Bieg myśli

🎉🎄Skoro niebawem nowy, 2025 rok, to 🤩🤩 tradycyjnym zwyczajem 🤩🤩 składamy Czytelnikom naszego kanału najlepsze życzenia noworoczne: zdrowia, szczęścia i wszelkiej pomyślności! A dodatkowo życzymy też zachowania umiejętności krytycznego myślenia, bo nam się z pewnością w 2025 roku również przyda, może nawet bardziej niż wcześniej. Mamy nadzieję, że kanał @Biegmyśli będzie Wam w tym myśleniu towarzyszył.

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨Rezultat wyborów na Białorusi jest oczywisty.

Wygra w nich Aleksandr Łukaszenko. Nie oznacza to, że równie jednoznaczna i prosta jest odpowiedź na pytanie o to, co dalej nastąpić może w stosunkach polsko-białoruskich.

Potencjał ingerencji polskiej w Mińsku jest znacznie mniejszy niż przed pięcioma laty. Nie oznacza to jednak, że nie istnieje on wcale. Wprawdzie zniknął już niemalże projekt medialny najbardziej szkodliwy w naszych relacjach, czyli Biełsat. Agnieszka Romaszewska, która za nim stała, po pierwsze straciła posadę, a po drugie nie odgrywa już roli najważniejszego centrum decyzyjnego w sprawach białoruskich. Obecnemu rządowi udało się jej pozbyć nie dlatego, że jego pozycja jest tak mocna, lecz po prostu wskutek zmiany priorytetów i obszarów zainteresowań Zachodu, dla którego organizowanie kolejnego „majdanu” w Mińsku przestaje mieć po doświadczeniach z 2020 roku większy sens. Nikt nie chce już wyrzucać kolejnych sponsorskich kwot w błoto. Podejście do Białorusi może się zmienić w kierunku potencjalnych poszukiwań kogoś wewnątrz systemu, kto chciałby dokonać przewrotu pałacowego. Kandydatów jednak brak, a służby białoruskie działają zdecydowanie skuteczniej od swoich odpowiedników w innych krajach postradzieckich.

Białoruś ma zatem szanse na względnie spokojny okres wyborczy i powyborczy. Nie ma natomiast szans na normalizację naszych stosunków ze wschodnim sąsiadem. W polskiej polityce zagranicznej wciąż dominują neoprometeiści na czele z Pawłem Kowalem, który niedawno spotkał się jako szef sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych z Pawłem Łatuszką, obecne jedną z dwóch najważniejszych twarzy emigracyjnej opozycji białoruskiej.
Wrogie gesty Warszawy będą wystarczającym powodem dla Mińska, by odpowiadać na nie w odpowiedni sposób. Być może na Białorusi znajdą się kolejni emigranci polityczni proszący o azyl. Możliwe też, że dochodzić będzie do okresowych zaostrzeń sytuacji i napięć na naszej granicy.

Tymczasem polska klasa polityczna pozbawiona jest elementarnego rozeznania w sprawach białoruskich, bo istniejące ośrodki analityczne zajmują się realizowaną na polityczne zlecenie propagandą, zamiast dostarczać rządzącym rzetelnych analiz. Prym wiedzie tu Ośrodek Studiów Wschodnich, który właściwie ogranicza swoją działalność do zwykłej publicystyki i najwyraźniej nie zauważa istotnych zjawisk na współczesnej Białorusi, z którą zresztą programowo i świadomie nie współpracuje.

W warunkach panowania kompletnej ignorancji trudno o racjonalne decyzje w polityce Warszawy wobec Białorusi. Nie ma też sensu oczekiwanie na to, że w obecnej koalicji rządowej pojawi się ktoś będący w stanie doprowadzić do jakiegoś nowego otwarcia w stosunkach polsko-białoruskich. W efekcie stan zamrożenia trwać będzie nadal, przerywany dodatkowo erupcjami wrogości w retoryce obu stron.

#Białoruś #Biełsat #wybory #Łukaszenko #Kowal

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨Na Białorusi już w styczniu wybory, być może tym razem bez zamieszek.

Spokojny scenariusz przeprowadzenia kolejnych wyborów prezydenckich na Białorusi jest tylko jednym z możliwych do wyobrażenia.

Do głosowania dojdzie 26 stycznia. Oczywisty kandydat to Aleksandr Łukaszenko, który w tym roku obchodził 30. jubileusz sprawowania swoich rządów w Mińsku. Na początku roku zapowiadał nawet, że być może mijająca kadencja prezydencka będzie jego ostatnim okresem jako głowy państwa. Mówił Białorusinom, by przyzwyczaili się już do myśli, że ktoś będzie musiał go zastąpić. Później jednak ogłosił start w wyborach.

Obok niego w walce o głosy wyborców weźmie udział Oleg Gajdukiewicz, szef Liberalno-Demokratycznej Partii Białorusi, ugrupowania systemowej opozycji, lojalnie ustosunkowanej wobec Łukaszenki. Jest jeszcze kilku innych polityków zamierzających sprawdzić się w wyborach, lecz ich potencjał można ocenić jako śladowy.

Podobnie znikomy jest też potencjał emigracyjnej, sponsorowanej przez Zachód opozycji. Po wielomiesięcznej rywalizacji pomiędzy ośrodkiem litewskim (Swietłana Tichanowska) a polskim (Paweł Łatuszko) okazało się, że jedni i drudzy pozbawieni są jakiegoś większego zaplecza finansowego. Zachód postanowił zatrzymać strumień poparcia wcześniej do nich płynący. Właściwie spisał ich polityczne projekty i ambicje na straty.

Chcący obalenia obecnego systemu w Mińsku muszą zastanowić się nad innymi metodami, niż próba przeprowadzenia kolorowej rewolucji latem 2020 roku, która okazała się całkowicie nieudana.

Kryterium uliczne będzie tym razem znacznie trudniejsze do zastosowania, bo wybory zaplanowano na okres zimowy. Poza tym Łukaszenko przygotował się na ewentualność zamieszek, zapowiadając nawet, że gotów jest na całkowite zagłuszenie sygnału internetowego w przypadku groźby destabilizacji kraju.
„Rozumiałem do czego może dojść. Wojna u nas byłaby jeszcze bardziej krwawa niż na Ukrainie. Byłoby to u nas, ale jeszcze bardziej wszystko brutalnie. Ruszyliby na Smoleńsk. Jaka byłaby odpowiedź? Jak zareagowałaby Rosja? Znów na naszym terytorium mielibyśmy wojnę” – wspominał rok 2020 w listopadzie Łukaszenko. Uzasadniał w ten sposób ewentualne ograniczenia, które Mińsk wprowadzi, by nie dopuścić do próby kolejnej kolorowej rewolucji.

