انتظار همین را داشتیم و…آیا کسی فکر می‌کند که در گذشته اشتباهاتی رخ داده که اینطور شد؟ مثلا در اسفند سال ۱۳۸۳  مجلس وقت تثبیت قیمت انرژی را تصویب کرد و کسانی که قاعدتاً به‌خوبی نسبت به  عواقب تصمیم خود آگاه بودند این تخریب را به عنوان عیدی به ملت ایران جا‌زدند. از یک طرف بخش انرژی از منابع لازم برای سرمایه‌گذاری و توسعه و نگهداری ظرفیت محروم و از طرف دیگر کاهش قیمت نسبی حامل های انرژی، انواع مصارف از جمله معدن کاری بیت کوین را ترغیب …و عواقب آن اکنون به صورت نبود برق و گاز  مشکل بنزین نا‌مرغوب نمایان. کسی هست که پاسخ گو باشد؟ نه. کسی هست که تصمیم قبلی خود را ارزیابی کند و لااقل از این همه خسارت کمی عذر بخواهد؟ نه. اصولاً کسی در این مرز و بوم مسئول نیست و کسی نبوده که تصمیم بگیرد!! همین را در مورد نصب افراد بی توان در امور مدیریت می توان گفت همین را در مورد صادرات نفت می توان گفت همین را در مورد واگذاری  دیپلماسی به ‘میدان’ می توان گفت همین را در مورد کارکرد ‘میدان’ می توان گفت. از دوست بزرگوار با بصیرتی پرسیدم که آیا کسی هست که با این همه توفیق قصد تغییر روش و منش داشته باشد؟ گفت نه. چون کسی مسئول این شرایط نیست به جز امپریالیسم و فتنه انگیز های منطقه‌ای و…. با این توضیح پس می‌توان دریافت که هیچ جایی برای شگفت‌زدگی این فدوی نمانده است.



@MohammadTabibian
@Iransharghedoor

🔹 روحانی: اگر بتوانیم تا مهر ۱۴۰۴ برجام را حفظ کنیم، کار بزرگی است

🔸رییس جمهور پیشین کشورمان در دیدار جمعی از استانداران سابق گفت:

🔻در طول سال‌های ۹۷ تا ۹۹ در هر مقطعی که ترامپ تلاش کرد علیه ایران اقدامی در سازمان ملل انجام دهد، شکست خورد.

🔻دو بار در شورای امنیت خواست علیه ایران قطعنامه‌ای تصویب کند که هر دو بار شکست مفتضحانه‌ای خورد.

🔻حتی در سال ۹۷ که جلسه شورای امنیت به ریاست خودش تشکیل داد، هیچ دولتی از او حمایت نکرد و تنها ماند.

🔻دولت تدبیر و امید، وزارت خارجه و شخص دکتر ظریف، کار بسیار بزرگی انجام دادند. تقریباً توطئه‌های ترامپ یکی بعد از دیگری شکست خورد و در این فرصت تحریم تسلیحاتی و موشکی برداشته شد.

🔻او نتوانست از اسنپ‌بک استفاده کند و لذا تحریم‌های سازمان ملل هم برنگشت.

🔻اگر در چند ماه آینده بتوانیم تا مهر ۱۴۰۴ برجام را با تدبیر لازم حفظ کنیم، کار بزرگی انجام گرفته است.

@jamarannews


🐞 برجام مهر ۱۴۰۴ به پایان می‌رسد.
آمریکا که در برجام نیست....
ولی از زاویه دید اروپا، اروپا تا مهر ۱۴۰۴ فرصت دارد تا از مکانیسم ماشه استفاده کند.....
چون بعد از برجام گذراندن قطعنامه ضد ایرانی امری زمان‌بر خواهد بود....
در دوره اول ترامپ اروپا طرف ایران بود...ولی حالا اوضاع خيلي فرق کرده




@Iransharghedoor

🔹‌‌«قذافی ــ اسد: روایت یک حذف سیاسی»
✍مهدی تدینی

سرنوشت امام موسی صدر تا به امروز در هاله‌ای از ابهام مانده است. او در شهریور ۱۳۵۷ ناپدید شد ــ و جای «ناپدید شد» می‌توان فعل‌های دیگری هم گذاشت: کشته شد، سربه‌نیست شد یا افعالی دیگر. صدر در سفری به لیبیِ سرهنگ قذافی ناپدید شد. عموم روایت‌های سیاستمداران بلندپایه از این حکایت دارد که قذافی او را زندانی کرده یا در جا کشته است. اما در این پُست می‌خواهم به یکی از کسانی رجوع کنیم که روایت کاملی از ماجرای سربه‌نیست شدن امام موسی صدر ارائه می‌دهد و در عین حال جایگاه دیپلماتیک و اطلاعاتی او به ما اجازه می‌دهد روایتش را جدی بگیریم: سرلشکر منصور قَدَر.

