⚜ «قانون اساسی » ، یک قرارداد اجتماعی است ، فیمابین حکومت و مردم.

🔸اصل اساسی هر قراردادی پایبندی دوطرفه به قرارداد است. وقتی طرفی نقض عهد و پیمان مےکند ، محترم نگاه داشتن قرارداد از سوی طرف دیگر عین حماقت است. این احترام به قرارداد نقض شده ، برای طرف ناقض حق روانی نقض مجدد را فراهم مےکند. زیرا همواره مطمئن است که با نقض عهد چندین باره نیز ، طرف دیگر همچنان ساده لوحانه بدان پایبند خواهد بود.

♦️قراردادی هم که ظالمانه بسته شود ، از اساس محل تردید است. علی الخصوص زمانیکه پدرانی برای نسلهای بعد از خود قیود بندگی را بپذیرند.

♦️در طول دوران حکومت جمهوری اسلامی ، قانون اساسی خدایگان و بندگی نه تنها وجود داشته ، بلکه بارها نیز توسط خدایگان مورد نقض و بدعهدی قرار گرفته است. حال سبب چیست که مردم همچنان بر سر پیمان نقض شده پابرجا هستند؟

♦️مردم ما بودن بر سر پیمان با حکومت و قانون اساسی را بمثابه گونی سیب زمینی نگاه مےکنند. آنها مےاندیشند که از بین ده ها سیب زمینی ندیده در گونی ، حتما دوتایش هم خوب و سالم است تا بتواند یک وعده ی غذایی آنها را پوشش دهد.

اگر مردمی به امید دو عدد سیب زمینی سالم ، سالها گونی سیب زمینی را بر دوش حمل مےکنند ، بیش از وضع موجود لیاقتی ندارند.

♦️ایران امروز همه چیزش در شرف نابودی است. اعتبار اش ، فرهنگ اش ، استعدادهایش ، منابع اش و خلاصه همه چیزش.

دلیل اش واضح است. احترام به اصول قانون اساسی ای ظالمانه ،که بارها توسط حکومت بنفع خود نقض شده است و همچنان توسط عوام کالانعام محترم شمرده مےشود.

سوال اساسی پابرجاست. چرا بجای آتش زدن سطل آشغالها ، بفکر سوزاندن این قانون ظالمانه و نقض عهد شده نیستیم؟ چرا بشکل نمادین و با سوزاندن متن قانون اساسی پیامی روشن به حکومت و جهانیان صادر نمےکنیم؟

آیا این کار مهم تر ، اصولی تر و نمادین تر از درآوردن روسری ها بر روی سکوها نیست؟


🖊 ایمان سلیمانی امیری( مطالب بیشتر در کانال نویسنده)