hyp

نور خواهم خورد!

این فقط ترس تنها ماندن در تاریکی ست.

سیاره‌ی عجیبی‌ست و آدم‌های عجیب روی آن.
در برابر زمان كوتاه می‌آیند، اما قبولش ندارند
برای مخالفت خود روش‌هایی دارند.
تصویرهایی می‌سازند مثل این:

در نگاه اول چیزه خاصی نیست.
آب دیده می‌شود.
یكی از ساحل‌هایش دیده می‌شود.
زورقی دیده می‌شود كه به سختی خلاف جهت آب حركت می‌كند.
بالای آب پلی دیده می‌شود، و آدم‌ها روی پل دیده می‌شوند.
مشخص است كه بر سرعت گام‌ها افزوده می‌شود
زیرا در همان لحظه
بارانی از ابر تیره باریدن گرفته
موضوع این است كه بعد هیچ اتفاقی نمی‌افتد.
ابر، رنگ و شكل خودش را تغییر نمی‌دهد.
باران نه شدت می‌گیرد نه بند می‌آید.
زورق بی‌حركت حركت می‌كند.
آدم‌ها روی پل می‌دوند
دقیقا به همان سویی كه لحظه‌ی پیش.

اینجا مشكل بتوانیم از توضیح صرف‌نظر كنیم:
این اصلا، تصویر معصومی نیست. اینجا زمان را متوقف كرده‌اند.
از رعایت قواعدش خوداری كرده‌اند.
قدرت نفوذ در جریان حوادث را از آن سلب كرده‌اند.
به آن اعتنا نكرده‌اند، تحقیرش كرده‌اند.

به خاطر یك شورشی ـ
شخصی به نام هیروشگه اوتاگاوا
( موجودی كه سال‌هاست مرده
به طور شایسته)
زمان سكندری رفت و افتاد.
شاید این فقط یك شیطنت بی‌معنی باشد
شیطنتی به اندازه‌ی فقط چند كهكشان
اما برای احتیاط چیزی به شرح زیر اضافه كنیم:

اینجا ارج نهادن به این تصویر
متأثر شدن و در شگفت شدن از آن
از نسل‌ها پیش
گاه به گاه باب طبع بوده.

كسانی هستند كه این هم برایشان كافی نیست.
حتی شرشر باران به گوششان می‌رسد
خنكی قطره‌ها را روی گردن و پشت احساس می‌كنند
پل و آدم‌ها را كه نگاه می‌كنند
انگار كه خودشان را دیده باشند
در همان دویدنی از جاده‌ی بی‌پایان
كه هرگز پایان نمی‌گیرد،
جاده‌ای برای طی كردن، تا ابد
و آنقدر گستاخند كه خیال می‌كنند این واقعیت دارد.

 

ويسلاوا شيمبورسکا

Before all things reborn again
You learn the painful breath of time
Cold morning stretches out your arms
To the mighty warmth of one golden sun
Seems all have gone insane for gold
All was created out of the night
We're all born from the burst of a star

The day you'll come to life you'll realize
Expanding force of life where you belong
And in the winter cold, with opened eyes
You'll find the strength to fight and stand upright

One day you'll walk the world and keep in mind
The heart you've been given in winter time
And through the bitter cold, with opened eyes
You'll find the strength to fight and stand upright

