همکاری دختران ایران و افغان در روایت رنج روی صحنه تئاتر
✅ترانه بنی یعقوب
دختران سیاه پوش پرچم ایران را بالای سر می‌برند و تماشاگران کف می‌زنند. فعالان افغانستانی، بیشتر از بقیه هموطنان‌شان را تشویق می‌کنند. افغانستانی‌های مقیم ایران، نیمی از سالن را پر کرده‌اند، در دو شب اجرای خصوصی «ندبه» بیضایی به کارگردانی آناهیتا زینی‌وند ، تئاتری که صدای اعتراضی زنان است.
آنها در ایران متولد شده‌اند. می‌گویند تنها جایی که در آن احساس تبعیض نکرده‌اند، اینجا روی صحنه بوده. روی صحنه تئاتر ندبه پنجره‌ای برایشان گشوده شد؛ درکشوری که حالا کشور خودشان می‌دانند. بازیگران تجربه متفاوتی را از سر گذرانده‌اند و این روزها آرزویی ندارند جز اینکه تئاترشان مجوز اجرای عمومی بگیرد.
هنرنمایی دختران افغانستانی روی سن، همه را غافلگیر کرده، بویژه اینکه بزرگ‌ترین‌شان ۲۳ ساله است. همگی تازه کارند و نخستین تجربه جدی و حرفه‌ای زندگی‌شان را پشت سر می‌گذارند. همه ازخلاقیت، اعتماد به نفس و جسارت آناهیتا زینی‌وند در بهره‌گیری از استعدادها، بدون داشتن نگاه از بالا به پایین و کلیشه‌‌های حرفه‌ای سخن می‌گویند. اینکه انتخاب این دختران جوان با استعداد باعث شده اکنون مخاطبان افغانستانی و ایرانی یکدل و در کنار هم، از دردها و دغدغه‌های مشترک‌شان حرف بزنند.
آناهیتا زینی‌وند، کارگردان ندبه تجربه 10 سال کار با کودکان افغان را دارد و برای به صحنه بردن تئاتر ندبه، یک سال و نیم با دختران نوجوان افغان کار کرده تا در نهایت 5 دختر افغان در کنار بقیه گروه که ایرانی هستند روی صحنه هنرنمایی کنند: «من یک معلم هستم و کاری به قومیت، ملیت و نژاد آدم‌ها ندارم و چون در سازمان‌های اجتماعی (ان. جی. او) مرتبط با افغان ها فعال هستم، مخاطب اصلی من در کار، کودکان و نوجوانان افغانستانی هستند. سیستم آموزشی معمولاً بچه‌های افغانستانی را قبول نمی‌کند و چون خیلی از آنها برای درس خواندن دچار مشکل هستند، گرایش بیشتری به سازمان‌های غیر دولتی دارند، هرچند با فرمان رهبری تا حد زیادی مشکل مدرسه‌شان حل شده و دوستان مهاجر توانسته‌اند به مدرسه بروند.»
هنوز تئاتر ندبه موفق به اخذ مجوز نشده و همه گروه نگرانند،آن طور که زینی‌وند می‌گوید همه نگرانی گروه سرخوردگی این دختران افغان است که ممکن است یگانه فرصت‌شان را برای دیده شدن از دست بدهند: «شکایت نامه‌مان را به خانه تئاتر بردیم ،اما هنوز جوابی به ما نداده‌اند؛ حتی نمی‌دانیم در مرحله گرفتن مجوز هستیم یا نه؟ کار در مرحله نظارت و ارزشیابی هنرهای نمایشی تالار وحدت است. در دو شب نمایش خصوصی قرار بود اعضای مرکز بیایند، کار را ببینند و مجوز صادر کنند ،اما هنوز هیچ خبری نیست. هفت بازیگر اصلی این نمایش جزو مستعدترین بچه‌هایی هستند که می‌شناسم و 5 نفرشان هم افغان هستند. من تلاش کردم تمام تجربیات سال های کارم را به این بچه‌ها انتقال بدهم. نمایش ندبه یک نمایش زنانه است، در هنگام کار با بچه‌ها به این نتیجه رسیدم که می‌توانیم باهم کار کنیم.»متن کامل را در لینک ببینید:http://www.iran-newspaper.com/newspaper/item/242941
✅ترانه بنی یعقوب
دختران سیاه پوش پرچم ایران را بالای سر می‌برند و تماشاگران کف می‌زنند. فعالان افغانستانی، بیشتر از بقیه هموطنان‌شان را تشویق می‌کنند. افغانستانی‌های مقیم ایران، نیمی از سالن را پر کرده‌اند، در دو شب اجرای خصوصی «ندبه» بیضایی به کارگردانی آناهیتا زینی‌وند ، تئاتری که صدای اعتراضی زنان است.