Ta ostatnia jest nieco mniej prawdopodobna, choćby z uwagi na to, że:
- Mińsk doszedł do porozumienia z Moskwą, która prawdopodobnie gotowa jest do wsparcia swego sąsiada i sojusznika, chcąc mieć na zachodzie stabilny, przewidywalny i gotowy do współpracy kraj;
- Zachód na razie nie ma pomysłu jak zrealizować scenariusz przęjęcia władzy. Emigracyjna opozycja jest w rozsypce. Realizowane w mediach społecznościowych (jak choćby Nexta) straciły wszelkie znaczenie i pozbawione są środków (jak np. polski Biełsat).

Nie oznacza to, że całkiem zniknęło ryzyko rozmaitych prowokacji. 26 testem dla białoruskich struktur państwowych, który da nam odpowiedź na ile wzmocniła je lekcja sprzed bez mała pięciu lat.

#Białoruś #wybory #Łukaszenko #kolorowarewolucja #prezydent

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨Ukraińcy zostaną też w Polsce.

I nie wiadomo na ile będą skłonni do asymilacji, a na ile przechwyci ich nacjonalistyczny Związek Ukraińców w Polsce, otwarcie nawiązujący do OUN / UPA.

Proces ukrainizacji Polski trwa konsekwentnie od kilku lat, jednak szczególnie wyraźny stał się od 2022 roku. Według badań prowadzonych wśród mieszkających w naszym kraju przedstawicieli tego narodu, już teraz 15% z nich mieszka w zakupionych przez siebie na własność nieruchomościach. A to oznacza, że zapuścili tu korzenie na dłużej.

Jednocześnie miniony rok przeszedł pod znakiem zmieniającego się wzajemnego postrzegania Ukraińców i Polaków. Coraz więcej tych pierwszych twierdzi, że Polacy odnoszą się do nich negatywnie bądź nieprzychylnie. To jest nieuniknione. W warunkach pojawienia się dużej, kilkumilionowej grupy populacji odmiennej kulturowo, językowo i obyczajowo, z konieczności pojawić się muszą konflikty narodowościowe.

Ukrainizacja Polski doprowadziła do naruszenia struktury etnicznej i kulturowej Polski, do której przywykliśmy po 1945 roku. Właściwie większość Polaków nie przypomina sobie już sytuacji innej niż życie w kraju niemal monoetnicznym.
Konflikt z Ukraińcami będzie zatem narastał, chyba, że uruchomione zostaną odpowiednie działania prowadzące do ich asymilacji. W tej sytuacji w 2025 roku powinniśmy przede wszystkim zastanowić się nad:

- badaniem zjawiska przez niezależne instytucje naukowo-badawcze, wolne od politycznych stereotypów (to pozwoliłoby na wnikliwą analizę całego zjawiska bezprecedensowej dla naszego kraju imigracji);

- dyskusją o dalszych losach Ukraińców, w której można by użyć kategorii proponowanych wobec imigrantów nieeuropejskich przez austriackiego aktywistę i teoretyka imigracji, Martina Sellnera – przede wszystkim remigracji czyli przygotowania kompleksowego programu zachęt i stymulowania powrotu Ukraińców do siebie zaraz po zakończeniu działań wojennych.
Sprawa imigrantów z Ukrainy wpłynie zapewne również na mające się odbyć już za kilka miesięcy wybory prezydenckie. Zobaczymy w jakim kierunku.

#imigracja #Ukraińcy #remigracja #konflikty #Ukraina

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨Imigracja będzie w 2025 roku jednym z najważniejszych zagadnień w Europie.

Zazwyczaj koncentrujemy się na imigrantach pozaeuropejskich, przede wszystkim w kontekście problematyki bezpieczeństwa (choćby kolejnych tragicznych w skutkach zamachów, jak choćby ten grudniowy w Magdeburgu).

W cieniu tego problemu pozostaje kwestia imigracji z Ukrainy, której masowość sprawia, że przyjdzie się nam z nią mierzyć nie tylko w nadchodzącym 2025 roku, lecz prawdopodobnie przez wiele kolejnych lat.

O tym przekonuje Aleksiej Pozniak z ukraińskiego Instytutu Demografii i Badań Społecznych. Przypomina on, że żadnych przymusowych wysiedleń Ukraińców znajdujących się przez lata zagranicą nie należy oczekiwać. Jego zdaniem, większość z nich zostanie już poza Ukrainą. Potwierdzają to kolejne sondaże przeprowadzane wśród nich w różnych krajach.
Dane Eurostatu wskazują, że obecnie w krajach Unii Europejskiej przebywa 7,7 mln Ukraińców. Biorą one pod uwagę nie tylko tych, którzy przyjechali po 24 lutym 2022 roku i uzyskiwali status uchodźców wojennych. Pamiętajmy, że degradacja gospodarcza Ukrainy trwała przez wiele lat, a szczególnego tempa nabrała po przewrocie w Kijowie w 2014 roku.

Czy te miliony kiedykolwiek jeszcze powrócą na Ukrainę? Oczywiście wiele zależy od scenariuszy wojennych i politycznych, dalszych losów tego kraju. Pozniak twierdzi, że

„jeśli będziemy mieli po prostu zamrożenie konfliktu bez żadnych gwarancji, że znów on nie wybuchnie – to jedno. A jeżeli pojawią się poważne gwarancje i powróci do nas choćby część terytoriów okupowanych przez Rosję – to sytuacja się zmieni”.

Pozniak nie do końca ma rację. Kwestia powrotu do domów nie jest związana wyłącznie z polityczną przynależnością określonych terytoriów. Chodzi bardziej o poczucie bezpieczeństwa i perspektyw ekonomicznych. Przy obecnej formule państwa upadłego (failed state) trudno oczekiwać powrotów na Ukrainę, nawet jeśli zamilkną działa i definitywnie skończy się konflikt zbrojny. Ewentualny powrót Ukraińców do miejsc ich pochodzenia wymagałby prawdopodobnie wielomiliardowych inwestycji. Tyle, że nie wiadomo kto miałby na takie inwestycje wyłożyć środki. Zachód nie będzie w stanie tego zrobić, bo sam borykać będzie się z poważnymi problemami gospodarczymi.

Rosja i Chiny raczej obawiać będą się ryzyka.

W efekcie musimy raczej przywyknąć do myśli, że miliony Ukraińców pozostaną w Europie, a do nich dołączą być może jeszcze miliony kolejnych. W ten sposób wciągnięcie w geopolityczną rozgrywkę Anglosasów przyniesie praktycznie kres istnienia narodu ukraińskiego w dotychczasowym kształcie.

