•|🥀|•

شنونده نظرات شما هستم
https://telegram.me/dar2delbot?start=send_LY0BKmp

|| #رز_سياه 🥀 #prt_3||


ولي با شنيدن نوايي پر درد لحظه اي سر جام ميخكوب شدم و با رفتن پلك هام روي هم شنوده اون اهنگ شدم:

- اين صدا؟

لبخند ژكوندي زد و گفت:

- شاهكار زنداني صد و دو عه...
ميدونيد خانم اون از نظر عقلي مشكل داره، ديوونست.
تمام روز رو به يك جا خيره ميشه و گاهي هم دلش بگيره ميزنه زير آواز.
مثل مرده متحركه، كسي بهش چيزي بگه، كتكش بزنه چيزي نميگه و كاري نمي كنه...

چند سلولي با سلولش فاصله داشتيم، اثر صداي سوزناكش بود يا لرزيدن لبم جلوتر نرفتم و بعد تشكر از بازپرس از زندان بيرون اومدم و تو فكر فرو رفتم، يك درصد احتمال داره اون قرباني شده باشه و بي گناه باشه؟ چرا انقدر داستان نگفته اش برام مجذوب بود؟
با برخورد ناگهاني نگاهم رو بالا آوردم و متوجه خانم مسني شدم كه با عذرخواهي سريع از جلوم رد شد و به سمت نگهبان رفت و مدام تقلا ميكرد تا بهش اجازه ورود بدن تا پسرش رو ببينه.
با ابرو هايي گره خورده خودم رو به كنارش رسوندم و گفتم:

- نمي شنوي اين خانم چي ميگه؟

با جديت نگاهش رو بهم دوخت و گفتم:

- دستور از بالاست زنداني صد و دو حق ملاقات كسي رو نداره!

ابروهام رو بالا انداختم و با لحني عصبي گفتم:

- چي داري ميگي؟ مگه ميشه كسي هميچين حق رو از زنداني عزل كنه! برو كنار مي خوام بازپرس رو ببينم.

با دو كلمه نميرم به بحث خاتمه داد و ديگه سكوت كرد، بيكار نشستم و از اونجايي كه فهميدم مادر اون زندانيه پافشاريم رو بيشتر كردم و با راضي كردن بازپرس از پشت تلفن اجازه ملاقاتش رو گرفتم و كنار اون خانوم به راه افتادم و دوباره وارد اون دالان تاريك و مملو از بوي تعفن شدم.
مردي براي راهنمايي مون اومد و پشتش به راه افتاديم؛ توقع داشتم به اتاق ملاقات بريم ولي به سمت سلول ها راهنمايي مون كرد و جلوتر نيومد.
متعحب از كارشون همراه مادرش به راه افتاديم و به اخرين سلول سالن رسيديم، با ديدن صحنه رو به روم سر جام ميخكوب شدم ولي مادرش سريع خودش رو به ميله ها رسوند و مدام پسرش رو خطاب مي كرد و ازش مي خواست كه بلند شه ولي تلاش هاش بي فايده بودن...

https://t.me/novels_A

|| #رز_سياه 🥀 #prt_2||

به پرونده رو به روم چشم دوخته بودم و در همين حين به حرف هاي جناب دادستان كه دوست بابا بود گوش مي دادم...
پرونده خوبي بود و اگه برنده ميشدم موفقيت خوبي توي سابقه ام نوشته مي شد... ولي از طرفي دلم قبول نمي كرد و مي خواست يك بارم به اون متهم فرصت بده.
متهمي كه پنچ سال پيش به خاطر قتل سه نفر توي كشور قريب زندوني شده و قراره حكم نهاييش رو تعيين كنند.
سرم رو در تاييد حرف دادستان تكون دادم و گفتم:

- خيلي ممنونم از كمكتون با اين پرونده خيلي بهم لطف كرديد ولي چرا خواستيد اينجا، تو زندان به ديدنتون بيام؟

با كشيدن دستش روي سرم لبخندي پدرانه زد و گفت:

- اين چه حرفيه تو مثل دخترم ميموني، براي رسيدگي به يكسري أمور بايد ميومدم. حالا كه اينجايي بيا و متهم پرونده ات رو ببين.

