قَطْرُ المَطَر

👆حجاج بن یوسف ثقفی (41-95هجری قمری) از خشن‌ترین و خونریزترین کارگزاران بنی‌امیه بود که نقش مهمی در تحکیم حکومت این خاندان ایفا کرد و دست کم 120هزار نفر را از دم تیغ گذراند، اما همین موجود سفاکْ سخنوری کم‌نظیر هم بود که با بلیغ‌ترین سخنرانی‌های تهدیدآمیز و البته بس موجز، مخالفان را تا سرحد مرگ می‌ترساند و هر که را زهره‌ای برای نفَسی می‌ماند بی‌پروا می‌کشت. در سال 75 هجری، عبدالملک بن مروان برای فرونشاندن اغتشاشات عراق زمام حکومت آن سرزمین را به حجاج سپرد. او هم فقط با 12 مرد جنگی و با چهره‌ای پوشیده وارد کوفه شد و در مسجد شهر خطبۀ معروف «أنا ابن جلا وطلاع الثنايا متى أضع العمامة تعرفوني» را ایراد کرد و بر آنجا مسلط شد و پس از آن، به بصره رفت. در بصره نیز خطبه‌ای خواند که فردا در کلاس بررسی خواهیم کرد.

🥀 نفس‌هامان تنگ است و مهلت دیدارها هم اندک، ولی همچنان با همیم و به هم لطف و مهر هدیه می‌دهیم.
همراه همیشگی‌مان، #محسن‌باهر، هر بار به بهره‌ای از هنرش میهمانمان می‌کند. این بار هم طرح زیبای او برای کتاب جبران را ببینید:

علی کل، جسورنا الهشة مخطوفة...
سنجمع شملنا ونستدفئ بالأدب والفن والفكر والثقافة.

عجالتاً تأخيرها و وقفه‌ها را ندیده بگیرید، که چراغ‌های رابطه تاریک‌اند و دریچه‌ها مسدود.

امکثوا إني آنست ناراً...
🥀

دوستانم به سرعت آمده‌اند و از کنه ماجرا می‌پرسند و بعضی هم از صاحبان این قلم‌ها👆.
بگذارید با تعبیر امام علی بگویم که هذه شقشقة هدرت...
اما #عین‌القضات‌همدانیِ نازنین بود که به یاری‌ام آمد در ابراز هزار تردید و اضطراب، و
#نزار‌قبانیِ عزیز بود که از قول‌های گزاف می‌گفت خطاب به محبوبه‌ای که:

«أدرکتُ أنکِ لا تُقتلین بهذي السهولة
فأنت البلاد وأنت القبیلة
وأنت القصیدة قبل التکوّن...»

دانستم که تو به این آسانی کشته نمی‌شوی. آخر، تو کشوری، تو قبیله‌ای، و تو شعری، از پیش از آفرینش...


با مهر و ارادت...

هر چه می نویسم پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه این روزها نوشتم همه آن است که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست، نه هر چه درست و صواب بود، روا بود که بگویند… و نباید که در بحری افکنم خود را که ساحلش بدید نبود، و چیزها نویسم بی خود که چون وا خود آیم بر آن پشیمان باشم و رنجور. ای دوست، می‌ترسم و جای ترس است از مکر سرنوشت… حقا و به حرمت دوستی که نمی‌دانم که این که می‌نویسم راه سعادت است که می‌روم یا راه شقاوت؟ و حقا که نمیدانم که این که نبشتم طاعت است یا معصیت؟ کاشکی یکبارگی نادانی شدمی تا از خود خلاصی یافتمی. چون در حرکت و سکون چیزی نویسم، رنجور شوم از آن بغایت. و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم، هم رنجور شوم. چون احوال عاشقان نویسم نشاید، چون احوال عاقلان نویسم هم نشاید، و هر چه نویسم هم نشاید، اگر هیچ ننویسم هم نشاید، اگر گویم نشاید، و اگر خاموش گردم هم نشاید، و اگر این واگویم نشاید، و اگر وانگویم هم نشاید، و اگر خاموش شوم هم نشاید!

ولکن إلى أین أذهب؟
إن الشوارع مغسولة بالمطر
إلی أین أدخل؟
إن مقاهي المدینة مسکونة بالضجر

ولى آخر کجا بروم؟ خیابان‌ها را باران شسته و کافه‌ها را دلتنگی وبی‌قراری گرفته...

وعدتک أن لا أفکر فیک إذا تمرضین
وأن لا أخاف علیک
وأن لا أقدم ورداً
وأن لا أبوس یدیک

قول داده بودم وقتی مریض می‌شوی نگرانت نشوم و برایت گل نفرستم و بر دستانت بوسه نزنم

وعدتک أن لا أحبک
یا للحماقة
ماذا بنفسي فعلت؟
لقد کنت أکذب من شدة الصدق
والحمد لله أني کذبت

قول داده بودم که دوستت نداشته باشم! چه بلاهتی! با خودم چه کردم؟ از شدت صداقت بود که دروغ گفتم و خدا را شکر که دروغ گفتم...

مصیبت اینجاست که حالا تو مریض شده ای، بیشتر از پیش...

"اگر مخیر کنندم که با ناز و نعمت نزد یزید بمانم و نغمه سر دهم
یا گرسنه پشت حسین نماز گزارم
گرسنه پشت حسین نماز خواهم گزارد!..."