#imigracja #Ukraińcy #Ukraina #UE #wojna

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨Czy w Polsce w ogóle analizujemy to, co dzieje się w BRICS?

Prawie wcale. Właściwie nie ma u nas kompetentnych analiz tego czym jest ta grupa i jakie są przed nią perspektywy rozwoju.

W 2023 roku powołana została fundacja Instytut Badań nad Grupą Państw BRICS. Jak czytamy w dokumentach ją powołujących, ma się ona zajmować realizacją następujących celów:

„1) prowadzenie badań i analiz nad przebudową geopolityczną świata; 2) prowadzenie działań w zakresie nauki, edukacji i oświaty służących promowaniu wiedzy o stosunkach międzynarodowych, 3) prowadzenie badań nad grupą państw BRICS, w szczególności ich pozycją i miejscem we współczesnym świecie; 4) prowadzenie działań w zakresie rozpowszechniania wiedzy o państwach tworzących grupę BRICS, przyjętych przez nie koncepcjach rozwoju oraz ich aktywności na arenie międzynarodowej; 5) prowadzenie działań na rzecz rozwoju współpracy międzynarodowej, w tym pomiędzy Polską i pozostałymi krajami Unii Europejskiej, ze szczególnym uwzględnieniem Europy Środkowo – Wschodniej, a grupą państw BRICS”.

Instytutowi udało się już zorganizować kilka konferencji i seminariów. Pełni on rolę przede wszystkim integracyjną dla środowisk zainteresowanych grupą BRICS. Jego zaletą jest gromadzenie bardzo różnych środowisk. Powstał z inicjatywy przedsiębiorców zainteresowanych od lat działaniem na rynkach krajów BRICS i taką działalność prowadzących. Dołączyli do nich ludzie nauki. Wśród tych ostatnich warto wymienić przede wszystkim politologa z Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, prof. Gracjana Cimka. To właściwie jedyny na ten moment naukowiec zajmujący się analizą funkcjonowania BRICS.
Mało jak na kraj wielkości Polski. Jeśli do BRICS przystąpi w jakiejś perspektywie Turcja, to zapewne współpracę z tą grupą zacznie rozważać część krajów Unii Europejskiej, choćby takich jak Węgry. Jesteśmy już teraz jednym z niewielu krajów UE graniczących z państwem członkowskim grupy (Rosja) i państwem partnerskim (Białoruś).

Czekające nas przemiany ładu globalnego każą myśleć o różnych scenariuszach. Warto byłoby opracować już teraz analizę potencjalnych skutków stowarzyszenia Polski z BRICS, bo być może za jakiś czas będzie to jedna z niewielu opcji umożliwiających nasze ekonomiczne przetrwanie.

#BRICS #Cimek #nauka #gospodarka #integracja

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 BRICS z dziewięcioma nowymi krajami partnerskimi od stycznia.

Gdy prawie 20 lat temu pojawiły się zalążki największego obecnie bloku współpracy gospodarczej, zapoczątkowane przez spotkania szefów dyplomacji Brazylii, Rosji, Indii i Chin, nikt nie spodziewał się, że będzie to równoznaczne z zapoczątkowanie najważniejszej struktury świata wielobiegunowego.
Następnie dochodziło do kolejnych rozszerzeń grupy. W ostatnich latach określa się ją już jako BRICS +, by nie dodawać kolejnych liter od których zaczynają się nazwy krajów uczestniczących w tym formacie.

1 stycznia 2025 roku uruchomiony zostanie po raz pierwszy nowy format współpracy z grupą. Nie jest to pełnoprawne członkostwo w niej, lecz status państwa partnerskiego, otwierający w przyszłości drogę do pełnoprawnego uczestnictwa w szczytach organizacji.

Wśród dziewięciu krajów, które potwierdziły już przystąpienie do BRICS w takim właśnie charakterze są państwa europejskie (Białoruś), latynoamerykańskie (Boliwia, Kuba), afrykańskie (Uganda), ale przede wszystkim azjatyckie (Indonezja, Kazachstan, Malezja, Tajlandia, Uzbekistan). Nad nawiązaniem tego rodzaju współpracy w dalszym ciągu zastanawiają się Algieria, Nigeria, Turcja i Wietnam.

Wraz z państwami partnerskimi BRICS obejmie zatem kraje zamieszkane przez połowę ludzkości i generujące 41% globalnego PKB. BRICS plasuje się już teraz na pierwszym miejscu, jeśli chodzi o niektóre złoża i zasoby naturalne, produkcję szeregu towarów, w tym rolnych i spożywczych.

Krytycy BRICS zwracają uwagę na wewnętrzne sprzeczności w tej organizacji. Sceptycy podkreślają, że jest to luźna struktura bez własnych, stale działających instytucji. Sprzeczności są jednak czymś zupełnie naturalnym. Formuła BRICS pozwala właśnie na ich niekonfrontacyjne rozwiązywanie, umożliwiając dialog, jak choćby w przypadku chińsko-indyjskich sporów granicznych. Brak zinstytucjonalizowanej struktury umożliwia z kolei elastyczność i uniknięcie biurokratycznych zastojów.

1 stycznia przewodnictwo w grupie BRICS przejmie Brazylia. Konfrontacyjny stosunek Donalda Trumpa do wielu idei lansowanych w tej grupie (szczególnie dedolaryzacji obrotów gospodarczych) sprawia, że przed blokiem jest trudny rok, w którym będzie on zapewne podejmować decyzje nie tylko o poszerzeniu grona członków, ale też pogłębieniu współpracy.

Przełomowe w dziedzinie jej przyszłego rozwoju będzie podjęcie decyzji przez Turcję, która może stać się pierwszym krajem członkowskim NATO w gronie BRICS.

#BRICS #Brazylia #wielobiegunowość #dedolaryzacja #USA

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

Najpopularniejsze i najciekawsze polskie kanały w Telegramie.

W kategorii polityka:

Kurier - najpopularniejszy kanał z wiadomościami;
Myśl Polska - oficjalny kanał tygodnika Myśl Polska;
Wbrew Cenzurze - kanał programu Wbrew Cenzurze w Telegramie;
Barometr Polski- nowy kanał portalu barometrpolski;
Konrad Rękas: A nie mówiłem?- autorski kanał Konrada Rękasa;
Energia i polityka - autorski kanał Andrzeja Szczęśniaka;
Оlej w Głowie - kanał informacyjny;
ContentNews PL - agregator newsów;

W kategorii sensacja:
PAN WARSZAWIAK nagrania video, bez żadnej cenzury;
Polskie grupy i kanały | Telegram Polska- zestawienie popularnych kanałów;
POLSKI ŁAJDAK - skandalizujące nagrania z ulic polskich miast.