هر چند به اينجور جاها علاقه نداشتم ولي قبول كردم و دنبالش به راه افتادم، همين طور كه زنداني ها رو از پشت قسمت محافظت شده ميديدم لحظه اي به فكر فرو رفتم كه چقدر وجه اشتراك داريم...
هي روزگار... چي بدتر از اينه كه ادم ازاده اي فكر كنه تو قفسي خفه كننده و تاريك زندگي ميكنه؟
تو دنياي فكر و خيالاتم سير ميكردم كه با سر و صدايي به دنياي تلخ حقيقت ها برگشتم.
دادستان مشغول بحث با رئيس اون بخش بود، نميدونم چرا ولي به سمت سر وصدا قدمي برداشتم و بهش نزديك شدم، توي حياط مشغول زد و خورد بودن شايد يك زد و خورد عادي بين زنداني ها بود ولي چيزي كه توجه ام رو بيشتر جلب كرد و موجب شد تماشاچي اون صحنه بشم؛ اون مردي بود كه زير مشت و لگد بقيه روي زمين بود.
به نظر قوي هيكل ميومد و مي تونست با يك ضربه مثل فيلم هاي سوپر اكشن بزنه و لهشون كنه.
ولي نه... با سكوتش به نقطه اي چشم دوخته بود، راه نگاهش رو دنبال كردم و به كلمه اي رسيدم كه با دست روي خاك نوشته شده بود...
يك اسم بود، اسم يك دختر...
" آرام"
بالاخره مراقب ها وارد شدن و نجاتش دادن و خون و مالي بردنش بيرون...
از يكي از مراقب هاي اونجا جوياي حال و اطلاعات اون زنداني شدم و از قضا متهمي كه قرار بود بهش چيره بشم بود.
نمي دونم چرا؟ ولي كنجكاويم براي دونستن داستان زندگيش و ارتباطش با اون اسم هر لحظه بيشتر به دلم چنگ مي انداخت و نزاشت شب راحت بخوابم.
از دادستان دو روز وقت خواستم و اونم قبول كرد، دوباره به زندان مركزي برگشتم و به بهونه ديدن بازپرس كه يكي از دوست هاي بابا بود وارد زندان شدم و ازش خواستم دور و اطراف رو بهم نشون بده تا اگه كم كسري دارن نامه اي تنظيم كنم.
از جلوي هر سلولي كه رد ميشديم نگاهم كنجكاوانه همه جا رو ميگشت تا اون نگاه سرد ميشي رنگ رو پيدا كنه ولي ...



https://t.me/novels_A

|| #رز_سياه 🥀 #prt_1||

به نام بهترين دوست
كه هر چي داريم از اوست

مقدمه

اينبار روايتي متفاوت داريم از ليلاي مجنون... قصه اي كه ليلا جاي مجنونه.
ليلايي كه همه بيراه ها رو ميره تا مجنونش رو نجات بده...
ليلايي كه نه به خاطر چهره و زيياييش بلكه به خاطر شدت عشقش معروف شد
ليلايي كه مثل گل رز سياهي متفاوت تر و تنها تر از هر كسي ميون خارها زندگي ميكنه...
روزي از ليلاي قصه مون پرسيدن:

- سخت نيست؟ اينطور دوست داشتن كه يك طرفس و هيچي برات نداره جز درد...
ليلي ما چو اين سخن بشنيد اول بگريست و سپس خنديد:

- اين زيبا ترين درد و شيرين ترين حقيقت تلخ اين زندگيه...

***

با پيچيدن دردي توي گردنم اروم چشم هام رو باز كردم. بازم روي ميز خوابم برده بود...
چيز جديدي نبود، از پشت ميز بلند شدم و همين طور كه گردنم رو ميمالوندم قفل در رو چك كردم و با كشيدن نفسي عميق به سمت حموم رفتم، توي اين جهنم فقط همين ميتونست ارومم كنه و از دردهام كم كنه...
رو به روي آيينه به انعكاسم چشم دوختم و لبخند سطحي زدم، با انداختن گردنبد حلالي شكلم كه از مادرم به يادگار مونده بود وسايلم رو برداشتم و از اتاق زدم بيرون و اميدوار بودم حداقل امروز هيچكدومشون سر راهم سبز نشن؛ تقريبا به در رسيده بودم كه با شنيدن اسمم دستم روي دستگيره متوقف شد.
با لبخندي كمرنگي به سمتشون برگشتم:

- بله؟

همين طور ارنج بابا رو گرفته بود و باهاش از پله ها پايين ميومد گفت:

- عه سلام... كجا ميري اين وقت صبح؟

به سمت بابا رفتم و با بوسه اي روي گونه اش ازش خداحافظي كردم و اونم به سمت حال راهي شد و دوباره راهي شدم كه برم ولي اين بار از نبود بابا استفاده كرد و تن صداش رو يكم بالاتر برد:

- با تو بودم...

