تفکر انتخاباتی ، تعقل حزبی

Jahan Heydari:
#لزوم_مذاکرات_استمرار_برجام


🔸ارتباط FATF با منافع ملی


▪️داریوش قنبری*


✍چندی است که بحث الحاق ایران به کنوانسیون مبارزه با حمایت مالی تروریسم و بررسی این موضوع حاشیه‌های زیادی در مجلس ایجاد کرده و دلواپسان همچون موارد گذشته بدون درک و آگاهی دقیق از این کنوانسیون با توسل به ابزارهای مرسوم خود یعنی ایجاد تنش در مجلس موفق شدند بررسی این طرح را تا 2 ماه به تاخیر بیندازند.

✍ دراین راستا باید اذعان داشت که لایحه الحاق ایران به CFT با هدف جلوگیری از وارد آمدن آسیب‌های اقتصادی و سیاسی به کشور و ایجاد زمینه‌ای برای برقراری ارتباط با جامعه بین‌الملل بوده و منافع ملت ایران را در نظر داشته است. از طرف دیگر در ارتباط با کنوانسیون بین‌المللی مقابله با تامین مالی تروریسم ذکر این نکته ضرورت دارد که تا به امروز اکثریت قریب به اتفاق کشورهای جهان با هدف محدودسازی سازمان‌های تروریستی به این کنوانسیون ملحق شده و تنها چند کشور معدود از جمله ایران هنوز به این کنوانسیون محلق نشده‌اند. ناگفته پیداست که عدم الحاق کشورها به این کنوانسیون در افکار عمومی جهان چه بسا به معنای حمایت از سازمان‌های تروریستی تلقی شده و عملا این کشورها را در مقابل جامعه بین‌الملل قرار دهد و به تبع آن محدودیت‌هایی برای حامیان تروریست اتخاذ خواهد شد که از جمله آنان می‌توان به ایجاد محدودیت در مبادلات بانکی در عرصه بین‌الملل اشاره کرد.

✍ در چنین شرایطی همه کشورها به نوعی مکلف هستند که برای مبارزه با سازمان‌های تروریستی و جلوگیری از تامین مالی این سازمان‌ها به این کنوانسیون بین‌المللی ملحق شوند. آنچه که در هفته‌های گذشته پیرامون این موضوع در مجلس اتفاق افتاد بیشتر ناشی از فشار برخی گروه‌های ذی‌نفوذ از خارج مجلس بود. برخی از نمایندگان نیز اشاره کرده‌اند که پیامک‌های تهدیدآمیزی در این مورد به آنها رسیده است. از این جهت این انتظار از مجلس وجود دارد که در راستای منافع ملت قدم بردارد که نماینده‌‌ها نیز قطعا در همین مسیر حرکت خواهند کرد. امیدواریم که مجلس منافع ملی را بیشتر در نظر بگیرد تا از تحمیل هزینه‌های غیر ضروری به کشور خودداری به عمل آید. یقینا با توجه به این که همه کشور‌ها پذیرفته‌اند که در چهار چوب FATF کار کنند راهی جز الحاق ایران به این کنوانسیون وجود ندارد، اما بحث اینجاست که تاخیر در قرار‌دادی که موجب ایجاد خسارت به کشور شود را قبول نخواهیم کرد.

✍ وقتی راه مشخص است و کارشناسان اقتصادی عنوان می‌کنند بدون عضویت در این کنوانسیون نمی‌توان به راحتی با جهان مراودات مالی داشت، نباید راهی غیر کار‌شناسانه در پیش گرفت چرا که روابط بین‌الملل چارچوب‌های علمی خاص خودش را دارد و اگر در چارچوب پذیرفته شده حرکت کنیم منافع کشور تامین شده و در غیر این‌صورت کشور با آسیب مواجه خواهد شد.

