👇

مسائل اینچنین اطراف ماها زیاده حالا چرا باورمندان تصور می کنن که ناباوران خیلی سرخوش هستن و حال خوبی رو تجربه می کنن این نشان از ترس و ضعف خودشون در رویاروی با چنین چالش هایی در زندگی داره . صحبت رو کوتاه کنم با متنی از کتاب وقتی نیچه گریست :
من می خواهم گوش به زنگ و هوشیار باشم. نمی خواهم از هیچ یک از تجربیات درونی ام جدا شوم! اگر تنش، هزینه ای است که باید برای بصیرت پرداخت، بگذارید چنین شود! من برای پرداخت آن، به اندازه ی کافی ثروتمند هستم.... . موفقیت من به دلیل هوش و فضیلت زیاد به دست نیامده، بلکه ناشی از شجاعت و اشتیاقی است که موجب می شود خود را از آسایشی که توده ی مردم به دنبال آنند، آزاد کنم و با تمایلات قوی و شرارت بار، رو در رو شوم. پژوهش و دانش از بی اعتقادی آغاز می شود و بی اعتقادی به خودی خود، فشار می آفریند! تنها سرسختان و نیرومندان، در برابرش تاب می آورند. آیا می دانید پرسش واقعی یک متفکر چیست؟... پرسش اساسی این است: چه میزان حقیقت را تاب می آورم؟ این از عهده ی آن دسته از بیماران شما که به دنبال کاهش فشار و دستیابی به یک زندگی آرام هستند، خارج است.
وقتی نیچه گریست

«از دوست»