منصور قدر را می‌توان «جعبه‌سیاهِ اطلاعاتی ایران در امور سوریه، اردن و لبنان» نامید. قَدَر از مقامات بلندپایۀ اطلاعات خارجی ساواک بود و به مدت چهارده سال در سوریه، اردن و لبنان خدمت کرد؛ از جمله به عنوان سفیر. او سفیر بود، اما به دلیل اینکه همزمان مقام اطلاعاتی‌ـ‌امنیتی داشت، به اطلاعات و روابطی بیش از یک دیپلمات عادی دسترسی داشت. همین جایگاه او و اقامت بلندمدت به عنوان دیپلمات در لبنان و اردن و سوریه باعث شده است هم جریان‌ها و هم شخصیت‌ها را به خوبی بشناسد. بنابراین، روایت او را در اینجا با هم مرور می‌کنیم:

ویژگی مهم روایت او در میان سایر روایت‌ها این است که قتل امام موسی صدر را پروژۀ مشترک سوریه و لیبی (یعنی حافظ اسد و قذافی) معرفی می‌کند. در واقع حتی ریشۀ این دسیسه را به حافظ اسد نسبت می‌دهد. وقتی منصور قدر در لبنان سفیر بود، برابر با ۱۳۵۷، حافظ اسد از قدر می‌خواهد برای گفتگوی مهمی به دمشق برود. ناگفته نماند که قَدَر با حافظ اسد از زمانی که اسد هنوز افسری میان‌رتبه بود و هنوز با کودتاهای پیاپی به ریاست دولت نرسیده بود، دوستی داشته است. در آن مقطع زمانی، در پی انعقاد قرارداد الجزایر، دعوای قدیمی ایران و عراق فیصله یافته بود، اما سوریه با دولت عراق اختلاف داشت. حافظ اسد در دیدار با قدر از او می‌خواهد از شاه درخواست کند که اجازه دهد سوریه از طریق خاک ایران ــ یعنی از خوزستان ــ به کردهای عراق اسلحه برساند تا سوریه طرح یک کودتا را در عراق اجرا کنند. اسد برای جذاب کردن این پیشنهاد خود می‌گوید در ازای این کمک با روحانیان در عراق برخورد می‌کند و به علاوه «امام موسی صدر هم از صحنۀ سیاسی لبنان حذف خواهد شد».

وقتی این پیام‌ها به شاه منتقل می‌شود، شاه می‌فهمد که سوریه قصد حذف امام موسی صدر را دارد و از منصور قدر می‌خواهد به نحوی به امام موسی صدر بفهمانند که قصد جان او را کرده‌اند. در اینجا لازم به ذکر است که رابطۀ صدر با شاه و حکومت او رابطۀ پرتناقضی  بود. هم زمانی بود که صدر به ایران آمد و با شاه دیدار کرد و قول کمک‌های مالی گسترده گرفت و هم زمانی بود که به دلیل سایر روابط صدر با قدرت‌هایی که عملاً دشمن شاه بودند، شاه از کمک به صدر خودداری کرد. به هر روی به رغم نزدیکی گذرا میان آنها، صدر عملاً به یکی از چهره‌های کلیدی مخالفان شاه تبدیل شده بود. صدر برای جذب کمک و پیشبرد برنامه‌های سیاسی خود با قدرت‌های مختلفی وارد گفتگو می‌شد و همین باعث می‌شد دوستانش خیلی زود به او بدگمان شوند ــ به ویژه کسی مانند قذافی که به پارانویا مبتلا ‌بود!

اسد که می‌خواست صدر را از لبنان حذف کند، به قذافی تلقین می‌کند که موسی صدر عامل آمریکاست. قذافی کمکی دوزاده میلیون‌دلاری را که قبلاً به صدر کرده بود بهانه می‌کند و در جلسه‌ای در طرابلس که در ظاهر امر قرار بود اختلافاتشان را حل کنند، صدر را توبیخ می‌کند و سپس او را به دست جوخۀ اعدام می‌سپارد.