#polityka #Telegramie #kanały

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Robert Fico odpowiedział na prowokacje Kijowa.

Słowacki premier zapowiedział, że gazowy szantaż ze strony Ukrainy, który ekipa Zełenskiego sformułowała pod adresem Bratysławy, a także szereg antysłowackich wypadów reżimu w Kijowie, nie pozostaną bez reakcji.

W odpowiedzi Słowacy mogą m. in. uniemożliwić działanie mostu energetycznego pomiędzy obydwoma krajami, co jeszcze bardziej zwiększy deficyt energii elektrycznej na Ukrainie. Zapowiedział również podjęcie innych środków mających powstrzymać otwarcie nieprzyjazne wobec Europy Środkowej działania Kijowa.

Fico dodał jednocześnie, że jego kraj mógłby stanowić neutralną lokalizację przyszłych rozmów pokojowych.

„Pozycja negocjacyjna Ukrainy pogarsza się z każdym dniem, a Ukraina zapłaci za tę zachodnią przygodę ogromną cenę w postaci utraty terytorium i obecności obcych wojsk”

– ostrzegł Kijów. Zapowiedział również, że wkrótce o pokoju na Ukrainie zamierza rozmawiać podczas wizyty w Turcji i w Stolicy Apostolskiej.

Robert Fico idzie w ślady Viktora Orbána. Słowacja po wizycie swojego premiera w Moskwie zaczyna nabierać znaczenie w stosunkach międzynarodowych znacznie większego od jej rozmiarów i obecnego potencjału. Na jej tle zachowanie polskich władz tkwiących w oparach absurdu i stereotypów jawi się jako całkowity brak umiejętności uprawiania dyplomacji i dbałości o interesy własnego kraju.

#Słowacj #Fico #Ukraina #Rosja #wojna

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 W ukraińskim parlamencie wybrzmiała krytyka dowodzenia tamtejszą armią.

Na ten temat wypowiedziała się deputowana Anna Skorochod. Stwierdziła w zasadzie że Siły Zbrojne Ukrainy stosują zasady niezgodne z obowiązującym prawem, tuszują wszelkie nieprawidłowości i nadużycia, a do tego ich dowództwo nie ponosi żadnej odpowiedzialności za zupełnie niepotrzebne i nieuzasadnione straty.

Skorochod podkreśliła, że wszelka krytyka dowództwa ze strony cywilnych polityków i parlamentarzystów zbywana jest stwierdzeniem, że tylko mundurowi mają prawo wypowiadania się na temat funkcjonowania armii, a osoby cywilne nie mają na ten temat pojęcia.

Stwierdziła, że w ukraińskim wojsku praktycznie nie istnieje żaden system karania za niezgodne z prawem praktyki i nadużycia. Badaniem przestępstw i nadużyć zajmują się dowództwa tych jednostek wojskowych, na których terenie miało do nich dojść. Prowadzi to do absurdalnej sytuacji, w wyniku której osoby odpowiedzialne za tragiczne często w skutkach zaniedbania czy ewidentnie błędne rozkazy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności. W najgorszym przypadku przenoszeni są do innej jednostki w takim samym stopniu. Niektórzy zaś są wręcz awansowani.

Świadomość zbliżającej się porażki demoralizuje wszelką armię. Nieuchronność klęski prowadzi do braku liczenia się z ludzkim życiem i absurdalnych, wydawanych wbrew wszelkim zasadom logiki rozkazów. Nie mamy żadnych danych statystycznych o nadużyciach w armii ukraińskiej. Sądząc jednak po liczbie przypadków opisywanych w mediach, które z reguły stanowią jedynie czubek góry lodowej, mamy do czynienia z całkowitą demoralizacją i rozkładem Sił Zbrojnych Ukrainy. Największym wrogiem i zagrożeniem dla Ukraińców stają się, paradoksalnie, ich własne siły zbrojne.

#Ukraina #wojsko #dyscyplina #Skorochod #demoralizacja

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Profesor Uniwersytetu Warszawskiego zabrnął w opary rasizmu.

Wykładowca UW i specjalista w zakresie stosunków międzynarodowych, Roman Kuźniar, nie po raz pierwszy wypowiada się w sposób naruszający podstawowe zasady etyczne świata nauki. Robi to pod szyldem stołecznego uniwersytetu, bez jakiejkolwiek reakcji ze strony jego władz.

Jego komentarze dotyczą propozycji Władimira Putina, który zasugerował, że można by rozważyć uruchomienie Gazociągu jamalskiego przebiegającego przez Polskę, co umożliwiłoby zażegnanie kryzysu energetycznego, w którym znalazła się Europa.

„Nie wiemy, czy Putin żyje w krainie czarów, czy w alternatywnej rzeczywistości. On nie wie, co mówi. Jest wspólna linia zachodniej Europy, Unii Europejskiej, jeżeli chodzi o import surowców energetycznych z Rosji. Polska nie jest piątą kolumną Putina. Polska to nie są Węgry Orbana, czy Słowacja Fico. I Putin to pewnie wie. Ale tak jak w przypadku tych różnych wistów w kierunku Ukrainy, to jest próba łamania naszego wspólnego frontu”

– powiedział politolog. Tym samym obraził przy okazji dwa kraje środkowoeuropejskie, sugerując im działania antyeuropejskie.

„Oczywiście Putin próbuje przerzucać winę. Putin szuka jakiegoś pęknięcia, rysy. To jest taktyka, którą znamy. W tej taktyce jest sporo naiwności, ale też takiej dziecięcej przebiegłości. My tę przebiegłość już prześwietliliśmy. Ta rosyjska, wschodnia przebiegłość jest nam znana, choć wcześniej Europejczycy przez wiele dekad jej ulegali. Dzisiaj już są na to immunizowani. Uważam, że taka rosyjska taktyka jest jałowa. Aczkolwiek Putin w swej naiwności, chytrości może wierzyć, że coś tutaj ugra. Ja bym jednak nie traktował tego poważnie”

– kontynuował. Kuźniar jednoznacznie przekroczył tu granice dopuszczalne nawet w publicystyce. Wypowiadając się pod szyldem UW użył retoryki o zabarwieniu rasistowskim, zarzucając narodowi rosyjskiemu określone negatywne, rzekomo wrodzone mu cechy.