✍از این جهت زمانی که روشن است در صورت عدم الحاق به این کنوانسیون عملا امکان محاوله مالی با جهان خارج را نداریم، عدم پذیرش یا تاخیر در پذیرش چیزی جز زیان و خسارت برای منافع ملی به دنبال نخواهد داشت. امید می‌رود که نمایندگان مجلس با درک درست و به موقع از موقعیت بین‌المللی و شرایط ادامه حیات کشورمان در نظام بین‌الملل از تصمیماتی که به منافع ملی آسیب می‌زند پرهیز کنند.

* کنشگر سیاسی اصلاح‌طلب

▫️منبع: روزنامه آرمان، 28 خرداد 97

🅱 @barjamirani

📝توسعه، انتخابات ، ارتباطات سياسي
( مسعود محمدي، دانشجوي دكتراي اقتصاد)
✏️توسعه نظام مند ،كارآمدي نظام تصميم گيري و كارايي نظام سياسي ابعاد مهم توسعه و پيشرفت در ساختارهاي مرسوم قدرت حتي در كشورهاي جهان سوم و كشورهاي با اقتصاد نوظهور مي باشند.
✏️توسعه همه جانبه فرهنگي سياسي و اجتماعي از اهداف اصلي كشورهاي در حال گذار بوده به طوري كه كمبود هر يك از مولفه هاي فوق از عوامل اصلي بروز شكاف عميق دولت-ملت و بحران هاي سياسي در دهه گذشته بوده است.
✏️تخصيص بهينه امكانات و منابع از سوي دولت مركزي به صورت يكپارچه و نظام مند به تمام نقاط هدف توسعه بروز يكپارچگي نظام مند را رقم خواهد زد.به طوريكه دولت هاي محلي و مقامات سياسي محلي جهت توسعه مناطق خود همواره به دنبال تخصيص هاي مناسب اجتماعي ، سياسي و اقتصادي براي مناطق خود بوده و در اين فرايند توسعه خواهي و تخصيص طلبي خوشبختانه و شوربختانه نقش روابط سياسي و همبستگي با كانون هاي قدرت سياسي و ارتباط عميق با نظام تصميم گيري نقش محوري در تخصيص و گسيل منابع و امكانات به دولت ها و مقامات محلي و استاني داشته است.
✏️از دوجهت ميتوان به موضوع فوق نگريست:
١-آيا اساسا مقامات محلي بدون ارتباط سياسي و وجود كانال هاي ارتباطي قوي با ساختار تصميم گيري كشور مي تواندد به فرايند توسعه استان خود كمك كنند؟ ايا حضور بين توده هاي مردم و نشستن در دل مردم و بازي رواني " از جنس مردم بودن" كمكي به فرايند توسعه در استان هاي غيربرخوردار مي كند؟ و آيا نميتوان هم مردمي بود و هم روابط سياسي قوي داشت؟
٢-اگر فرض استفاده از قدرت سياسي براي تخصيص بهينه امكانات به مناطق غيربرخوردار و كمتر توسعه يافته را مخل ادبيات توسعه متوازن در كشورهاي در خال توسعه ندانيم آنگاه بايد پاسخي عميق به اين پرسش بدهيم كه " آيا فرايند انتخابات و انتخاب نيروهاي سياسي توسط استان ها جهت قانون گذاري و چانه زني سياسي ، بدون عقبه سياسي و كارامدي مي تواند منتج به نتايج مطلوب براي استان شود؟ و آيا حضور و سخنراني در همايش هاي سياسي مصداق روابط سياسي داشتن است؟"

✏️مسایل اقتصادی چون بیکاری بالا و فقر ، مسایل محیط زیستی چون ریزگردهای استان ايلام و مسایل اجتماعی دال بر این است که اقتصاد و جامعه ما به جای یک مساله و یک اولویت با تعداد زیادی مساله و اولویت همزمان درگیر است.

✏️اقتصاد و توسعه استان دچار بحران فراگیر توسعه است. بمانند خانه کلنگی بسیار فرسوده ای شده است که دست به هر جاییش میزنی، مشکلی از جایی دیگر سرباز می زند. راه کار تعمیرات جزیی پاسخگو نیست. خانه باید بازسازی اساسی بشود. گریزی جز این نیست. تا دیر نشده باید به استقبال آن رفت.