نخواستم توجهي نشون بدم و به سمت در رفتم ولي با كشيده شدن بازوم دلم ريخت و سريع به سمتش برگشتم و ازش فاصله گرفتم:

- به من دست نزن!

با بردن دست هاش لاي موهام و دادنشون پشت گوشم، نجواكنان كنار گوشم گفت:

- عه... ميبينم باز بلبل زبون شدي... كجا ميري؟

نگاهم رو از اون نگاه حريص و كثيفش گرفتم و به پايين دوختم، اگه الان باهاش لج ميكردم نميزاشت برم...
نفس عميقي كشيدم و دوباره اون لبخند تصنعي رو به لب زدم و گفتم:

- ميرم براي پرونده جديدم...

ابرويي بالا انداخت و با لبخندي ازم فاصله گرفت:

- خوبه... دير نكني!

مرتيكه خوك صفت!!! بالاخره با پيچيدن دستگيره در از اون جهنم كه به اصطلاح اسمش خونه بود بيرون اومدم و سوار ماشين شدم و به سمت زندان مركزي به راه افتادم و سعي كردم تمركزم رو روي پرونده ام بزارم و از هر چيز ديگه اي فاصله بگيرم...
حداقل براي مدتي.

https://t.me/novels_A

رمان ممنوعه دوست داشتين ؟

مادرم اينكار... با من نكن...

با ضربه اي ناگهاني دستاي سارا به يك باره از دور گلوم ازاد شد و تونستم نفس بكشم نگاهي به پشتش كردم ويجاندرا بود
لبخندي در حين اشك ريختن زدم و سريع بلند شدم و در اغوش كشيدمش اونم همراهيم كرد و گفت :

- ميرا تو بايد با اون حرف بزني، تو مادرشي... كمكش كن

- اگه موفق نشدم چي...

- تو زن ويجاندرايي مادر چاندني پس شكي نداشته باش موفق ميشي به روزاي خوبمون فك كن اينم تموم ميشه ...

سرم بالا اوردم و بوسه كوتاهي روي لبانش زدم و ازش دور شدم و به سمت مايا گرفتم دستام جلوي صورتم گرفتم تا بتونم از اون ابري كه براي خودش سپر كرده بود رد بشم جريان باد انقدر شديد بود كه كشيده شدم به سمت داخل از شدت ترس چشمام بستم... وقتي چشمام باز كردم متوجه جنگلي شدم در تاريكي شب... صداي گريه ي كودكي و جريان اب رودخونه باهم مخلوط شده بودن به سمت صدا قدم برداشتم
متوجه شدم مايا كنار رودخونه اي نشسته و مشغول اشك ريخته...
شايد دل اين بچه رو مسموم كرده باشن ولي أون هنوز هم احساس عشق و محبت درك ميكنه...
از پشت نزديكش شدم و گفتم:

- مايا خانم مهمون نميخواي...

- از اينجا برو... نميخوام ازيتت كنم

جلوتر رفتم و براي اولين بار لمسش كردم و دستام روي شونه هاي كوچولوش گذاشتم :

- ماماني ميشه به حرفم گوش كني...

- ازيت نميشم؟

- نه اصلا

- بگو...

- مايا عزيزم وقتي من فهميدم تو اينجا توي وجودم داري رشد ميكني يجوري شدم... ترسيدم و هم خوشحال شدم
ترسيدم چون يك مسئوليت جديد داشتم و خوشحال چون يكي داشت از وجودم توي بدنم رشد ميكرد...
وقتي براي اولين بار گريه ات شنيدم و بغلت كردم اشك ريختم نه چون ناراحت بودم چون تو دختري بودي كه ميتونستم بهت تكه كنم... ولي... ولي سرنوشت بهمون اجازه نداد...
ولي من خيلي دوستت دارم خيلي عزيزم تو دختر مني

نفهميدم چيشد كه با اون دست هاي كوچولوش محكم بغلم كرد و اشك ميريخت و ازم عذرخواهي ميكرد ميدونستم أون دختره منه و مهر و محبت ميشناسه
همراهيش كردم و به موهاش بوسه زدم :

- عزيزم تو كار اشتباهي نكردي تو فقط حرف بقيه رو باور كردي ولي عيبي نداره... باور كن من تورو خيلي دوست دارم خيلي...

- مامان منم خيلي دوست دارم...