ولیکن در آن گوشه در پای کاج
چکیده ست بر خاک سه قطره خون

جوراب های دختر سر چهار راه سوراخه، آقای میم برای دانشجو های معماری ماکت میسازه و ساختمون های مسکن مهر بعد از نشست جزئی زمین ترک میخورن، یه نایلون آشغال از پنجره ی ماشین جلویی پرت میشه کنار راه، فلان پزشک به کسایی که زانوشون قابل درمانه میگه باید جراحی و تعویضش کنی و پول پارو میکنه و توی ساختمونشون به خاطر اینکه جای پارک برای همه ی ماشین های ایشون پیدا نمیشه معضل پیش اومده، آقای ح در عین حال صبح ها مرکز چهار کانون کار میکنه، برای ستون شعر روزنامه هم کار میکنه، شب ها هم توی آژانس مسافرکشی میکنه و بازم برای اجاره و آب و برق و گاز به مشکل میخوره. خانم س یه تعداد از محصل هاش رو ترم اول میندازه تا باهاش کلاس بگیرن، اونوقت ترم دوم نمره کامل براشون میذاره. دوغ فروش سرکوچه توی دوغ هاش آب میریزه، یکی از خونه فرار میکنه، کارمند قبرستون هشتاد میلیون جمع میکنه یه قبر میخره که بعدا بفروشه صد و سی تومن، به بچه ی دبستانی تجاوز میشه، اوقاف زمین های مردم رو بالا میکشه، یه خانم چند ماه به شوهرش که نگهبان یه کارگاه کوچیک بوده فشار آورده تا پول جمع کنه ایشون بره بینیش رو جراحی کنه، دستگاه های بیمارستان خرابه، دکه دار روبروی ورزشگاه تحلیلگر اقتصادی شده، سرویس ها دوبله پارک میکنن، بازاریاب ها اخراج و تعدیل نیرو میشن، البته به غیر از بازاریاب های لوازم آرایشی بهداشتی، هر روز بنگاه های معاملات ملکی پر از آدمایی میشه که وسعشون به اجاره ی یه اتاق چهل متری هم نمیرسه، ب که مهاجره و هیچی هم در بساط نداره صبح تا شب لیف میبافه، وسط کوچه های کنار کمربندی آشغال و ضایعات تپه شده، خانومه توی خیابون به دخترش فحش میده چون روسریش جمع شده اومده جلو و یه تیکه از پشت گردنش معلوم شده، پدره دخترش رو میزنه چون با اولین حقوقش مانتوی سرخابی خریده، یه جیب بر شب ها گوشه ی زمین خالی پشت دیوار زندون میخوابه، این وسط سیاستمدار ها با هم به اختلاف میخورن، گوشت کوب برقی یهو گرون میشه، پیرزن ها هر هفته به سمت مجالس روضه هجوم میبرن، کفش های پاشنه بلند و آزاردهنده به ردیف پشت ویترین چیده میشن، خریده میشن، پا ها تاول میزنن، سوال های قلمچی و سنجش رو میخرن، به بچه قرص خواب آور میدن میارنش گدایی، کارمند های بیمه رشوه دادن رو به یه رسم اجباری تبدیل کردن و خوشحالن، دختر چهارده ساله رو حالا به اجبار هم نه، با رضایت خودش که این وحشتناک تره شوهر میدن، روی پل مواد میفروشن، تلویزیون داره سخنرانی های چرند پخش میکنه، یکی مدارک پولشوییش رو به اسم یه پیرزن ساده ی توی روستا جعل میکنه، فاضلاب رو تخلیه میکنن تو رودخونه، یه کارگر روزمزد چند روزه وایساده و کار گیرش نیومده و احتمالا شب ها زنش رو کتک زده، خیرین مدرسه ساز اختلاس کردن، نماینده مجلس فامیل هاش رو برده برای پست های اداری، راننده اتوبوس پول خرد ها رو پس نمیده، شهرداری سگ های ولگرد کنار بزرگراه رو زنده زنده‌ چال میکنه، جوجه انتلکت ها میرن شهر کتاب لاته میخورن، بیمارستان برای بچه های سرطانی بودجه نداره، سطح علمی مدارس محدود به کنکوره، خونواده توی بدبختی غلت میزنه ولی دست از بچه زاییدن ورنمیدارن، وقتی یه تصادف ساده میشه همه فورا عصبی میشن و سر هم داد میزنن، ما هر سال درباره ی علم بهتر است یا ثروت، فقر، فرهنگ، زیبایی بهار را توصیف کنید و این چرت و پرت ها انشا مینویسیم، مرغ میپزیم، مرغ ارگانیکی که در واقع ارگانیک نیست، حراست هم هر بار به رنگ کیف شما گیر میده، ساده ترین دارو یعنی قطره ی اشک مصنوعی پیدا نمیشه... ما آدم های تقلبی، با فکر های تقلبی، با حرکات تقلبی، درگیر یه زندگی تقلبی و خوش خیالانه! وحشی های مدعی عزیز! توضیح بدید، اصلا معلوم هست اینجا چه خبره؟

آه

روز چندان طولانی بود
كه همسایه ام چراغ را دوباره افروخت
تا شاپركان را بدان فریب دهد.

مرگ خواهد آمد.
چشمان تو را خواهد داشت.