در مورد این نقد سه نکته باید در نظر گرفت:
اولا، بخش سرمایه در کشورهایی مانند ایران و چین از اشکال ابتدائی و بدوی تر سرمایه داری است که بر استخراج حداکثری ارزش ازکارگران بدون در نظرگیری کرامت و حداقل معیشت آنها استوار است. فقط به نرخ دلاری ، حداقل دستمزد تعیین شده برای امسال حدود 147 دلار از حداقل دستمزد سال 97 (سال افزایش نرخ دلار) کمتر است. یعنی کارگران نه تنها حقوق شان افزایش نیافته بلکه به نرخ ثابت کم شده و الان در حال دادن سوبسید به سرمایه هستند. این یعنی فقر بیشتر و بی ثباتی بیشتر. این را می توان در نرخ ضریب جینی دید که هر روز بدتر می شود.
ثانیا"، نقد این سرمایه داری با نظریه های پسامدرن و یا مدرن معاصر ممکن نیست و تنها با بهره گیری از نظریه کلاسیک مارکس در زمینه اقتصاد سیاسی ممکن است.
ثالثا"، بهره گیری از مارکس برای نقد سرمایه داری به معنای رویکرد مارکسیستی نیست. زیرا که بهره گیری از اقتصاد سیاسی مارکس تا آنجا که مبتنی بر فکت ها و داده های معتبر باشد بخشی از دانش جامعه شناسی و اقتصاد است و حتی افرادی که چپ گرا نیستند برای نقد بازار گرایی بی چارچوب می توانند از آن استفاده کنند. لذا، از ترس برچسب چپ گرا شدن نمی توان از بصیرت های مارکس در زمینه فهم نظم سرمایه دارانه استفاده نکرد.