این خلاصۀ روایتی است که منصور قدر ارائه می‌دهد. اگر فایل پیوست را بشنوید که گفتگوی سرلشکر منصور قدر در سال ۱۳۶۵ با بنیاد مطالعات ایران است، در جریان جزئیات بیشتری قرار می‌گیرید. طبعاً لحن روایت و محتوای آن از مسئولیت من خارج است و فقط به عنوان یکی از روایت‌های قابل‌توجه آن را در این پست آورده‌ام.



@tarikhandishi 

🔹مناقشه اصلی
✍علیرضا شریفی

نه رفع فیلترینگ، نه عدم ابلاغ قانون حجاب و عفاف، نه محدود کردن قدرت تقریبا بلامنازع تندروها. نه ایجاد تغییر در صدا و سیما و نه حتی اقدام مهم و بزرگی، مثل از سرگیری  مذاکرات، راه حل مؤثر و مطمئنی برای بهبود شرایط کشور نخواهد بود.
نه! منظور  مسئله جانشینی رهبری نیز نیست؛ مسئله اصلی ما همان است که حتی گفت‌وگو درباره‌اش تقریبآ ناممکن است؛ همان است که سال‌های سال است بابت‌ آن هزینه می‌پردازیم و باید حالا بیشتر هم بپردازیم و آن مسئله پر ریسک هسته‌ای است.
ما با اصرار بر شعار انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست انرژی خود را به تحلیل بردیم و ابتدایی‌ترین حق خود را که همان حق "زندگی" است از دست دادیم.
حالا هم راهبرد دست‌یابی به انرژی و متعاقبا سلاح هسته‌ای  نه تنها امنیت و قدرت را برای کشور و نطام به بار نیاورده، بلکه به بزرگ‌ترین تهدید برای این دو تبدیل شده‌است.

اخيرا وال‌استریت ژورنال گزارش داده که دونالد ترامپ، رئیس جمهوری منتخب آمریکا در حال بررسی گزینه‌هایی از جمله احتمال انجام حملات هوایی پیشگیرانه برای جلوگیری از دستیابی ایران به تسلیحات هسته‌ای است؛ اقدامی که در صورت تحقق، عملا رویکرد سنتی مهار تهران با دیپلماسی و تحریم را در هم می‌شکند.

با توجه به شواهد موجود، احتمال انجام چنین اقدامی از سوی اسرائیل، زیاد است. همچنان که این کشور با توجه به تحولات سوریه فرصت را مناسب یافته و صدها نقطه از خاک این کشور را طی هفته گذشته مورد حمله قرار داده تا به گفته کارشناسان، یکی از بزرگ‌ترین مجموعه حملات هوایی در تاریخ اسرائیل رقم بخورد و توان نظامی سوریه ظرف چند روز به‌طور موثری نابود شود.

اما صرف نظر از اقدام احتمالی اسرائیل و یا هر کشوری در حمله به تاسیسات هسته‌ای کشورمان، لازم است ایران مسئله هسته‌ای خود را که تمام مسائل دیگرش را تحت و الشعاع قرار داده است؛ به طریقی حل و فصل کند و نقطه پایانی بر این مجادله و مناقشه بی‌پایان بگذارد.

بر خلاف تصور معمول، حل دائم مسئله هسته‌ای، در درجه نخست سودش متوجه نظام و حاکمیت خواهد بود. چون هم به تهدیدها پایان می‌دهد و هم به تحریم‌ها و امکان این را فراهم می‌آورد که ایران از یک کشور "یاغی با اقداماتی بی ثبات‌کننده " به کشوری خواهان ثبات تبدیل شود.
پیش از این امکان اظهار نظر در باره مسئله هسته‌ای به طور صریح، فراهم نبود؛ چون راهبرد تقویت "عمق استراتژیک" تا حدودی قابل دفاع و قابل فهم بود؛ در حالی‌که اکنون این راهبرد شکست خورده‌است.  لذا لازم است؛ مناقشه هسته‌ای، پیش از آن‌که هستی ما را از میان بردارد؛ در چارچوب منافع ملی پایان یابد. به ویژه که هنوز می‌شود با از دست دادن امتیاز هسته‌ای، امتیازاتی کسب کرد؛ ولی در صورت تعلل و تاخیر و یا در صورت حمله به تاسیسات هسته‌ای این امتیاز از دست خواهد رفت.
عجیب نیست که حبیب‌الله سیاری، معاون هماهنگ‌کننده ارتش ، همین امروز دوشنبه نسبت به «هوشمند شدن» سلاح‌ها در ارتش‌های پیشرفته جهان ابراز نگرانی کرده و گفته: امروز نمی‌توانیم برآورد کنیم سال دیگر دقیقاً چه اتفاقی می‌افتد.
معنای دیگر  حرفش این است که با قدرت گیری هوش مصنوعی، سال اینده، سلاح هسته‌ای کارکردش از یک منجنیق هم کمتر خواهد بود و باز این فرصتی که فراهم شده است به طور طبیعی تا سال دیگر از دست خواهد رفت.