نميدونم چرا ولي با اشك ريختن انگار براي اولين بار بود كه سبك شدم و تونستم نفس راحتي بكشم دستي به سرش كشيدم :

- مايا عزيزم... ميشه حالا همه چي درست كني...اره؟

با سرش تاييد كرد و دستم توي دستاي كوچيكش گرفت و هر دو از اونجا پا به دنياي واقعي گذاشتيم...


گذاري به بيست سال بعد ...

- آخ ببين ويجاندرا تو چرا كرواتت نبستي هنوز

دستام گرفت و مانع بستن كرواتش شد:

- آروم بگير همسرجان... از عروسي تو بيست سال ميگذره

- هاهاها فشار خونت نره بالا

- مگه با وجود مراقبت هاي شما ميره بالا...

داشت صورتش بهم نزديك ميكرد كه در ناگهاني باز شد

- اخ اخ ببخشيد

- نه نه مايا دخترم دقيقا به موقع اومدي بيا اين كروات بابات ببند...

- ولي ميرا


- هيس! بيا مايا

- چشم ماماني جونم

از اتاق اومدم بيرون و از روي بالكن به بيرون خيره شدم توي باغ جشن برپا بود و مهمون ها در حال اومدن بودن

- مامان جون

با صداي شيرينشون به سمتشون برگشتم چاندني با لباس سفيد رنگ عروسي درست عين فرشته ها شده بود كنارش مايا با لباسي نقره اي رنگ بغلش كرده بود و هر دو با لبخند به من خيره شده بودم به سمتشون رفتم و در اغوش كشيدمشون، شيرين ترين حسي كه يك مادر ميتونه داشته باشه

- مامان تورو خدا باز نزني زير گريه

- مگه مامان نميشناسي مايا

- بله ديگه مامانتون اشكش در مشكشه

- كه اينطور پدر و دخترا دست به يكي كردن؟!

- مامان ما شكر خورديم باشه؟ قهر نكنيا!

ويجاندرا مهلت نداد تا عكس العملي انجام بدم و سريع بغلم كرد و دخترا هم دنبالش بغلم كردن...

همزمان هممون لبخند زديم و احساس خوشبختي كه هميشه ازم فرار ميكرد امروز ولم نميكرد...
يك خانواده ي كامل من و عشقم و چاندني و دخترم مايا...
درسته اسم دختر دوم مايا گذاشتم چرا كه ميدونستم اون اينجوري خوشحال ميشه و مامانش ميبخشه و احساس خوشبختي ميكنه ...


پايانـ

‏‌‎•[ #ممنوعه 🖤🔗]•

‏‌‎ #پارت_پاياني فصل دوم (فصل اخر)⛓🖤

با نگاه كردن به غروب خورشيد تمام خاطراتم از راج، مايا، ازدواج با ويجاندرا، چاندني، عشقمون همه رو مرور كردم و سردي رو حس كردم كه دستاي گرم ويجاندرا دستام أحاطه كردن...
لبخند بي جوني زدم كه بهم گفت:

- نگران نباش تو از پسش برمياي...

- ويجاندرا... به نظرت من مادر بديم؟ من نميخواستم اون بميره... من

- ميدونم تو نگرانش بودي... تقصير تو نيست اون هم حتما دركت ميكنه...

- ميتونه؟

- اره...

- چاندني... اون

- نگرانش نباش اون جاش أمنه من و سارا هم اينجاييم بهمون نيازي بود صدامون كن...

سرم به نشونه تاييد تكون دادم و با بوسه اي كه روي سرم زد اتاق ترك كرد و شب فرمانرواييش بر دنيا اغاز كرد...

روي تختم خوابيدم و دستم به سمت گردنبدم بردم و اون صدا زدم كمي گذشت كه اون كنارم روي صندلي ديدم:

- مايا دخترم...

- من دختر تو نيستم... تو من رو دوست نداري همش اون چاندني دوست داري

- نه من تورو هم مثل اون دوست دارم دخترم...
سمتم اومد و كنار تخت ايستاد يهو به طرف يورش اورد و گلوم فشار داد احساس كردم نفس كشيدم برام سخت شده كه گفت :

- تو من رو كشتي! تو من رو دوست نداري!

سعي كردم توانم جمع كنم تا بتونم حرف بزنم و گفتم :

- نه...من...من رو نك...شتم

يهو دستاش از روي گلوم برداشت و به سرفه افتادم و نفس نفس ميزدم نشسته و به تاج تخت تكه دادم

- تو من رو دوست داري؟

به چهره اش خيره شدم و ياد نوراني افتادم كه خوني توي بغلم بود و براي اولين بار ديدمش... اشكام از گوشه چشمام جاري شدن:

- اره خيلي... من نميخواستم تورو بكشم تو دختر كوچولوي مني...