آنها در ایران متولد شده‌اند. می‌گویند تنها جایی که در آن احساس تبعیض نکرده‌اند، اینجا روی صحنه بوده. روی صحنه تئاتر ندبه پنجره‌ای برایشان گشوده شد؛ درکشوری که حالا کشور خودشان می‌دانند. بازیگران تجربه متفاوتی را از سر گذرانده‌اند و این روزها آرزویی ندارند جز اینکه تئاترشان مجوز اجرای عمومی بگیرد.
هنرنمایی دختران افغانستانی روی سن، همه را غافلگیر کرده، بویژه اینکه بزرگ‌ترین‌شان ۲۳ ساله است. همگی تازه کارند و نخستین تجربه جدی و حرفه‌ای زندگی‌شان را پشت سر می‌گذارند. همه ازخلاقیت، اعتماد به نفس و جسارت آناهیتا زینی‌وند در بهره‌گیری از استعدادها، بدون داشتن نگاه از بالا به پایین و کلیشه‌‌های حرفه‌ای سخن می‌گویند. اینکه انتخاب این دختران جوان با استعداد باعث شده اکنون مخاطبان افغانستانی و ایرانی یکدل و در کنار هم، از دردها و دغدغه‌های مشترک‌شان حرف بزنند.
آناهیتا زینی‌وند، کارگردان ندبه تجربه 10 سال کار با کودکان افغان را دارد و برای به صحنه بردن تئاتر ندبه، یک سال و نیم با دختران نوجوان افغان کار کرده تا در نهایت 5 دختر افغان در کنار بقیه گروه که ایرانی هستند روی صحنه هنرنمایی کنند: «من یک معلم هستم و کاری به قومیت، ملیت و نژاد آدم‌ها ندارم و چون در سازمان‌های اجتماعی (ان. جی. او) مرتبط با افغان ها فعال هستم، مخاطب اصلی من در کار، کودکان و نوجوانان افغانستانی هستند. سیستم آموزشی معمولاً بچه‌های افغانستانی را قبول نمی‌کند و چون خیلی از آنها برای درس خواندن دچار مشکل هستند، گرایش بیشتری به سازمان‌های غیر دولتی دارند، هرچند با فرمان رهبری تا حد زیادی مشکل مدرسه‌شان حل شده و دوستان مهاجر توانسته‌اند به مدرسه بروند.»
هنوز تئاتر ندبه موفق به اخذ مجوز نشده و همه گروه نگرانند،آن طور که زینی‌وند می‌گوید همه نگرانی گروه سرخوردگی این دختران افغان است که ممکن است یگانه فرصت‌شان را برای دیده شدن از دست بدهند: «شکایت نامه‌مان را به خانه تئاتر بردیم ،اما هنوز جوابی به ما نداده‌اند؛ حتی نمی‌دانیم در مرحله گرفتن مجوز هستیم یا نه؟ کار در مرحله نظارت و ارزشیابی هنرهای نمایشی تالار وحدت است. در دو شب نمایش خصوصی قرار بود اعضای مرکز بیایند، کار را ببینند و مجوز صادر کنند ،اما هنوز هیچ خبری نیست. هفت بازیگر اصلی این نمایش جزو مستعدترین بچه‌هایی هستند که می‌شناسم و 5 نفرشان هم افغان هستند. من تلاش کردم تمام تجربیات سال های کارم را به این بچه‌ها انتقال بدهم. نمایش ندبه یک نمایش زنانه است، در هنگام کار با بچه‌ها به این نتیجه رسیدم که می‌توانیم باهم کار کنیم.»متن کامل را در لینک ببینید:http://www.iran-newspaper.com/newspaper/item/242941