کانون زنان ایرانی

اپرا وینفری جایزه افتخاری سیسیل ب.دمیل گولدن گلوب را دریافت کرد و اولین زن سیاهپوستی شد که این جایزه را گرفت.وی طی سخنانی پس از دریافت جایزه گفت: می‌خواهم همه دخترانی که این لحظه را تماشا می‌کنند بدانند که روز جدیدی در راه است…روزی خواهد رسید که کسی نباید بگوید «من_هم_همینطور». https://t.me/irwomen Golden Global awards

گری لوییس نماینده مقیم سازمان ملل آخرین دیدار رسمی خود در ایران را برگزار کرد.او در توییتر خود در این باره نوشت:
آخرین دیدار را با معاون رییس‌جمهور ایران، معصومه ابتکار داشتم. در پنج سال همکاری نزدیک با وی تلاش کردم از برنامه‌های ایران برای مواجهه با تغییرات محیط زیستی ناشی از دخالت بشر و ناشی از تغییرات اقلیمی پشتیبانی کنم.
https://t.me/irwomen

شعری از #سعاد_الصباح

من هم می‌توانستم
مثل بسیاری از زنان
آینه‌بازی کنم
می‌توانستم قهوه‌ام را در گرمای تخت‌خوابم
جرعه‌جرعه بنوشم
و حرفهایم را پشت تلفن پی بگیرم
بی آنکه از روزها و ساعت‌ها
خبری داشته باشم 

می توانستم آرایش کنم
سرمه بکشم
دل‌ربایی کنم
و زیر آفتاب برنزه شوم
و روی امواج مثل پری دریایی برقصم
می‌توانستم خود را به شکل فیروزه و یاقوت درآورم
و مثل ملکه‌ها بخرامم

می‌توانستم
کاری نکنم
چیزی نخوانم و ننویسم
و تنها با نورها و لباس‌ها و سفرها سرگرم باشم
می‌توانستم
شورش نکنم
خشمگین نشوم
با فاجعه ها مخالفت نکنم
و در برابر رنج‌ها فریاد نزنم
می‌توانستم اشک را ببلعم
سرکوب شدن را ببلعم
و مثل همه‌ی زندانی‌ها با زندان کنار بیایم

من هم می‌توانستم
تمام سوالات تاریخ را نشنیده بگیرم!
و از عذاب وجدان فرار کنم
من می‌توانستم
آه همه‌ غمگینان را
فریاد همه‌ی سرکوب‌شدگان را
و انقلاب هزاران مرده را ندیده بگیرم

اما من به همه‌ی این قوانین سنتی زنانه پشت کردم...
و #راه_کلمات را برگزیدم

دکتر #سعاد_الصباح
متفکر و فمینیست جهان عرب

http://uupload.ir/files/qjqu_img_20171224_214850_727.jpg

@womenwatcher

روایت شیفتگی و طردشدگی، جنون و خودکشی «آلاله»

✅مریم طالشی

✅کانون زنان ایرانی

از اتاق بیرون می‌آید. دور و بر را نگاه می‌کند. همه چیز مثل همیشه است انگار. شومینه روشن باعث تعجبش می‌شود. چه موقع شومینه روشن کردن است توی آبان؟! کامی و علی، با چشم‌های گشاد شده نگاهش می‌کنند. حالا که آبان نیست. الان توی بهمنیم. «آلاله» وا می‌رود. از آبان تا بهمن چطور گذشته؟ چرا این چند ماه را یادش نمی‌آید؟ چه اتفاقی افتاده؟ یادش می‌آید که روی کاناپه خوابیده بود. کامی بالای سرش آمد. با چاقو دست‌های کامی را زخمی کرد. همه جا پر از خون بود. خودش را توی حمام دید؛ غرق در خون. رگش را زده بود انگار. قرص هم خورده بود؛ زیاد. چیز دیگری یادش نمی‌آید. چند ماه از زندگی‌اش گم شده. دود شده و به هوا رفته. انگار بخشی از خاطراتت را بریده باشند. زخمی که باز مانده اما دردش را حس نمی‌کنی.

آلاله روبروی دوربین مستندساز نشسته و روایت می‌کند خودش را. مقابل کیک تولد چهل و پنج سالگی‌اش. تمام زندگی‌اش را در آینه‌ای می‌بیند انگار و آنچه دیده، بی کم و کاست برای بیننده تعریف می‌کند. وقایعی که از سر گذرانده؛ اعتیاد، طلاق، جنون، خودکشی.