✏️ الزام و پیش شرط چنین بازسازی در حوزه اقتصاد نیست. در حوزه سیاست است که باید بر مبنای اصل «جهاني فکر کن ملی عمل کن»، بازسازی شود. اقتصاد در تله سیاست گرفتار است. تغییرات نهادی در حوزه سیاست پیش شرط رهایی اقتصاد از تله بحران فراگیر توسعه و قفل شدگی یا شکست نظام مند است.

انتصابات استانی و نقش آفرینی محافل به جای احزاب
✍🏽 جهانگیر حیدری ✍🏽
احزاب نماد تکثرگرایی سیاسی در یک نظام دموکراتیک می باشند و کارویژه یا وظیفه ی اتصال آفرینی بین مردم با حکومت یا دولتها را عهده دار می باشند. به عنوان مثال در کشور عراق طیفی از احزاب پرشمار (سکولار، کمونیست، شیعه محور، سنی محور، قوم محور و...) در انتخابات اخیر نقش آفرینی نمودند. در وهله ی اول، احزاب پرشمار کانالی را به منظور ارتباط مردم با رأس هرم قدرت سیاسی فراهم می نمایند. در این کانال فرایند انتخابات کارساز می باشد و خواست و مطالبه ی طیف ها و ذائقه های فراوان موجود در جامعه را به رأس هرم قدرت سیاسی مخابره می کند. از طرفی ذائقه هایی که از اقبال عمومی بیشتری برخوردار بوده اند، موقعیت و جایگاه تشکیل دولت و تصمیم سازی و تصمیم گیری کلان و خُرد سیاسی را می یابند. اما در ایران چنین نیست. احزاب به راحتی و بدون فشار امنیتی فرصت شکل گیری و نقش آفرینی و مشارکت در عرصه های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و... نمی یابند. به جای اینکه مطالبه ی اول شهروندان تقویت حضور و ظهور احزاب باشد، بسیاری به اشتباه تحزب گرایی را عامل ناکارآمدی سیستم سیاسی ایران می دانند.
البته جریانات سیاسی همچون اصلاح طلب و اصول گرا که نقش احزاب را بازی می کنند، کارنامه ی درخشانی ندارند. ناکارآمدی ها ریشه در محفل گرایی منتسبین به این جریانات دارد. شماری بر گلوگاه های حزبی و جریانی تکیه زده اند که نقش اساسی خود را صرفاً خاص ایام انتخابات و آن هم از طریق هیاهو و هیجانات سیاسی می دانند. لیست ها را تنظیم و ورود به لیست را مشروط به پرداخت های نقدی و رانت و... می نمایند. چه بسیار نخبگان و متخصصینی که فرصت ورود به لیست را از دست می دهند. در روزهای بعد از انتخابات نه در راستای اعتلای آگاهی عمومی، کادرسازی، پشتیبانی و حمایت از نخبگان، جامه ی عمل پوشاندن به شعارهای ایام انتخابات تلاشی می کنند و نه قدردان توده ای هستند که با رأی خود بخت برندگی و پیروزی را به آنها هدیه نموده اند.
تشکیل محافل تنها هنر این حزب گرایان بی خرد است. به صورت محفلی در رابطه با پست ها و مناصب و عزل و نصب ها اعمال نظر می کنند و بر رأی و موج آراء شهروندان سوار می شوند. گاهی چهره شان چنان منفور است که اگر نباشند جریان منتسب به آنها از اقبال عمومی بیشتری برخوردار خواهد بود. هنر دیگر آنها پست فروشی است، به عبارتی عامیانه باید سبیل این موج سواران و انحصارگران آراء جریانی خاص را چرب نمود تا به پست و مقامی رسید.
نه تخصصی سیاسی دارند و نه توان سخنرانی و گفتگوی سیاسی چند دقیقه ای در خود مهیا نموده اند. در کارزار سیاسی سربازانی بی نام و نشان اما در تقسیم غنایم، بر سهمی بس بزرگتر از قد و قواره خود چنگ می اندازند، امتیاز می گیرند، رانت می خورند و رانت می گیرند، و در آخر عزل و نصب یک فرماندار هم، باید با صلاح دید این باند محفلی و غیر سیاسی باشد.
همین است که جریانی دیگر بر سر تحزب گرایی می کوبد و آن را به چماقی علیه خودتان تبدیل کرده است......

