Летам, на Купалле, вечарам чароўным.
Бабкі прывіталі, мінака шаноўным.
Хлопец разгубіўся, слухаўку адсунуў.
Трошкі пакланіўся, нават жуйку сплюнуў.
"Вас вітаю бабкі", ён сказаў заціха.
З раніцы маланкі, гэць якое ліха...
А яны і рады, быццам у павуцінне,
І даюць парады, ён пакуль не згіне.
Ну і ўсё ж пытаюць, мовіш ты някепска,
Часта размаўляюць, ну, як ты, хто з Менска?
Рознае бывае, родныя бабулі,
Засталося маласць, вы ж напэўна чулі.
Хтосьці ўсміхнецца, нават павітае,
Мовай паспрабуе, слова запытае.
Хтосьці неразумны, ён крычыць шалёна:
"Мне не зразумела" і далей праклёны.
Ну а як ты вучыш, нават на іспыце?
Вы жа толькі моцна не зарагачыце.
Хто адзнаку лепей, хто дазволіць слоўнік.
Што б там не казалі, не зусім кароўнік.
Я б хацеў аднога, не ад вас старэчы,
Смеласцю, адвагай, простыя жа ж рэчы,
Падзяліцца з гуртам, з блізкімі маімі,
Больш каб не дрыжалі. Больш не мітусілі.
Каб сказалі зранку, сёння я нанова
Жыць распачынаю, вось маё вам слова.
З гонарам у краме, на сваёй Радзіме,
Каб пачуць знянацку: "вы што з Украіны?"