«آلاله» می‌تواند هرکدام از ما باشد. یک زن معمولی که در یک خانواده معمولی بزرگ شده. تنها نکته تاریک دوران کودکی‌اش، طلاق پدر و مادر و ورود ناپدری به خانواده است که آن هم آنقدر شرایط بدی برای دختر به وجود نیاورده و آنطور که دوستانش می‌گویند، اتفاقاً رابطه مادر و ناپدر با دختر خوب بوده، گرچه خواهر کوچک را بیشتر دوست داشتند که کدام خانواده است که سوگلی نداشته باشد؟!ادامه مطلب را در لینک زیر ببینید: http://ir-women.com/15992

همکاری دختران ایران و افغان در روایت رنج روی صحنه تئاتر
✅ترانه بنی یعقوب
دختران سیاه پوش پرچم ایران را بالای سر می‌برند و تماشاگران کف می‌زنند. فعالان افغانستانی، بیشتر از بقیه هموطنان‌شان را تشویق می‌کنند. افغانستانی‌های مقیم ایران، نیمی از سالن را پر کرده‌اند، در دو شب اجرای خصوصی «ندبه» بیضایی به کارگردانی آناهیتا زینی‌وند ، تئاتری که صدای اعتراضی زنان است.
آنها در ایران متولد شده‌اند. می‌گویند تنها جایی که در آن احساس تبعیض نکرده‌اند، اینجا روی صحنه بوده. روی صحنه تئاتر ندبه پنجره‌ای برایشان گشوده شد؛ درکشوری که حالا کشور خودشان می‌دانند. بازیگران تجربه متفاوتی را از سر گذرانده‌اند و این روزها آرزویی ندارند جز اینکه تئاترشان مجوز اجرای عمومی بگیرد.
هنرنمایی دختران افغانستانی روی سن، همه را غافلگیر کرده، بویژه اینکه بزرگ‌ترین‌شان ۲۳ ساله است. همگی تازه کارند و نخستین تجربه جدی و حرفه‌ای زندگی‌شان را پشت سر می‌گذارند. همه ازخلاقیت، اعتماد به نفس و جسارت آناهیتا زینی‌وند در بهره‌گیری از استعدادها، بدون داشتن نگاه از بالا به پایین و کلیشه‌‌های حرفه‌ای سخن می‌گویند. اینکه انتخاب این دختران جوان با استعداد باعث شده اکنون مخاطبان افغانستانی و ایرانی یکدل و در کنار هم، از دردها و دغدغه‌های مشترک‌شان حرف بزنند.
آناهیتا زینی‌وند، کارگردان ندبه تجربه 10 سال کار با کودکان افغان را دارد و برای به صحنه بردن تئاتر ندبه، یک سال و نیم با دختران نوجوان افغان کار کرده تا در نهایت 5 دختر افغان در کنار بقیه گروه که ایرانی هستند روی صحنه هنرنمایی کنند: «من یک معلم هستم و کاری به قومیت، ملیت و نژاد آدم‌ها ندارم و چون در سازمان‌های اجتماعی (ان. جی. او) مرتبط با افغان ها فعال هستم، مخاطب اصلی من در کار، کودکان و نوجوانان افغانستانی‌ هستند. سیستم آموزشی معمولاً بچه‌های افغانستانی را قبول نمی‌کند و چون خیلی از آنها برای درس خواندن دچار مشکل هستند، گرایش بیشتری به سازمان‌های غیر دولتی دارند، هرچند با فرمان رهبری تا حد زیادی مشکل مدرسه‌شان حل شده و دوستان مهاجر توانسته‌اند به مدرسه بروند.»
هنوز تئاتر ندبه موفق به اخذ مجوز نشده و همه گروه نگرانند،آن طور که زینی‌وند می‌گوید همه نگرانی گروه سرخوردگی این دختران افغان است که ممکن است یگانه فرصت‌شان را برای دیده شدن از دست بدهند: «شکایت نامه‌مان را به خانه تئاتر بردیم ،اما هنوز جوابی به ما نداده‌اند؛ حتی نمی‌دانیم در مرحله گرفتن مجوز هستیم یا نه؟ کار در مرحله نظارت و ارزشیابی هنرهای نمایشی تالار وحدت است. در دو شب نمایش خصوصی قرار بود اعضای مرکز بیایند، کار را ببینند و مجوز صادر کنند ،اما هنوز هیچ خبری نیست. هفت بازیگر اصلی این نمایش جزو مستعدترین بچه‌هایی هستند که می‌شناسم و 5 نفرشان هم افغان هستند. من تلاش کردم تمام تجربیات سال های کارم را به این بچه‌ها انتقال بدهم. نمایش ندبه یک نمایش زنانه است، در هنگام کار با بچه‌ها به این نتیجه رسیدم که می‌توانیم باهم کار کنیم.»متن کامل را در لینک ببینید:http://www.iran-newspaper.com/newspaper/item/242941