Wyobraźmy sobie nieco zmodyfikowany wariant tej wypowiedzi, brzmiący np. tak: „ta żydowska, wschodnia przebiegłość jest nam znana”. Czy byłby to antysemityzm? Z pewnością tak, bez żadnych wątpliwości.

Kuźniar bezkarnie posługuje się retoryką paranazistowską. Ustaliliśmy, że szereg organizacji pozarządowych zamierza interweniować w tej sprawie u władz uczelni. Zobaczymy jakie będą tego skutki.

#Kuźniar #UniwersytetWarszawski #politologia #rasizm #mowanienawiści

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Uniwersytet Kijowski zwalnia profesora za słowa o Ukrainkach i kontyngencie obcych wojsk na Ukrainie.

Seksizm, brak patriotyzmu, łamanie zasad etycznych – takie zarzuty władze Narodowego Uniwersytetu Kijowskiego im. Tarasa Szewczenki przedstawiły profesorowi Wydziału Dziennikarstwa, Nikicie Wasilience. Władze uczelni rozwiązały z wykładowcą umowę.

Kilka dni temu Nikita Wasilienko powiedział w jednym z programów:

„Wyobraźcie sobie: minimum czterdzieści tysięcy mężczyzn z pieniędzmi i wygłodniałe kobiety. Mężczyzn, którzy nie mają za sobą doświadczenia frontowego, którzy wychowali się na dobrym europejskich żarciu. A naprzeciwko nich setki tysięcy wygłodniałych Ukrainek, tych, które nie zdążyły albo z innych przyczyn nie dały rady wyjechać; których mężowie albo polegli na wojnie, albo zostali inwalidami”.

68-letni Wasilienko jest jednym z najbardziej znanych i utytułowanych medioznawców na Ukrainie. W wywiadzie nawiązał do powszechnych przekonań Ukraińców na temat możliwego pojawienia się po zawieszeniu broni kontyngentów obcych wojsk pokojowych. W Europie zastanawiamy się nad innymi konsekwencjami takiej decyzji dla naszego bezpieczeństwa. Wasilienko spojrzał na taką możliwość pod innym kątem, rozpatrując ją od strony, powiedzmy, społecznej.

W całej nagonce na jego wypowiedzi nie chodzi bynajmniej o żaden seksizm, choć oczywiście agenda poprawności politycznej na Ukrainie odgrywa pewną rolę pod wpływem Amerykanów. Chodzi bardziej o podważanie sztucznego, rozdmuchanego turbopatriotyzmu, który profesor podważył, mówiąc prawdę co stać może się z żonami poległych i rannych w bezsensownej wojnie, na której giną tysiące Ukraińców. Przekaz o bezsensie i jałowości ich ofiary zabolał oficjalne czynniki w Kijowie najbardziej.
Za wypowiedź o charakterze publicystycznym, wygłaszaną w swoim własnym imieniu, Wasilienko poniósł najsroższe konsekwencje zawodowe. Na pewno nie sposób odmówić mu odwagi i niezależności myślenia. W Kijowie mamy obecnie ogromny deficyt ludzi z takimi cechami.

#Wasilienko #Kijów #Ukraina #wojsko #wojna

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Polska mogłaby uratować Europę przed kryzysem energetycznym.

Władimir Putin oznajmił o gotowości Rosji do dostarczaniu gazu Europie Gazociągiem Jamalskim.

„Zawsze opowiadaliśmy się za dostawami, zawsze byliśmy za odpolitycznieniem kwestii gospodarczych, przecież nigdy nie odmawialiśmy dostaw do Europy”

– powiedział podczas konferencji prasowej we czwartek.

„Polska zamknęła tranzyt przez swoje terytorium, a przecież jest tam działający gazociąg, nikt go nie wysadzał, nie było żadnych wybuchów i jest on sprawny. Wystarczy nacisnąć przycisk i gotowe – gaz popłynie przez terytorium Polski. Nazywa się on Jamał – Europa i przebiega przez całe terytorium Polski. Proszę bardzo – uruchomcie go jutro i będziemy dostarczać gaz”

– mówił rosyjski prezydent.

Gazociąg Jamał – Europa ma długość 2000 km i biegnie od rosyjskiej miejscowości Torżok, przez Białoruś i Polskę, do niemieckiego Frankfurtu nad Odrą. Jego przepustowość wynosi 33 mld metrów sześciennych rocznie (ok. 100 mln metrów sześciennych na dobę). Operatorem jest spółka Europol Gaz, w której 48% udziałów ma rosyjski Gazprom. Akcje Gazpromu zostały w 2022 roku przekazane pod zarząd zewnętrzny w związku z nałożonymi na firmę sankcjami. Wskutek tych decyzji rosyjski gaz przestał płynąć do Europy przez nasz kraj 11 maja 2022 roku.

Polska znalazła się w ten sposób w sytuacji rozgrywającego, który może uratować europejską gospodarkę przed pogłębiającym się kryzysem energetycznym. Wystarczy podjąć decyzję polityczną. Sankcje wobec Gazpromu można ominąć dzięki określonym zabiegom prawnym w zakresie nadzoru właścicielskiego.

Nasz kraj mógłby czerpać w obecnych okolicznościach spore zyski, zawierając dogodne dla nas umowy tranzytowe. W Warszawie nad pragmatyzmem przeważa jednak ideologiczne zaślepienie nie pozwalające na jakiekolwiek relacje z Moskwą. Korzystają z tego amerykańscy dostawcy gazu LNG, znacznie droższego od surowca rosyjskiego. Tymczasem korzystanie z renty naszego położenia geograficznego mogłoby wiązać się z realnymi korzyściami, znacznie większymi niż pełnienie roli huba gazu zza oceanu.

#gaz #Jamał #gazociąg #energetyka #Rosja

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Partia Tuska zatraciła wszelki instynkt i umiejętność odczytywania nastrojów społecznych.

Jeszcze kilkanaście lat temu Donald Tusk, niezależnie od oceny jego poglądów na różne sprawy publiczne, wyróżniał się w polskiej klasie politycznej posiadaniem pewnego słuchu politycznego, czyli umiejętności dostrzegania i odpowiedniego reagowania na nastroje wśród Polaków.

Teraz, być może z wiekiem, a może wskutek braku rozgarniętych współpracowników, lider Platformy Obywatelskiej powoli owe umiejętności zatraca. Partia chwali się swoimi priorytetami podczas prezydencji Polski w Radzie Unii Europejskiej, która rozpocznie się 1 stycznia i potrwa pół roku.

