黑⅞

اهنگ GHOST TOWN وایب چنلتو میده

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
”باید بیشتر مراقب باشی!چرا دستت رو ول کردی؟“
غر میزنی. پرده ی عصبانیت روی چهره‌ـت افتاده و من مات و مبهوت در حالی که زانوی زخم شده‌ـم رو چک میکنی، بهت خیره شده‌ـم. یک ساعت پیش. درست بعد از کلاس ادبیات معاصر و کهن؛ با اسکیت بورد مشکی رنگت دنبالم اومدی. من محکم از پشت بغلت کرده بودم. گونه‌ـم روی کمرت چسبیده بود. ولی بعدش اتفاق افتاد. حلقه ی دست هام باز شد. و من افتادم. به همین سادگی. ولی هیونگ. چرا غر میزنی؟خب من که نمیتونستم با جاذبه ی زمین مقابله کنم!
”دفعه ی بعد بیشتر حواسم هست. ببین خوبم!“
در همون حالت میخندم. میخندم و سرم رو تکون میدم. میخوام لبخند رو روی لب های تو هم ببینم. اما اون نگرانی، هنوز هست. پاک نشده.
”میدونی چی خوبش میکنه؟“
منتظر نگاهم میکنی. قراره ناامید بشی هیونگِ عزیزم.
خنده‌ـم بیشتر میشه. ”بستنی!و بعدش بغل!“
به هیچ کدوم از حرف هام توجه نکردی. فقط پرسیدی ”می‌تونی راه بری؟“ معلومه که میتونستم! یه خراش ساده اون هم روی زانو هام، انقدر نگرانی نداشت. آخه هیونگ؛ نگاه کن. تو خودت پر از جای دردی. تو روز هات رو با زخم هایی که رو پوست زیبات کاشتی، ثبت کردی. اون ها مثل تتو روی روحِ دوست داشتنیت نقش گرفتن. و با وجود همه ی این ها، تو نگرانِ منی؟!احمقی. شاید هم مست؟شیر قهوه سر حال میارتت؟
تو باید بیشتر مراقب باشی. نه. نه. من اینجام. من اینجام که بیشتر مراقبت باشم. لازم نیست زحمت بکشی؛ جیسونگت اینجاست. درست همینجا. تو رو با روحت به آغوش میکشه‌. با اشک هام، زخم هات رو میشوریم. درمانشون میکنیم. خوبه؟

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
وقتایی که ناشناس میذاری
انگار کوهی از افکار تلنبار شده رو قلبت
میخوای حرف بزنی ولی نمیتونی
این مثل دیواریه که دور خودت میکشی و از یه دریچه به مردم و شلوغی اطرافت نگاه میکنی با چند تاشون حرف میزنی
ولی بهشون جوابی نمیدی
شاید سوال هایی هستن تا فکرت رو از چیزی که که مثل خوره به جونت افتاده پرت کنه
خسته از این همه فشار یه آهنگ یه متن شاید کمی غم
شاید غم شیرین توی نوشت هات از همونجا میاد
نمیدونم چقدر منظورم رو رسوندم نمیتونم جلوی پراکنده گویی رو بگیرم

برای کامنت دادن به نوشته هات زبونم بند میاد، نفسم هم. احساسات نوشته ها، ملموسن. همین الآن یچیزی به ذهنم رسید. این که چطور، قلم تو میتونه مثل یادآوری عطری باشه که اصلا نیست. یا یه بغلی که هیچ وقت تجربه‌ـش نکردی ولی دلتنگشی. میدونی، تنها چیزی که میتونم بگن همینه. ممنونم. ممنونم که میزاری بخونیمشون. ممنوم که میزاری بدونیم چه حسی داره، اگر توی یه دنیای زرد غرق بشیم، یه دنیای پر از احساس. این مثل یه فرصت‌ـئه؛ اولین ها میتونن با نوشته ها تجربه بشن. خصوصاً اگر نویسنده‌ـشون، تو باشی.

برای من حس غرق شدن تو یه اقیانوس تاریک رو میده؛ ولی در عین حال طوریه که انگار از اون غرق شدن نمیترسم و برعکس بهش نیاز دارم. به اون سکوتی که بعدش قراره بیاد سراغم نیاز دارم. پس آره، غرق شدن توی اقیانوس بدون حس ترس از فرورفتن.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
گاهی وقت‌ها حسرت، گاهی عشق، گاهی زرد و گاهی بارون. انگار در تلاش برای حرف زدنی و این زیباست. این‌که انقدر حرف‌هایی که از درونت بیرون میان زیبان.
دلیل این حس‌ها؟ نمیدونم. شاید چون خودم هم اینطوریم