🐞مسأله اصلی ما بازگشت به عقلانیت است .

🐞🐞 زمان توافق هسته‌ای گذشته است.. به نظر نمی‌رسد کسی باشد که خواهان توافق باشد..البته کسی که قدرتش را داشته باشد...بله من و شما آرزوی توافق داریم ولی مگر قدرتش را داریم!
                               




@Iransharghedoor

🔹هیچ صدایی از درون بر نمی‌آید
✍جواد کاشی
زندگی سیاسی یک سویه مادی و یک سویه معنوی دارد. سویه مادی‌اش قانون و سازمان‌ها و نهادها و احزاب و رسانه‌ها و منابع قدرت‌ است. سویه معنوی‌اش داستان‌های جدی گرفته شده در عرصه عمومی است. مطابق هر یک از این داستان‌ها مردم از جایی آغاز کرده‌اند، اینک رهسپار مقصدی دیگرند. افراد در این داستان‌ها جایی به خود اختصاص می‌دهند و متن زندگی شخصی‌شان را به نقش‌آفرینی در رخدادهای داستان وابسته می‌کنند. جوامع هر چه مدرن‌تر شوند، زندگی سیاسی متکثرتر می‌شود. گروه‌های متفاوت هر کدام با داستانی ظاهر می‌شوند و صحنه سیاسی به عرصه رقابت و رویارویی داستان‌های فراوان تبدیل می‌شود. سیاست به کانون خلق نظام‌های معنوی متکثر تبدیل می‌شود.
سه عامل هست که عرصه عمومی را از وجه معنوی تهی می‌کند. عامل نخست استبداد سیاسی است. هنگامی که یک گروه خیال می‌کند تنها داستان اوست که مرجعیت دارد و همگان باید بازیگران یک داستان شوند، عرصه سیاست کانون معنابخش خود را از دست می‌دهد اگر قرار باشد عرصه سیاسی با یک داستان سازماندهی شود، دیگران احساس می‌کنند به جای آنکه بازیگر باشند، عروسک‌های خیمه شب‌بازی‌اند. اکثر مردم تن می‌زنند و ترجیح می‌دهند در یک خلاء معنوی زندگی کنند.
عامل دوم، نقش‌آفرینی موثر نیروهای خارجی است. داستان در یک موقعیت مکانی مشخص ظهور می‌کند. بازیگران کم و بیش محدود و آشنا دارد. داستان‌های معنابخش عرصه سیاست، ممکن است گاهی از مرزهای ملی فراتر روند. اما تا اطلاع ثانوی هنوز این قلمروهای ملی است که زندگی داستان‌وار یک جماعت را امکان‌پذیر می‌کند.
عامل سوم، از کار افتادن ساختار مدیریتی کشور و ناتوانی در تامین امور مادی مردمان است. مردم دست به گریبان فقر و بی‌ثباتی دیگر به هیچ داستانی نمی‌اندیشند.
آوارگی بشار اسد و ابهام مردمان شاد سوریه، پیامد خالی شدن سیاست از بعد مادی و معنابخش است. در پرتو دیکتاتوری یک خاندان بی‌رحم، مردم مجالی نداشته‌اند تا در گروه‌های شناسنامه‌دار، داستانی برای حیات جمعی‌شان بسازند. اینک نیز نقش‌آفرینی موثر کشورهای همسایه و ناهمسایه امکان خلق معناهای همبسته‌ساز سیاسی را ناممکن کرده است.
این روزها جلساتی با هدف مدیریت سوریه بعد از اسد برگزار می‌شود یکبار در عراق و این بار در اردن. مردمان سوریه هیچ نماینده‌ای در این جلسات ندارند. دست اسرائیل تماماً باز است و هر کاری که دلش می‌خواهد انجام می‌دهد. ترکیه سوداهای فراوان در سر دارد و ایران به یک فردای دیگر در سوریه دل‌بسته است. اما
هیچ صدایی از درون بر نمی‌آید.
@javadkashi