آدم ها، وعده وعید هایِ پوشالیند.
شانه هایشان تکیه گاه نیست، همراه نیستند،
حتی زبان هایشان به راستی نمیچرخد.
نمیدانم چرا با این احوال، همچنان اسیر آنها هستم.
_میچکا
شانه هایشان تکیه گاه نیست، همراه نیستند،
حتی زبان هایشان به راستی نمیچرخد.
نمیدانم چرا با این احوال، همچنان اسیر آنها هستم.
_میچکا