‍ ‍ بسم الله الرحمن الرحیم
#بتول_طرفی #کاربر_انجمن_ماه_سان
@mahsan_forum
نفس عمیقی کشیدم و هوای مرطوب شمال رو وارد ریه‌هام کردم. شرجی هوا اون قدر زیاد بود که آدم احساس خفگی می‌کرد؛ ولی به دیدن منظره‌ی رو به رو می‌ارزید. پا روی ساحل سنگی و پر از جلبک گذاشتم. برای حفظ تعادل، دست هام رو از هم باز کردم. آروم آروم از روی سنگ های ریز و درشت بالا رفتم و پایین اومدم تا به دریا رسیدم. تکه سنگ بزرگ و صافی رو پیدا کردم و روش نشستم. نزدیک غروب بود و آسمون کم کم داشت تیره تر می‌شد. نگاهی به دریا انداختم. دریایی که تهش به خورشید ختم می‌شد. خورشیدی که نارنجی شده بود و دریا رو مثل بچه‌ای بی پناه بغل کرده بود. عکس خورشید که روی آب افتاده بود، با هر موج می‌لرزید. خورشید هر لحظه پایین و پایین تر می‌رفت و روشنایی رو مثل یه تیکه کاغذ مچاله شده، با خودش می‌برد. وقتی خورشید رفت، روشنایی هم رفت و وقتی روشنایی رفت، دریا آرامش خودش رو از دست داد و طوفان به پاکرد. دریا مادرش رو می‌خواست، همون که با اومدنش جذر بوجود می‌اومد و دریا رو می‌خوابوند. بادی که جریان پیدا کرده بود، موهام رو مثل موج های دریا تکون می‌داد. از جا بلند شدم و من هم ناراحت از فراغ خورشید به خونه برگشتم.