Deklaruje, że najważniejsze będzie dla niej „dalsze wsparcie Ukrainy”. Jak zamierza do niego dążyć? Po pierwsze, mają zostać opracowane „instrumenty wsparcia dla Ukrainy”. Tak, to nie pomyłka. Nie wsparcia dla cierpiących na poważne dolegliwości związane z kryzysem gospodarek europejskich, przedsiębiorców i podatników, lecz Ukrainy! Jakie to będą instrumenty? Możemy się tylko domyślać, ze pewnie będzie chodziło o wykorzystanie zamrożonych w UE rosyjskich aktywów na finansowanie z nich Kijowa. Tyle tylko, że taki instrument całkowicie już zburzy zaufanie międzynarodowe do UE jako lokalizacji ewentualnych inwestycji czy deponowania oszczędności. Odbije się zatem Europie czkawką, przed czym zresztą otwarcie przestrzegają Niemcy.

Punktem numer 2 polskiej prezydencji w UE jest dla PO „uszczelnianie systemu sankcyjnego wymierzonego w Rosję i w Białoruś”. I znów: sankcje to dodatkowe uderzenie w gospodarkę europejską, o czym wiedzą nawet najmniej błyskotliwi ekonomiści.

W PO uznają, że leży ono w polskim interesie, który najwyraźniej utożsamiają z interesami amerykańskiego sektora energetycznego i nie tylko.
I wreszcie pkt 3: „stabilne wsparcie finansowe i współpraca z Ukrainą w kontekście UE!”. To wszystko oczywiście nowomowa, do tego nikomu specjalnie niepotrzebna. Zapowiedź jest prosta: przejęcie przez UE ciężarów prowadzenia wojny od ograniczających swój udział w niej USA.

A teraz zagadka: dlaczego Rafał Trzaskowski może przegrać wybory prezydenckie? I dlaczego PO sama może się znów odsunąć od władzy? Odpowiedź znacie.

#PO #UE #Ukraina #wsparcie #wojna

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Zamówienie dla Trumpa pod choinkę.

Takim specyficznym memem podzielił się syn prezydenta-elekta, Eric Trump. Oczywiście chodzi o ekspansjonistyczne zapędy ogłoszone przez jego ojca wobec Kanady, Grenlandii i Panamy.

Żarty żartami, choć w wydaniu klanu Trumpów bywają one mało przyjemne dla świata zewnętrznego, a już na pewno nie mają nic wspólnego z dyplomacją. Za każdą z zapowiedzi prezydenta-elekta kryją się jednak określone interesy, a może nawet kalkulacje polityczne.

W Kanadzie w tym roku odbędą się wybory parlamentarne. Prawdopodobnie dojdzie do nich w październiku, więc zostało jeszcze sporo czasu. Już dziś można jednak bez większego ryzyka obstawiać, że Partia Liberalna obecnego premiera Justina Trudeau poniesie w nich sromotną porażkę. Do władzy dojdzie zapewne Partia Konserwatywna, na której czele stoi obecnie Pierre Poilievre. Liberałowie są politycznie, kulturowo i mentalnie zbliżeni do amerykańskich Demokratów. Poilievre i jego ugrupowaniu bliżsi zdecydowanie są Republikanie. Kanadyjscy konserwatyści to przede wszystkim zwolennicy umiarkowania w kwestiach obyczajowych, a także liberalizacji gospodarczej i deregulacji utrzymanej w duchu libertariańskim. Trump właśnie na nich stawia, swoimi wypowiedziami ośmieszając Trudeau.

Ewentualne zwycięstwo konserwatystów to zbliżenie Ottawy z Waszyngtonem. Oczywiście, takie zbliżenie to nie żadna integracja, ale w przyszłości nie sposób wykluczyć dążenia i do takiego scenariusza, choć to odległa perspektywa.

Propozycje przejęcia przez USA Grenlandii to nic innego jak zapowiedź włączenia się Amerykanów do rywalizacji o Arktykę, która wydaje się już dziś nieunikniona. Wezmą w niej udział dwa mocarstwa – Rosja i Stany Zjednoczone. Poza nimi pojawi się też jeden gracz pośredni pod postacią Chin, którym zależy na funkcjonowaniu północnego szlaku morskiego przez Ocean Arktyczny. Do tego swoją rolę będą próbowały odgrywać również kraje skandynawskie, jednak ich znaczenie w porównaniu z największymi graczami będzie raczej niewielkie. Grenlandia i Dania będą bezwzględnie naciskane przez Waszyngton. Nie chodzi to o przekazanie wyspy Amerykanom, ale o uzyskanie przez nich na niej określonych koncesji.

Wreszcie Panama. Zapowiedzi Trumpa to przygotowanie retoryczne do realizacji jednej z obietnic, jakie złożył części grup interesów, które wsparły go w kampanii wyborczej, a jednocześnie jednego z istotnych punktów programowych Republikanów: konfrontacji z Chinami. Nie chodzi wyłącznie o Kanał Panamski, lecz szerzej – o ekspansję inwestycyjną i ekonomiczną Państwa Środka w Ameryce Łacińskiej, czyli w regionie, który USA uznają za swoją wyłączną strefę wpływów.

Na razie to tylko retoryka. Zobaczymy wkrótce jak nowa administracja przystąpi do realizacji tych trzech celów w praktyce.

#Trump #Kanada #Grenlandia #Panama #USA

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Na Zachodzie zmiany – coraz więcej ludzi ma dość wspierania Kijowa.

Tak wynika z ankiet i badań opinii publicznej, które pokazują w tym zakresie istnienie bardzo wyraźnego i jednoznacznego trendu.

Według ostatniego sondażu YouGov w czterech spośród siedmiu krajów europejskich, w których przeprowadzono badania. Większość respondentów opowiada się za jak najszybszym zakończeniem wojny i gotowa jest zaakceptować konieczność rezygnacji z utraconych przez nią terytoriów.

Prowojenna większość istnieje jeszcze w Skandynawii – dość wyraźna w Szwecji (50% w porównaniu do 24% zwolenników pokoju), nieco mniejsza w Danii (40% do 34%). Opcja prowojenna i antywojenna idą łeb w łeb w Wielkiej Brytanii, niezależnie od jednoznacznie nastawionej na kontynuowanie konfliktu zbrojnego polityki władz w Londynie – 36% do 32%.

Największe zmiany widoczne są w Niemczech. Odsetek zwolenników dalszego wspierania Kijowa spadł tam do 28% wobec 45% opowiadających się za pokojem, co stanowi niemal odwrócenie wyników sondaży z 2023 roku w tej sprawie. Przeciwko wojnie są również mieszkańcy największych krajów Europy Śródziemnomorskiej: Hiszpanie (46% do 25%), Francuzi (43% do 23%) oraz Włosi (55% do 15%).