کانون زنان ایرانی

فریده غائب

غروب جمعه است. تماشاچیان بیرون از سالن نمایش منتظر تماشای تئاتر “خودکار بیکار” کاری از سامان ارسطو هستند. اما پردهٔ اول نمایش همان بیرون سالن اجرا می‌شود. داستان زندگی یک ترنس‌سکشوال که زندگی واقعی خودِ سامان ارسطوست. زمانی فرزانه ارسطو بوده و چند سالی است با عمل جراحی به هویت دلخواهش یعنی سامان ارسطو بودن رسیده است. یک زن و یک مرد که نمادی از مسئولان هستند او را مدام سرزنش می‌کنند، کتک می‌زنند و به زور لباس زنانه تن‌اش می‌کنند. کسی فریادهایش را نمی‌شنود: “این جسم متعلق به من نیست”. کارگردان توانست با شروع خوب، زندگی دشوار یک ترنس‌سکشوال در ایران را به نمایش درآورد و تلخی‌های واقعیت زندگی ترنس‌ها را در پرده‌های بعدی نشان دهد. بعد از تماشای نمایش “خودکار بیکار” -که آذر و دی ماه در تماشاخانه پایتخت اجرا می‌شود- از سامان ارسطو وقت مصاحبه می‌گیرم و با رویی گشاده می‌پذیرد. https://t.me/iv?url=http://ir-women.com/15975&rhash=50424a7788ba63

روایت رنج و اعتراض ترنس‌سکشوال‌ها در خودکار بیکار
✅کانون زنان ایرانی ✅فریده غائب وقتی از ترنس‌سکشوال‌ها حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم؟

از آدم‌ها حرف می‌زنیم. آدم‌هایی که نه در ایران بلکه در سراسر دنیا به نوعی شناخته شده نیستند. ترنس‌سکشوال‌ها کسانی هستند که جسم‌شان با روح، اندیشه و حرکاتشان و آن نقشی که جامعه از آن‌ها می‌خواهد در قالب آن بازی کنند کاملاً متفاوت است. یعنی فرزانهٔ ارسطویی که در جسم زنانه بود تمام کارها، افکارش و مدل حرف زدنش همه مخالف هویت جسمش بود. خب اصطلاحاً برچسب مردانه بهش می‌خورد اما علم می‌گوید ترنس‌سکشوال نه بیمار است و نه اختلال دارد. او با این جسم به دنیا آمده اما بدنش را دوست ندارد؛ جراحی می‌کند. اما ترنس‌جندرها این کار را نمی‌کنند؛ طیف وسیعی از ادرزها و دیگران و اقلیت‌های جنسی. اتفاقی که می‌افتد این است که ترنس‌سکشوال، جسمی که با آن به دنیا آمده را نمی‌پذیرد. چه چیزهایی را نمی‌پذیرد؟ اندیشه‌اش، فکرش، ذهنش، حرکاتش و… هیچ کدام این جسم را نمی‌پذیرد و در نتیجه تلاش می‌کند این جسمش را تغییر دهد. یعنی جسمش را به فکر و اندیشه‌اش نزدیک می‌کند. وقتی انسانی خلق می‌شود کالبدی دارد که عنوان زن یا مرد به آن چسبانده می‌شود. بعد از مدتی می‌بینیم که این کالبد زنانه است ولی تمام کارهایش مردانه است. پس ترنس‌سکشوال است.امتن کامل را در لینک زیر ببینید: http://ir-women.com/15975

امروز روز آخر کمپین شانزده روزه مبارزه با خشونت علیه زنان و خشونت‌های جنسیتی است.
زنان و دختران اتیکت قیمت ندارند.
زنان و دختران نباید مورد بهره‌کشی جنسی قرار بگیرند.
#نه_به_خشونت_علیه_زنان #16روز
http://unwo.men/iWhz30h2F0h #orangetheworld