توان محیطی و ناتوانی مدیریتی در سطوح استانی!!!
✍🏽جهانگیر حیدری✍🏽
منظور از تیتر فوق این است که توان های محیطی و اکولوژیک یک استان «اعم از منابع زیرزمینی و روزمینی، فرصت ها و جاذبه های اکوتوریستی و ژئوتوریستی، موقعیت جغرافیایی و پیوستگی جغرافیایی با بازارهای مصرف برون مرزی و حتی توان هایی که ریشه در جمعیت و کیفیت جمعیتی یک استان از قبیل میزان سطح سواد، میزان تسلط جمعیت بر مهارت های زندگی و تخصصی و...» تطابق و هماهنگی معنی دار و قابل قبولی با سطح توسعه آن استان ندارد. تنها یک استان «مثلا استان ایلام» با چنین وضعیتی مواجه نیست. در استان سیستان و بلوچستان، شهرستان چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران است که می تواند به مراتب از دبی و کراچی و بنادر هندوستان پررونق تر باشد اما نیست. استان خوزستان یکی از ستون های اساسی کشور در زمینه تولید و صدور نفت و مشتقات است، اما وضعیت توسعه به مراتب بدتر از استان های دیگر است. همچنین استان بوشهر. در شمال کشور استان های سبز ما به تناسب توان کشاورزی و توریستی خود اصلا توسعه نیافته اند. تنها استان مازندران و گلستان به مراتب موقعیتی بهتر از کشور هلند دارند. اما درآمد سرانه، میزان تولید محصولات کشاورزی، میزان تولید محصولات دامی و لبنی هلند کجا و استان های مذکور کجا؟!! استان خراسان شمالی دارای این پتانسیل است که آسیای مرکزی و کشورهای محصور در خشکی آن را با کمترین فاصله و امن ترین فاصله به چابهار «تنها بندر اقیانوسی ایران» متصل نماید. به منظور جلوگیری از اطاله ی کلام از ذکر جزئیات و دیگر استان ها صرف نظر می گردد.
حال سوال اینجاست، علت چیست؟ و چرا این استان ها و منجمله استان ایلام متناسب با توان ها و پتانسیل های خود توسعه نیافته اند؟ شماری از نخبگان و دانشگاهیان جواب این سوال را بدین گونه پاسخ گفته اند. مدیریت این داشته ها و پتانسیل ها در دست کسانی بوده است که از فیلتر قبیله گرایی و حزب گرایی به سطوح مدیریتی دست یافته اند، بنابراین پتانسیل ها و داشته های بالقوه به بالفعل مبدل نگشته و شکوفا نشده اند، در نتیجه در کوران توسعه ما عقب مانده ایم!!!!
چنین پاسخی آدرس غلط دادن است. مگر مدیران استانی از هر فیلتری بگذرند، توان تصمیم گیری و خودمختاری در تصمیم و اجرا دارند؟ مگر تنها ایلام با این وضعیت مواجه است که تقصیر را گردن مدیریت استانی انداخت؟ بوشهر، خوزستان، کردستان، سیستان و..... چی؟ مگر در بغل دست عسلویه روستا و شهر بدون گاز کشی نداریم؟!!!
عامل اساسی توسعه نیافتگی استانی ریشه در نوع نظام سیاسی حاکم بر این عرصه ی جغرافیایی دارد. نظام سیاسی متمرکزی که ریز تا درشت تصمیمات در مرکز گرفته شده و به پیرامون دیکته می گردد. نظامی که به علت دغدغه های امنیتی و استراتژیک از حواشی دل بریده است. نظامی که 90 درصد صنایع را در چهار استان مرکزی، تهران، قزوین و اصفهان متمرکز و تجمیع کرده است. تمامی معضلات و نارسایی های مدیریتی در مقابل نظام سیاسی به شدت متمرکز، پر کاهی نیست. آدرس غلط ندهیم.
البته در غالب آدرس غلط دادن، می توان بر افکار عمومی و توده ی مأیوسی که غم نان دارند، سوار شد و سبدی از رأی چید....