- چاندني... اون چي...؟

- اونم دوست دارم

ناگهان با ضربه اي كه انگار چيزي به سمت پرتاب شده باشه درد شدي توي سرم حس كردم و وقتي دستم سمتش بردم رنگ خون نمايانگر عميق بودن زخمم بود، چشمام اروم باز كردم و ديگه مايا جلوم نديدم...
كسي كه جلوم بود دختري با پوست سفيد و موهاي بلند و پريشون سياه و لباس بلند سياه! ...

- مايا دخترم كجايي؟؟

- تو من رو كشتي! ازت متنفرم! ازت متنفرم! تو هم بايد بميري!

با اين حرفش خواست بهم حمله كنه كه سريع از روي تخت بلند شدم و در اتاق باز كردم و به سمت حال ميرفتم و سارا و ويجاندرا صدا ميكردم و كمك ميخواستم ولي خبري ازشون نبود به خاطر سرعت بالام از روي پله اخري افتادم و روي زمين فرود اومدم.
به سختي بلند شدم و به سمت پذيرايي رفتم ولي خبري از كسي نبود...
تا خواستم به راهم ادامه بدم يهو چراغ هاي عمارت خاموش شدن و جلوم پرده اي از سياهي بود...
اسم ويجاندرا صدا ميكردم و ازش كمك ميخواستم ولي هيچي...!

توي خاموشي اهسته اهسته قدم برميداشت از لمس اسيا متوجه شدم تو آشپزخونه ام...
كمي كه قدم برداشت متوجه چيزي جلوي پام شدم... سريع دستم به سمتش بردم و متوجه شدم يك بدنه! دستم كه به طرف سرش بردم متوجه خيسي شدم و سريع بلند شدم و فانوسي كه روي ميز بود با كبريت كنارش روشن كردم و به سمت اون جسم برگشتم و متوجه ويجاندرا شدم!
سر غرق در خونش تو آغوش گرفتم و اروم صداش ميكردم و اشك ميريختم...
خداروشكر كردم زندس. با به اين ماجرا فيصله ميدادم اونم هرچه سريع تر!

با فانوس توي دستم به طرف حال رفتم بلند مايا صدا زدم...

- مايا!!! دختر مامان كجايي...؟ بيا اينجا... بيا مامان ميخواد جبران كنه...

از حرفم نگذشته بود كه چراغ ها روشن شدن و جلوم ظاهر شد همون طور كه بود ترسناك...

روي زمين نشستم و لبخندي زدم و گفتم :

- دختر مامانش، ماياي من چطوره... دلم برات تنگ شده بود ماماني... ميدونم در حقت بدي كردم ميخوام از اين به بعد مامان خوبي باشم

- دروغ ميگي!

- نه عزيزم... ميخوام بغلت كنم... برات غصه بخونم... لالايي بخونم... دوستت داشته باشم

كم كم به همون ظاهر زيباي بچگونش برگشت و به سمتم اومد :

- واقعا؟


- اره عزيزم...

ناگهان با صداي زني به سمتش برگشتيم... سارا بود كه با عصبانيت گفت:

- نه مايا! اون داره گولت ميزنه اون تورو دوست نداره!

- سارا!!!

- چيه ميرا؟ فكر كردي براي كمك به تو اينجام؟ نه عزيزم من اومدم تا به مايا كمك كنم

- اينكار نكن سارا...

- چرا؟ چرا هميشه خوشي بايد مال تو باشه؟ مگه من ادم نيستم؟تو همه چيز خراب كردي...


- چي رو؟ چي ميگي!اينكار نكن سارا!

به سمت يورش اورد و گلوم توي دستاش گرفت:

- تو راج ازم گرفتي! خوشبختي ازم گرفتي! نميزارم حالا تو خوشبخت باشي

- مايا ماماني من خيلي دوست داشتم و دارم

- نه مايا اون داره بهت دروغ ميگه

مايا بغض كرده بود و با حرف سارا بلند بلند گريه كردن شروع كرد و دورش ابري سياه پديد اومد و مثل گردباد شروع كرد به چرخيدن

- سارا ولم كن! من راج ازت نگرفتم اون خودش اومد سمتم!

- تو بايد بميري!


- سارا من ...

اين پارت دوست داشتين

اين پارت دوست داشتين