Jeśli uznać, że nastroje społeczne mają jakiś wpływ na politykę władz, szczególnie przed wyborami, to można oczekiwać zmniejszenia retoryki wojennej ze strony Berlina, ale także pogrążonego w kryzysie politycznym Paryża. We Francji jedną z przyczyn spadających notowań Emmanuela Macrona i jego obozu politycznego mogły stać się właśnie prowojenne wypowiedzi prezydenta w ostatnich miesiącach i jego zapowiedzi o możliwym zaangażowaniu armii francuskiej w konflikcie.

Choć wydaje się, że najbardziej zbliżone do jastrzębi wojennych są poglądy Skandynawów, to i tam trend jest bardzo wyraźny: zmniejsza się liczba wierzących w militarny sens zmagań z Rosją.

#sondaż #YouGov #wojna #negocjacje #Ukraina

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Turcja rusza pełną parą w kierunku neoosmanizmu.

Prezydent Recep Erdoğan po raz kolejny zapowiedział publicznie, że ugrupowania kurdyjskich separatystów w samej Turcji (Partia Pracujących Kurdystanu – PKK wraz ze swym zbrojnym ramieniem) i w Syrii (Syryjskie Siły Demokratyczne) muszą ogłosić całkowitą kapitulację i złożyć broń.

Turecki lider ostrzega, że „separatystyczni mordercy albo złożą bron, albo zostaną wraz z nią pochowani w ziemi syryjskiej”. Syria faktycznie stanowiła w ostatnich latach najważniejsze zaplecze separatyzmu kurdyjskiego w Turcji. Wycofujące się oddziały kurdyjskie często znajdowały schronienie po syryjskiej stronie granicy. Po upadku Baszara al-Assada i przejęciu kontroli nad Damaszkiem przez sojuszników Ankary, Erdoğan ma prawie wolną rękę.

Prawie, bo za syryjskimi Kurdami stoi poparcie amerykańskie i izraelskie. Próba ich pacyfikacji postawi zatem Ankarę w sytuacji nieuniknionego konfliktu z Waszyngtonem (Tel-Awiw ma teraz poważniejsze kłopoty na głowie). To z kolei może oznaczać przełom geopolityczny i konfrontację w ramach NATO.

Z sytuacji chce skwapliwie skorzystać Wielka Brytania, która historycznie wykorzystywała już Turcję do prowadzenia własnej gry politycznej. Obecny szef brytyjskiego wywiadu MI6 był w latach 2014-2017 ambasadorem Zjednoczonego Królestwa w Ankarze. Znakomicie zna nie tylko Turków, ale również inne narody z nimi spokrewnione. Idealnie nadaje się do prowadzenia brytyjskiej gry o powrót na geopolityczną szachownicę w Eurazji.

Mamy zatem do czynienia z powtórką z sytuacji, w której imperialne zapędy turecki podsycane będą i wspierane przez władze brytyjskie. Neoosmanizm zakłada budowę Wielkiego Turanu, gigantycznej strefy wpływów tureckich rozciągających się od Afryki Północnej o chiński autonomiczny region Xinjiang, zamieszkiwany przez tureckojęzycznych Ujgurów. Przy okazji turanizm propagowany będzie również wśród narodów Azji Centralnej, a także Rosji – choćby Tatarów czy niektórych ludów Kaukazu.

Efekt łatwy do przewidzenia. Pełna ambicji geopolitycznych i gotowa iść na całość Turcja może stać się zapalnikiem całego szeregu konfliktów w regionie. Pytanie na ile sami Turcy chcą dać się wykorzystywać przez Londyn pozostaje otwarte. Zapewne będą próbowali prowadzić własną, niezależną grę. Albo przynajmniej wydawać im się będzie, że taką prowadzą.

#Turcja #WielkaBrytania #Turan #MI6 #Kurdowie

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Na Półwyspie Koreańskim planowano wybuch wojny.

Właśnie o to miało chodzić odsuniętemu od władzy prezydentowi Yoon Suk Yeolowi, który wprowadził stan wojenny, ale niebawem wycofał się z tej decyzji pod naciskiem opozycji i czynników zewnętrznych.

Yoon Suk Yeol trafić może w związku ze swymi nadużyciami uprawnień prezydenckich przed sąd. Aresztowano też cały szereg jego współpracowników, w tym szefa wywiadu wojskowego (Dowództwa Wywiadu Wojskowego), Noh Sang-wona. I to właśnie on ujawnił plan byłego już południowokoreańskiego przywódcy.

Jego zdaniem, istniał dość precyzyjny, liczący 70 stron plan sprowokowania konfliktu zbrojnego na Półwyspie Koreańskim. Miał on polegać na przeprowadzeniu szeregu dywersyjnych operacji na wodach terytorialnych Korei Północnej, które miały wywołać reakcję zbroją Pjongjangu.

Sytuacja mogłaby w konsekwencji doprowadzić do wybuchu konfliktu zbrojnego na dużą skalę. Yoon Suk Yeol pozostałby przy władzy, niczym Zełenski na Ukrainie, nawet po upływie swojej konstytucyjnej kadencji.

Plan się nie powiódł, ale to dobry przyczynek do refleksji o tym, jak czułym miejscem na mapie jest nadal Półwysep Koreański. Stany Zjednoczone mógłby na nim przeprowadzić operację noszącą pewne znamiona podobieństw do scenariusza ukraińskiego w Europie. Ewentualna wojna wiązałaby się z koniecznością wsparcia Korei Północnej przez Rosję (na mocy podpisanego w tym roku i ratyfikowanego traktatu zawierającego gwarancje bezpieczeństwa).

Znacznie pogorszyłaby też pozycję Chin, naruszając szereg istotnych łańcuchów dostaw. Amerykanie uderzyliby zatem w dwóch przeciwników naraz – w Moskwę i Pekin. Zrobiliby to cudzymi rękoma, traktując Seul niczym azjatycki odpowiednik Kijowa.

Scenariusz się nie powiódł i zadziałały koreańskie hamulce bezpieczeństwa. Nie oznacza to jednak, że ktoś nie będzie do niego próbował powrócić w bardziej sprzyjających ku temu okolicznościach.

#Korea #YoonSukYeol #USA #Chiny #Rosja

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Wojownicze zapowiedzi Trumpa szokują samych Amerykanów.