🔻 آگاهی اجتماعی ناشی از منازعه گروه‌هاي رقیب
رحیم زایرکعبه | دکترای جامعه‌شناسی

مهم‌ترین منبع تاثيرگذار داخلی بر شکل‌گیری و تقویت آگاهي اجتماعي، مبارزه و منازعه بين گروه‌هاي رقیب در داخل جامعه ایران هست كه خواهان استقرار اهداف و منافع خود در قالب باورها و ارزشهاي اجتماعي هستند. گروه‌های مذکور را مي‌توان در ابعاد چهارگانه تحت عناوين زير ياد كرد: حاميان جامعه توده‌اي در مقابل فعالان جامعه مدني؛ مبلغين فرهنگ سنتي در مقابل روشنفكران فرهنگ مدرن؛ بازاريان طرفدار اقتصاد ليبرالي در مقابل سرمايه‌داران اقتصاد دولتي و نهايتا احزاب محافظه‌كار در مقابل احزاب اصلاح‌طلب. اين گروه‌ها به طور مستقيم و غيرمستقيم در راه استقرار باروها، ارزشها و هنجارهاي خود كه به نوعي بيانگر منافع و مصالح آنهاست در حال مبارزه و منازعه هستند. گروه‌هاي مذکور برای رسیدن به اهداف و منافع خود دست به ایجاد و تبلیغ آگاهی اجتماعی خاصی می‌زنند. چنانکه گروه‌هايي که حامي جامعه توده‌اي، مبلغ فرهنگ سنتي، سرمايه‌دار اقتصاد دولتي و جزو احزاب محافظه‌كار هستند، سعی دارند نوعی آگاهی ایدئولوژیک را ترویج و تبلغ کنند تا توجیه‌گر اهداف و منافع آنان باشد. در مقابل، گروه‌هايي که فعال جامعه مدني، روشنفکر فرهنگ مدرن، طرفدار اقتصاد لیبرالی و جزو احزاب اصلاح‌طلب هستند، تلاش می‌کنند با موضع‌گیری در مقابل آگاهی ایدئولوژیک گروه رقیب، آن را به چالش کشیده و اهداف و منافع نهفته در پشت آن را برملا سازند و از طریق همین افشاسازی، نوعی گفتمان مقاومت و آگاهی رهایی‌بخش به وجود آورند که بتواند سلطه آگاهی کاذب و ایدئولوژیک را ساختارشکنی کند.

Dr. Karimipor:
آشنا و بیگانه
@Karimipour_K
❌بسان خانی که به رعیتش دستوردهد،ازایران خواست که چه ها بکند و از چه ها دست بردارد؛ولی این تنها پمپئو نیست که از چندی پیش با ملتی کهن،چنین برخورد تحقیرآمیزی آغازیده است،او شایدبه عنوان وزیر مشاور در امورخارجه توانمندترین قدرت نظامی تاریخ بشر،خود را محق برای دخالت در امور کشورهای دیگربپندارد،ولی سعودی و امارات و بحرین چه؟! مگر طی چند ماه گذشته،رفتار و کردار آنان نسبت به ایران،کمتر تحقیر آمیزتر بوده است؟!

