جنگل های هیرکانی

زیبایی و حس خوب کانال خانم نینوچکا و بچه هاشون حد نداره ✨

یادتونه دیشب چقدر غرغر میکردم؟
امشب شیر عسل خوردم، تو هال نشستم و موقع کوک گرفتن لباس جدید خوش رنگی که امروز تو کلاس دوختم، فیلم زودیاک رو دیدم. الان می‌خوام اتاقمو مرتب کنم و همه اش دلم میخواد نقاشی بکشم. فردا صبح با بابام میرم اداره پست و خیالم راحته.
نگفتم میگذره؟

ما بابلی ها به کدو معروفیم
امکان نداره مامانم تو باغچه اش سالانه کدو نکاره. الان هم درو باز کردم و با چهار پنج تا کدو روی راه پله مواجه شدم.
تازه امروز ناهار هم کدو داریم :,)

امروز صبح به ده نفر از دوستانم پیام دادم اما کسی یا جواب نمی‌داد یا آماده همراه شدن با من نبود.
باید به اداره پست سر میزدم و کتاب ها را ارسال میکردم. دوست داشتم بعد تمام شدن کارم در خیابان مورد علاقه ام قدم بزنم و سراغ کتاب فروشی ها بروم، کتاب راز داوینچی که جدیدا علاقه مند به خواندنش شده ام را ورق بزنم یا با کتاب جدیدی از موراکامی آشنا شنوم.
تنها سوار اسنپ شدم. معلوم نبود چه کسی به آن راننده گواهینامه داده، اول تا آخر درحال برخورد به ماشین های دیگر بود، آخر هم به یک ماشین برخورد کرد و برای دقایقی هر دو راننده پیاده شدند.
بخش وحشتناک ماجرا اداره پست بود، میگفتند سامانه کار نمیکند و نمیشود کاری را پیش برد. مردی کنار من ایستاده بود که اعصابش بسیار به هم ریخته بود و آن را با لحن و کلماتش نشان می‌داد. هیچ وقت از ادارات خوشم نمی آمد، به نظرم مردم تمام اعصاب خوردی و عقده هایشان را جمع می‌کنند و تا وارد ادارات می‌شوند، آن هارا رو سر کارمندان آن اداره خالی می‌کنند. مادرم نیز کارمند است، میگوید روزی ده ها مراجعه کننده دارد که به او و همکارانش با بی احترامی صحبت میکنند و ناسزا می‌گویند درحالی که کار آن ها تحت مدیریت و پاسخ‌گویی اداره مادرم نیست!
کارمند اداره پست می‌گفت هیچ معلوم نیست سامانه کی باز میشود و باید منتظر باشید. نمی‌خواستم منتظر باشم. میخواستم زودتر از آنجا فاصله بگیرم، از دنیای آدم بزرگتر ها، از وارد اجتماع شدن، از تنهایی از پس خود بر آمدن... فاصله بگیرم و به غار خودم برگردم. برای رسیدگی به همچین کارهایی همیشه پدرم همراهم بود، اما اینبار کیلومتر ها آن طرف تر، وسط زمین کشاورزی اش به کارهایش رسیدگی میکرد.
یک سال است که دانشجو ام و از وارد اجتماع شدن هنوز هیچ نمیدانم. امروز را روز مناسبی برای قوی بودن نمیدیدم. فرار را ترجیح دادم و دوباره اسنپ گرفتم. اینبار راننده خانم بود، که کاش نبود! در مواقع عصبانیت هنگام رانندگی جیغ میکشید، آن هم چه جیغی! همان لحظه بود که متوجه شدم هزار تومان کم دارم!! به همین خاطر زودتر از مقصد پیاده شدم و از آن خانم هم فرار کردم. مدام در حال فرار کردن بودم تا به غار خودم برسم.
بعضی از دوستانم پیام هایم را جواب دادند، حوصله صحبت کردن ندارم، احساس میکنم حوصله هیچ کدام از دوستانم را ندارم، باید بهشان حق بدهم، آن ها هم کار و زندگی خودشان را دارند. اگر این پیام را میخوانند ازشان عذرخواهی میکنم. میتوانم همه چی را گردن pms بی اندازم. بی شک تقصیر pms بیچاره است

چند ماه اخیر متوجه شدم بهشتی تو گیلان وجود داره به نام ماسال.
رفتن به ماسال وارد لیست آرزو ها میشود.