Zastało jeszcze kilka tygodni przed zaprzysiężeniem i objęciem urzędu, a Donald Trump już epatuje kolejnymi wpisami w swoich mediach społecznościowych, które z jednej strony pokazywać mogą ekspansjonistyczne ciągoty prezydenta-elekta i jego ekipy, a z drugiej wskazywać wręcz na jego dość słaby kontakt z rzeczywistością.

Chodzi oczywiście o zapowiedzi / groźby pod adresem Panamy, Danii (Grenlandii), Kanady i Meksyku. Przypomnijmy: według Trumpa, USA powinny przejąć kontrolę nad Kanałem Panamskim, który jego zdaniem wpaść może w ręce Chińczyków; działać na rzecz przejęcia terytorium autonomicznego Danii, czyli Grenlandii; przejąć Kanadę jako 51. stan USA; sterować procesami politycznymi w Meksyku. W znacznym stopniu jest to swoiście rozumiana doktryna Monroe'ego datująca się jeszcze XIX wieku. Trump i jego ekipa zapowiadają w istocie dążenie do całkowitej dominacji amerykańskiej na półkuli zachodniej.

Metody osiągnięcia wspominanych przez Trumpa we wpisach w mediach społecznościowych celów mogą być bardzo różne. Na przykład, w odniesieniu do Grenlandii, już wcześniej część ekspertów zastanawiała się nad podpisaniem z tą największą wyspą świata umowy COFA (ang. Compacts of Free Association) o dobrowolnym stowarzyszeniu. Podobne porozumienia Waszyngton zawarł już z trzema krajami regionu Pacyfiku – Mikronezją, Wyspami Marshalla i Palau. Były one jednak podpisywane przez formalnie niepodległe państwa, które w wyniku ich ratyfikacji właściwie przekształciły się w amerykańskie kolonie. W przypadku Grenlandii sprawa jest trudniejsza, bo wymagałaby uzyskania zgody Kopenhagi, a o taką będzie trudno.

Kanał Panamski to jeszcze inna kwestia. Trump opowiada historie o przejmowaniu go przez chińską armię. Tymczasem Pekin wyraźnie nie przejawia żadnych ambicji w kierunku jego polityczno-wojskowego opanowania i traktuje swoją obecność w Panamie wyłącznie w kategoriach inwestycyjno-komercyjnych. Ewentualna kampania przeciwko władzom panamskim doprowadziłaby do powszechnego oburzenia w regionie i wzrostu nastrojów antyamerykańskich. Podobnie zresztą jak wojownicze zapowiedzi dotyczące sąsiadów USA – Kanady i Meksyku.

Jak pisze prof. Robert Kelly z Wydziału Nauk Politycznych Uniwersytetu Narodowego w Pusan (Korea Południowa), wypowiedzi pod adresem Kanadyjczyków i Meksykanów mogą mieć „wyjątkowo destrukcyjne następstwa – zdystansują one jedynie kraje leżące niedaleko od USA, zredukują ich gotowość do współpracy w kluczowych kwestiach: walce z terroryzmem, turystyce, ochronie środowiska naturalnego, handlu itd. Uderzenia amerykańskie w Meksyk w ogóle mogą doprowadzić do wojny i rebelii”.

Kelly skłania się jednak do uznania wypowiedzi Trumpa za problem bardziej psychologiczny niż politologiczny. „Prężenie muskułów bardziej przypomina demonstrację przewagi dla własnej psychicznej satysfakcji Trumpa, niż działanie strategiczne” – twierdzi politolog.
Krótko mówiąc, Biały Dom Trumpa będzie inny niż ten Bidena. Ale czy na pewno zdrowszy umysłowo?

#Trump #USA #Grenlandia #Panama #Meksyk #Kanada

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅

🚨 Szef rosyjskiego MSZ stwierdził, że nie ma sensu zamrażania konfliktu na Ukrainie.

Siergiej Ławrow podczas podsumowującej mijający rok konferencji prasowej dla dziennikarzy rosyjskich i akredytowanych w Moskwie korespondentów zagranicznych stwierdził, że nie ma sensu podejmowanie prób tymczasowego zawieszenia konfliktu na Ukrainie.

„Zawieszenie broni na Ukrainie byłoby obecnie drogą donikąd, potrzebujemy wiarygodnych porozumień. Rosja nie zgłasza żadnych warunków wstępnych w negocjacjach o Ukrainie, chodzi jej tylko o gwarancje przestrzegania osiągniętych porozumień. Rosja gotowa jest do konsultacji w sprawie Ukrainy z administracją Trumpa. W Moskwie istnieje nadzieja na to, że w Białym Domu zaczną się zastanawiać nad praprzyczynami tego konfliktu”

– mówił Siergiej Ławrow. Wspomniał również, że Kreml otrzymywał sygnały m. in. od Paryża o gotowości do rozmów na temat zakończenia wojny bez udziału Kijowa. Szef rosyjskiej dyplomacji podkreślił, że obecne władze ukraińskie nie mają legitymizacji do prowadzenia jakichkolwiek rozmów, odnosząc się w ten sposób do zakończenia konstytucyjnej kadencji prezydenckiej Zełenskiego w maju 2024 roku.

Rosyjski minister skrytykował również podejście USA do funkcjonowania w stosunkach międzynarodowych.

„Mam wrażenie, że Amerykanie mają taką politykę, polegającą na eliminowaniu konkurentów – teraz robią to z Rosją. Zaczynają to robić z Chinami. Ograniczają dostawy rozmaitych czipów, elementów mikroelektronicznych, próbując w ten sposób powstrzymać rozwój technologiczny Chin. Ale naród chiński, podobnie jak rosyjski, i tak zrobi wszystko, co potrzebne, dla własnego rozwoju. Stosowane metody są jednak całkowicie oczywiste. Poza nami i poza Chinami, również Europa stała się w znacznym stopniu ofiarą takiego kierunku polityki Stanów Zjednoczonych, dążących do pozbycia się wszelkich konkurentów”

– stwierdził.

Szef rosyjskiej dyplomacji właściwie powtórzył coś, co powinna być już dla wszystkich od dawna jasne. Wojna na Ukrainie i jej kontynuowanie przez Waszyngton, podobnie jak szereg innych inspirowanych przez Amerykanów konfliktów, to próba upieczenia trzech pieczeni na jednym ogniu – uderzenia w gospodarkę rosyjską, chińską i europejską. Kto wie, czy głównym celem nie jest tu właśnie Europa, bo – jak wyraźnie pokazuję statystyki – to właśnie Stary Kontynent ponosi póki co największe straty w efekcie sankcji i przerwania łańcuchów dostaw.

#Ławrow #Ukraina #gospodarka #USA #Europa

🧠 Włącz myślenie - subskrybuj Bieg myśli ✅