پادشاهی #دارای داراب چهل ساله بود
بخش ۷

دبیر جهاندیده را پیش خواند
بیاورد نزدیک گاهش نشاند

یکی نامه بنوشت با داغ و درد
دو دیده پر از خون و رخ لاژورد

ز دارای داراب بن اردشیر
سوی قیصر اسکندر شهرگیر

نخست آفرین کرد بر کردگار
که زو دید نیک و بد روزگار

دگر گفت کز گردش آسمان
خردمند برنگذرد بی‌گمان

کزو شادمانیم و زو ناشکیب
گهی در فراز و گهی در نشیب

نه مردی بد این رزم ما با سپاه
مگر بخشش و گردش هور و ماه

کنون بودنی بود و ما دل به درد
چه داریم ازین گنبد لاژورد

کنون گر بسازی و پیمان کنی
دل از جنگ ایران پشیمان کنی

همه گنج گشتاسپ و اسفندیار
همان یاره و تاج گوهرنگار

فرستم به گنج تو از گنج خویش
همان نیز ورزیدهٔ رنج خویش

همان مر ترا یار باشم به جنگ
به روز و شبانت نسازم درنگ

کسی را که داری ز پیوند من
ز پوشیده‌رویان و فرزند من

بر من فرستی نباشد شگفت
جهانجوی را کین نباید گرفت

ز پوشیده‌رویان بجز سرزنش
نباشد ز شاهان برتر منش

چو نامه بخواند خداوند هوش
بیاراید این رای پاسخ‌نیوش

هیونی ز کرمان بیامد دوان
به نزدیک اسکندر بدگمان

سکندر چو آن نامه برخواند گفت
که با جان دارا خرد باد جفت

کسی کو گراید به پیوند اوی
به پوشیده‌رویان و فرزند اوی

نبیند مگر تخته گور تخت
گر آویخته سر ز شاخ درخت

همه به اصفهانند بی‌درد و رنج
ازیشان مبادا که خواهیم گنج

تو گر سوی ایران خرامی رواست
همه پادشاهی سراسر تراست

ز فرمان تو یک زمان نگذریم
نفس نیز بی‌راه تو نشمریم

بکردار کشتی بیامد هیون
دل و دیدهٔ تاجور پر ز خون

@shahname_ferdoosi