دبیرستان که بودم نه به اینترنت دسترسی داشتم و نه میتونستم زیاد کتاب بخونم. از سال یازدهم کتاب خوندن رو گذاشته بودم برای آخر شبا که برنامه ریزی درسی ام تموم میشد اما بعد یه مدتی همون چند صفحه با عذاب وجدان کتاب خوندن هم کنار گذاشتم.
خلاصه که روز و شب هامون تبدیل شده بود به درس ، درس ، درس!
اون روزا هیچ دوست نزدیکی هم نداشتم، نمیتونستم به دوستای قدیمی ام هم زنگ بزنم، چون احساس میکردم حالا اون ها هم درگیر درسن و کسی فرصت وقت گذاشتن برای دیگری رو نداره!
اینجا بود که سعی کردم با کوچک ترین چیزا روح گوشه گرفته و ناراحت خودمو خوشحال کنم.
مثل چی؟ مثل آسمون ۶ صبح! مثل دیدن یه قاصدک تو هوا و گرفتنش و آرزو کردن.
اینطوری بود که صبح با دیدن چهره صورتی و نارنجی آسمون به خودم میگفتم امروز یه روز خوبه، امروز رو باید قوی باشی، امروز باید درسارو خوب مرور کنی، امروز هم باید یه دانش آموز فوق العاده باشی.
تاثیر داشت؟ طولانی مدت خیر اما برای چند ساعتی چرا. برای چند ساعتی نجاتم میداد.

امروز ساعت ۶ صبح با برخورد یه چیز نرم به پام بیدار شدم. اولش فکر کردم یکی از عروسکای خواهرمه ولی دوباره که نگاه کردم دیدم پیشول کنار پای من به حالت جمع شده نشسته و کاملا بیداره و به صدای آشپزی کردن مامانم گوش میده. از یه طرفی هم انگار منتظر باز شدن در بود تا مثل هر روز صبح بره پیش مامانم.
ساعت ۵ تا ۷ صبح یکی از زمان های فعالیت گربه هاست. اون موقع ها که پیشول بچه بود هیچ وقت تو این مدت اجازه خوابیدن بهم نمی‌داد، دست و پامو گاز می‌گرفت، تو اتاق سر و صدا میکرد، می‌پرید روم... خلاصه هر کاری میکرد تا منم بیدار شم. ولی از وقتی که با مامانم دوست شد، صبح ها دست از سر من برداشت و یکراست می‌رفت پیش مامانم و غذاشو میخورد. مامان و بابام که میرفتن سرکار، پیشول شروع میکرد به میو کردن چون فکر میکرد تو خونه تنها شده. اینجا من یا خواهرم باید بیدار میشدیم و می‌رفتیم پیشش. باقی روز هم لم میداد رو تخت و تا ظهر می‌خوابید.
ولی صبح جمعه پیشول از خواب بیدار نشد ، دستاشو گذاشته بود جلوی صورتش و حتی وقتی جلوش غذا هم میذاشتیم از جاش بلند نمیشد.
من، مامان و بابام سه تایی بالا سرش با ناراحتی نگاهش میکردیم، چون خوب یادمون بود که صبح های دیگه، اگه در اتاقم بسته بود پیشول انقدر سر و صدا میکرد تا درو باز کنیم و بره پیش مامانم.
اما امروز صبح یه آغاز جدید بود، پیشول بیدار شده بود و دور اطراف اتاق فضولی میکرد، کنار در هم می‌نشست که یعنی من می‌خوام برم بیرون و برم تو آشپزخونه. حتی اگه سیر باشه هم همیشه دوست داره تو آشپزخونه کنار مامانم بشینه و آشپزی کردنشو نگاه کنه، خوب می‌دونه مامانم این وسط همیشه یه چیزی برای خوردن بهش میده.
امروز صبح بهتر راه می‌رفت، هنوز یکی از پاهاش میلنگه ولی سرعت حرکت کردنش بیشتر شده. دوست داره بپره ولی هنوز براش خیلی زوده. می‌ره جلوی مبل و میبینم بعد کلی محاسبات میوفته رو پاهاش. میبرمش تو اتاق و میذارم یه گوشه استراحت کنه.
نمیتونم ازش چشم بردارم.