❌این که خواست های پمپئو درست یا نادرست، شدنی یا ناشدنی است،مبحث کلان دیگری است که در جایش باید تحلیل شود؛ولی دستور صادر کردن به دولتی که هم اینک گستره ی اقتدارش از مدیترانه تا هندوکوش کشیده شده جای شگفتی دارد؛آن هم از سوی ابرقدرتی که در72 سال اخیر به رغم توان غول آسایش،تقریبا در هر حمله ای به کشورهای دیگر شکست خورده یا ناکام مانده است؛از کره تا ویتنام، از عراق تا افغانستان و از سومالی تا سوریه.بله واشنگتن توانسته چند روزه کشوری خُرد و ذره ای همچون پاناما را را اشغال نماید، ولی یادمان نرود که این ارتش قدر قدرت،چگونه در جنگل های حاره ای هندوچین با نزدیک به 55000 کشته و بیش از 330000 هزار معلول، شکست خورده و ناگزیر به پذیرش پیمان پایان نبرد 13 ساله شد؛ و امروزه روز نیز پس از 18 سال هزینه و نبرد،از پس چند هزار طالب کوه نشین بر نمی آید.پس چه شده که واشنگتن و ریاض و تل آویو، شمشیر از رو کشیده اند؟ ما که در نشیب جنگ تحمیلی، و در شرایط خونین شهری، لرزه بر اندام دشمنان می انداختیم،چرا در این شرایط که بسان دوره ساسانی از کرانه های مدیترانه تا خاور را پوشش داده ایم،چنین تحقیر آمیز مورد خطاب قرار می گیریم؟!

❌هیچ گمانی ندارم که بیگانگان چشم اسفندیار ما را دیده اند؛ آنان بر این گمانند که «قدرت اخلاقی» ایرانیان به رغم نفوذ و اقتدار منطقه ای، در بدترین شرایط است. یادمان باشد که امکان شکست خوردن ملتی 80 میلیونی از بیگانه،تنها اندکی کمتر از محال است،آن هنگام که قدرت اخلاقی مناسبی داشته باشند.

❌یکپارچگی ملت و دولت و همبستگی و یکدلی اقشار و احزاب،به ویژه در برابر زیاده خواهی بیگانه،بنیاد قدرت اخلاقی را تشکیل می دهند؛ولی دشمنان بیگانه که رگ خواب این ملت را یافته و پیاپی شهروندان ایرانی را کنترل می کنند،روندکُلفت تر شدن دیوار بی اعتمادی میان ملت و دولت را رصد و همان نقطه را چشم اسفندیار ایران و ایرانیان پنداشته اند.

❌جنابان هیات حاکمه،خوب می دانیدکه به هنگام لزوم،این ملت برای پیکار با اسکندر و چنگیز و تیمور،منتظر اصلاحات شما نخواهد ماند،و دفاع ازاین خانه را مشروط به انجام اصلاحات نخواهد کرد،ولی بدانید که این تنها رویکرد و کارکرد شما و شیوه کشور داری شما بوده که دشمنان را پُر رو و گستاخ کرده است.پس تا دیر نشده،بیایید درخواست های این ملت را در دستور کار قرار دهید.آنان دیگر با شعار راضی نمی شوند،زیرا به شعوری ژرف دست یافته اند. خدای را سوگند،اگر اراده کرده و بخواهیم،با بکارگیری خرد ناب و هماهنگی و همبستگی سه قوه،تا پایان تابستان 97، بیش از 35 درصد مشکلات این کشور به سادگی حل و فصل خواهد شد. با تغییر رویکردها می توان مردم را امیدوار کرد.از تغییر نترسید،این تنها حکمرانان سست مغزند که همواره ازتغییر درهراسند.
به هر روی تردید ندارم که زمینه ساز هجمه های اخیر،خودی ها و هیات حاکمه است و نه بیگانه،که :

من از بیگانگانگان هر گز ننالم
که با من هر چه کرد،آن آشنا کرد

@Karimipour_K
id:@karimi_pour